สยบรัก นิยาย บท 21

ใช่แล้วถ้าใครได้เธอเป็นเมียคงจะซวยไปทั้งชาติ เพราะรัฐมนตรีคนนั้นคงจะไม่ปล่อยให้เธอมีสามี ..ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าท่านทุ่มเทไปกับเธอมากเท่าไรแล้ว บริษัทของพ่อที่เจริญรุ่งเรืองขึ้นมาได้ถึงเพียงนี้ เพราะแต่ก่อนเป็นแค่บริษัทเล็กๆ แต่พอวันนั้นวันที่พ่อของเธอ พาเธอไปแนะนำตัวให้ท่านได้รู้จัก พ่อก็เริ่มขยายกิจการใหญ่ขึ้น ความรู้สึกที่เธอมีต่อพ่อและแม่มันหดหายลงไป เพราะเธออยู่กับพวกท่านแล้วดูจะไม่ปลอดภัย หญิงสาวก็เลยพยายามที่จะช่วยตัวเอง และจะพูดกับใครเรื่องนี้ก็ไม่ได้ เพราะยังไงพวกท่านก็คือพ่อแม่

มิลานก็เลยถีบตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อน เธอใช้ชีวิตอยู่คนเดียวอยากไปเที่ยวไหนอยากไปช้อปปิ้งที่ไหนเธอก็ไป

แต่ทำไมพอมีผู้ชายคนนี้เข้ามาในชีวิต เธอถึงรู้สึกปลอดภัย ทั้งๆ ที่เขาเป็นโจรลักพาตัวเธอมา เขารู้ไหมถ้าท่านรู้ว่าเป็นเขาที่เอาตัวเธอมาแบบนี้ ท่านคงไม่ไว้ชีวิตของเขาแน่

"เสร็จแล้ว กินให้หมดนะห้ามให้ของเหลือ" ชายหนุ่มตักข้าวต้มที่เพิ่งจะทำเสร็จวางลงตรงหน้า

"นายไม่กินเหรอ" หญิงสาวถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเขาตักมาแค่ถ้วยเดียว

"กินมาจากในหมู่บ้านแล้ว"

เขาคงจะกินกับแฟนมาแล้วล่ะสิ ..มิลานก็เริ่มทานข้าวที่เขาทำให้ ในนั้นไม่ได้มีแค่ข้าว ยังมีปลาแห้งที่พวกเขาทำแดดเดียวไว้ ถึงแม้ไม่มีเนื้อและหมู พวกเขาก็ยังหาอะไรมาใส่ได้ เพื่อให้มีรสชาติเพิ่มขึ้น

หญิงสาวทานอยู่แบบนั้นจนหมดถ้วย แล้วก็ตามขึ้นมาบนบ้าน เพราะเขาขึ้นมาก่อนหน้านั้นแล้ว

พอขึ้นมาก็เห็นว่าเขานอนหลับไปแล้ว คงจะเหนื่อยกับการทำงานมาก เธอนอนลงข้างๆ แล้วก็มองใบหน้าอีกฝ่ายผ่านความมืด ผู้ชายคนนี้หน้าตาดีมาก รวมทั้งหุ่นและผิวพรรณ ถึงแม้จะคล้ำหน่อยแต่สุขภาพผิวของเขาก็ยังดีมากอยู่ดี มันเหมือนไม่ใช่หนุ่มชาวบ้านธรรมดา

"กินยาหรือยัง"

ในขณะที่เธอกำลังคิดและจ้องมองหน้าเขาเพลินๆ อยู่นั้น เสียงของเขาก็ได้ดังก้องขึ้น

"ตกใจหมดเลย! ฉันนึกว่านายหลับไปแล้ว"

"ใครจะไปนอนหลับได้ มีคนมานอนจ้องหน้าขนาดนี้ ไม่เคยเห็นคนหล่อหรือไง"

"แหวะ" หญิงสาวพูดออกมาแค่นั้นแล้วก็หันหลังให้

"ฉันถามว่ากินยาหรือยัง"

"กินแล้ว"

เช้าวันต่อมา..

"เราตื่นสายขนาดนี้เลยเหรอ" มิลานตื่นขึ้นมาเพราะแสงตะวันส่องผ่านหน้าต่าง หญิงสาวรีบลุกขึ้นแล้วลงมาข้างล่าง เพราะสายขนาดนี้พวกเขาคงจะออกไปทุ่งนากันหมดแล้ว

"หายไปไหน" เสื้อผ้าของเธอที่เขาซักตากไว้ให้เมื่อคืนนี้ไม่เหลือเลยสักชิ้น รวมถึงชุดชั้นใน หญิงสาวเดินดูแถวนั้นเผื่อว่าลมจะพัดลงแต่ก็ไม่มี

12 : 30 น. เวลาทานข้าวของคนที่มาร่วมลงแขกเกี่ยวข้าวช่วยกัน

"พี่เหนือจะไปไหน" จั๊กจั่นถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเหนือตะวันไม่มาร่วมนั่งทานข้าวกับชาวบ้าน

"พี่จะกลับบ้านหน่อย เดี๋ยวเสร็จธุระแล้วจะรีบกลับมาช่วย" เขาเห็นว่าเธอไม่ตามมาด้วยกลัวว่าจะไม่สบาย ก็เลยจะกลับไปดูที่บ้านหน่อย

ตั๊กแตนได้แต่มองตามไป ที่ตั๊กแตนไม่กล้าออกตัว ก็เพราะเห็นจั๊กจั่นออกตัวแรงมาก รวมทั้งผู้ชายก็ไม่ค่อยมีความชัดเจน เขาเป็นใครมาจากไหนก็ยังไม่มีใครรู้ แต่พอเขามาอยู่หมู่บ้านนี้ครบปี ก็ได้พาผู้หญิงมาด้วยแถมยังบอกว่าเป็นภรรยา ทำไมตั๊กแตนจะไม่เสียใจแอบชอบเขามาตั้งนาน

เหนือตะวันใช้เวลาเดินอยู่สิบกว่านาทีก็มาถึง

"หายไปไหนของเธอ" ชายหนุ่มรีบวิ่งขึ้นมาบนบ้าน ในใจคิดว่าเธอคงหนีไปแล้ว

"เธอมานั่งทำอะไรอยู่บนนี้ ไม่ร้อนหรือไง" ตอนช่วงกลางวัน ด้านบนที่มุงด้วยสังกะสี พอถูกแสงอาทิตย์ก็จะร้อนมาก

"ก็รอให้นายกลับมาอยู่นี่ไง"

"ทำไม เป็นอะไร" เขารีบเดินตรงเข้ามาหา

"ชุดที่นายซักให้เมื่อวานนี้ หาไม่เจอ" ตอนนี้เธอยังอยู่ในชุดที่ใส่นอน และด้านในก็โล่งมาก

"หาไม่เจอได้ไง เมื่อเช้าก็ยังเห็นอยู่เลย" เพราะก่อนจะออกไปที่ทุ่งนาเขาก็เห็นยังตากอยู่ที่เดิม

ชายหนุ่มรีบลงมาดู แต่ก็ไม่เห็น

"ใครเอาไปไหน" เหนือตะวันเดินหาแถวนั้น เห็นแค่รอยเท้าแปลกๆ เขาแอบสงสัยว่ามันเป็นเท้าของใคร

"ไหนลองยืนขึ้นซิ" เขากลับขึ้นมาหาเธอด้านบนอีกครั้ง

"ทำไม" หญิงสาวลุกขึ้นแต่ก็เอามือปิดหน้าอกไว้ เพราะจุกของมันดันเสื้อคอกระเช้าออกมาให้เห็น