สยบรัก นิยาย บท 16

สิ่งที่มิลานคิดอยู่ในตอนนี้ก็คือ ตกลงที่นี่เป็นซุ้มโจรจริงเหรอ ทำไมถึงเห็นแต่คนแก่กับผู้หญิง ส่วนผู้ชายวัยรุ่นหน่อยก็มีแค่พวกเขาสองคน แต่ในเวลานี้ เธอคิดว่าที่นี่แหละ เป็นที่ที่เธอจะหลบซ่อนจากไอ้เสี่ยบ้ากามนั้นได้ดี ไม่ต้องหาเรื่องหนีไปเที่ยวต่างประเทศอีกแล้ว ถึงแม้ว่าที่นี่จะไม่เอื้ออำนวยความสะดวกเลยก็ตามที

ตั้งแต่เขาหายไปพร้อมกับผู้หญิงสองคนนั้นก็ยังไม่เห็นกลับมา และตอนนี้เธอก็กำลังนั่งมองป้าดายหญ้าผักสวนครัวที่ปลูกไว้กินเอง

"หนูอยากจะทำไหมล่ะ" วรรณีถามขึ้นเมื่อเห็นเธอได้แต่นั่งจ้องมอง

"ฉันทำได้เหรอป้า"

"ทำได้สิ"

หญิงสาวยกยิ้มขึ้นมาแบบปลื้มปริ่ม เกิดมาไม่เคยทำอะไรแบบนี้ เธอรีบหยิบจอบเสียมแถวนั้นมาพรวนดิน

"อีหนูเอ้ย ถ้าทำแบบนั้นสงสัยตายหมดแน่ ไม่ใช่หญ้านะ ผักน่ะมันจะตายหมด" ป้าพูดแบบขำๆ เพราะดูท่าทางแล้วเด็กสาวคนนี้คงจะไม่เคยจับงานด้านนี้มาก่อนเลย

"แล้วเขาต้องทำยังไงคะป้า"

"มาเดี๋ยวป้าสอน"

ที่จริงถ้าเธอจะหลอกถามป้าคนนี้ก็ได้ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกรักธรรมชาติ เพราะที่นี่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร แถมเจ้าของบ้านยังใจดี ไม่เหมือนอีตาบ้านั่น

"วันนี้ได้ปลาเยอะเลยครับป้า" มันคือเสียงของมะลิซ้อนที่บอกว่าจะไปหาอาหารเช้ามาให้ และเขาก็กลับมาพร้อมปลาในข้อง

"เดี๋ยวป้าทำให้เอาวางไว้ตรงนั้นแหละ..เอ็งมาช่วยสอนเมียพี่เองทำสวนผักหน่อยสิ"

"ทำสวนผัก?" มะลิซ้อนถึงกับงง ลูกคุณหนูแบบเธอน่ะเหรอจะมาทำอะไรแบบนี้ได้

ผ่านไปเพียงไม่นาน คนที่มะลิซ้อนเรียกว่าพี่ตะวัน และคนที่ผู้หญิงคนนั้นเรียกว่าเหนือ แถมยังลุงเรียกว่าไอ้หำอีก..ก็ได้กลับมา

"มึงทำอะไรวะไอ้มะลิ"

"ก็สอนเมียพี่ปลูกผักอยู่นี่ไง"

"จะปลูกผักหรือจะทำลายมันกันแน่" เขานึกขำเมื่อเห็นแปลงผักที่เธอกำลังพรวนดิน เพราะเธอไม่ได้ถอนแค่หญ้า ผักเธอยังเอาออกมาด้วย

"อันนี้เป็นผักเหรอ"

"ฉิบหายแล้ว" มะลิซ้อนถึงกับอุทานออกมา เผลอแป๊บเดียวเธอเล่นถอนผักเกือบหมดทั้งแปลง

"มึงรีบปลูกคืนเลยนะไอ้มะลิซ้อน ถ้าป้ามาเห็นมึงได้หูชาแน่" ทั้งสองก็เลยต้องได้รีบปลูกผักกลับคืนที่เดิม

"ชื่อมะลิฉันว่าแปลกแล้วนะ ยังชื่อมะลิซ้อนอีกเหรอ" เธอก็ว่าจะถามอยู่ว่าผู้ชายอะไรชื่อมะลิ แต่ตอนนั้นไม่มีโอกาสจะได้ถาม

"มัวแต่พูดอยู่นั่นแหละจะมาปลูกช่วยกันไหม ชีวิตนี้เกิดมาทำอะไรเป็นบ้างนอกจากช็อปปิ้งไปวันๆ"

"รู้สึกว่านายจะรู้จักชีวิตฉันดีเกินไปแล้วนะ"

"อาหารเสร็จแล้วไปกินข้าวกัน" พอป้าวรรณีทำกับข้าวเสร็จก็มาตาม

"พวกเอ็งกินกันไปเลยนะ เดี๋ยวป้าจะเอากับข้าวไปส่งลุงที่ทุ่งนา"

"ผมกินเสร็จเดี๋ยวเอาไปส่งให้ครับ" เขาเป็นคนอาสา เพราะกว่าป้าจะเดินไปถึงคงเหนื่อยแย่

"ไม่ต้องหรอกป้าว่าจะเลยไปขอให้ชาวบ้านแถวนี้มาเกี่ยวข้าวช่วย"

"ใกล้จะได้ลงแขกเกี่ยวข้าวอีกแล้วใช่ไหมป้า" มะลิซ้อนดูจะตื่นเต้นมาก เพราะเมื่อปีที่แล้วพวกเขาก็ช่วยกันกับชาวบ้านอีกหลายคน

"ใกล้แล้วล่ะ เองเตรียมหาปลาไว้เลี้ยงชาวบ้านได้เลย"

มิลานได้แต่นั่งฟังพวกเขาคุยกัน เธอไม่เข้าใจว่าอะไรคือลงแขกเกี่ยวข้าว

"กินสิ จะมัวนั่งมองทำไม" พอป้าไปแล้วเขาก็หันมาตวาดเธอที่มัวแต่นั่งจ้องอาหารอยู่

"พูดดีๆ ไม่เป็นหรือไง" หญิงสาวยังคงสังเกตอยู่ว่า อาหารที่อยู่ตรงหน้ามันคืออะไร "อันนี้เขาเรียกตำส้มใช่ไหม"

"ใช่แล้วครับ" คนที่ตอบก็คือมะลิซ้อน

"ไปอยู่หลุมไหนมาถึงไม่รู้จักส้มตำ" ข้าวเหนียวในมือของชายหนุ่ม จิ้มลงถ้วยส้มตำแล้วก็เอาขึ้นมาใส่ปาก

โชคดีที่วันนี้ไม่ต้องใช้ช้อนคันเดียวกัน ป้าคงจะหามาให้เพิ่ม มิลานก็เลยจับช้อนที่เป็นของเธอตักน้ำแกงขึ้นชิมดู มือเรียวล้วงเอาข้าวเหนียวออกมาจากกระติ๊บ แล้วก็วางมันลงไปในถ้วยแกง

มะลิซ้อนถึงกับมองหน้าลูกพี่ แต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา เพราะดูท่าทางเธอคงจะกินข้าวเหนียวไม่เป็น

พอเอาข้าวเหนียวทิ้งลงในถ้วยนั้นแล้วเธอก็ตักมันขึ้นมาพร้อมกับน้ำแกงใส่เข้าไปในปากแล้วเคี้ยว "อืม.. ฝีมือป้าทำอร่อยกว่าคนแถวนี้ทำเยอะเลย"