สยบรัก นิยาย บท 27

ตอนนี้แทบจะลืมไปเลยว่าตัวเองลงมาทำอะไร แต่ก็คงลืมไม่ได้เพราะมันปวดหน่วงลงมาใกล้จะออกอยู่แล้ว

พอเธอทำเป็นไม่สนใจ แล้วเดินไปทางห้องน้ำเขาก็เริ่มโมโห

เพล้ง! "โธ่เว้ย!!" ตอนที่โมโหไม่รู้ว่าเท้าไปถูกอะไรตกลงมาแตก ที่จริงเขาไม่ได้ตั้งใจทำของตก

หญิงสาวหยุดไม่กล้าเดินต่อ เพราะตกใจไม่คิดว่าเขาจะมีอารมณ์รุนแรงขนาดนั้น ใบหน้างามค่อยๆ หันกลับมา "ทำไมนายต้องอารมณ์เสียใส่ฉันทุกครั้ง พูดกันดีๆ ไม่ได้หรือไง"

"เธอไม่สมควรที่จะได้คำพูดดีๆ จากฉัน" ว่าแล้วเขาก็รีบขึ้นไปข้างบน

คนร่างบางนั่งทรุดลงกับที่ตรงนั้น และเสียงสะอื้นของเธอก็ค่อยๆ ดังขึ้นทีละน้อย

เช้าวันต่อมา..

"คงจะทะเลาะกันหนักล่ะสิ" ป้ากับลุงลงมาก็เห็นว่าเธอนอนอยู่แคร่ใต้ถุนบ้าน เมื่อคืนนี้ทั้งสองก็ได้ยินเสียงทะเลาะและคิดว่าคงจะลงไม้ลงมือกันด้วย เพราะได้ยินเสียงของแตก

"ลุงจะออกไปทำงานแล้วเหรอคะ" หญิงสาวลุกขึ้นมาแบบอายๆ เพราะคิดว่าพวกท่านคงจะได้ยินเสียงที่ทะเลาะกันเมื่อคืนนี้แน่

"ใช่แล้วล่ะหนู ลุงยังเก็บข้าวไม่เสร็จเลย" ข้าวที่เก็บเกี่ยวเสร็จต้องได้เก็บไปไว้ที่ลานข้าวอีก

"พ่อไปก่อนเถอะ เดี๋ยวถ้าแม่ทำกับข้าวเสร็จจะตามเอาไปส่ง"

"ถ้างั้นพ่อไปก่อนนะแม่..ลุงไปก่อนนะหนู"

"ค่ะ" ชีวิตของพวกท่านดูลำบากมาก แต่ทำไมเห็นแล้วเธอถึงดูอบอุ่นจัง เพราะไม่ต้องดิ้นรนอะไรมากมาย แค่มีกันและกันก็พอแล้ว

"นอนอยู่นี่ทั้งคืนเลยเหรอ ยุงคงกัดแย่" พอลุงเดินไปลับตาแล้วป้าก็หันมาพูดกับเธอบ้าง

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ บริจาคเลือดชั่วๆ ไปบ้างก็คงจะดี" ประโยคนี้เธอพูดออกมาแบบจงใจให้ใครบางคนที่กำลังเดินลงมาจากชั้นบนได้ยิน และก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจ พอลงมาถึงเขาก็เดินตรงไปทางหมู่บ้าน

"ป้าอยากจะให้คุยกันดีๆ ยังไงก็เป็นผัวเมียกัน"

"หนูก็อยากจะคุยกับเขาดีๆ เหมือนกันค่ะ" หญิงสาวพูดออกมาแค่เบาๆ ไม่ได้หวังให้ป้าได้ยินด้วย

"น้ำปลาก็หมดแป้งนัวก็หมด ยิ่งรีบๆ อยู่ ต้องได้เข้าไปซื้อของอีกแล้วเนี่ย" ป้าพูดบ่นพึมพำกับตัวเองในขณะที่กำลังก่อไฟ

"ให้หนูช่วยไหมคะ"

"หนูรู้จักร้านค้าในหมู่บ้านไหมล่ะ"

"แล้วหมู่บ้านไปทางไหนคะ"

ป้าก็เลยชี้ทางให้ ..คนตัวเล็กก้าวเดินไปตามทางที่ป้าบอก เธอคิดแต่ว่าอยากจะแบ่งเบาป้าบ้าง

นี่หมู่บ้านเหรอ? หญิงสาวมองเสาไฟฟ้าที่เรียงรายกันอยู่..มีทั้งสายโทรศัพท์ และสายอะไรอีกหลายอย่าง เธอคิดว่าเขาพามาอยู่ในที่กันดาร แต่แบบนี้มันไม่ใช่แล้ว เพียงแค่พวกเขาแยกตัวออกไปอยู่ทุ่งนา

"ร้านค้าไปทางไหนคะ" มิลานแวะถามคนแถวนั้น

หลายคนต่างชี้บอกทางและมองหน้าเธอแบบแปลกๆ เพราะส่วนมากไม่ค่อยมีใครรู้จักเธอนอกจากคนที่ไปเกี่ยวข้าวช่วยกัน

หญิงสาวเดินไปตามทางที่คนชี้บอก ถนนหนทางก็เป็นคอนกรีต เธอโง่เอง ที่เชื่อคำโกหกของเขา เธอจินตนาการไปว่าที่นี่เป็นที่กันดาร ..ถ้าเป็นหมู่บ้านก็คงเหมือนหมู่บ้านชาวเขา แต่มันก็ไม่แปลกที่เธอจะจินตนาการไปแบบนั้น เพราะตรงที่เขาพาไปจอดรถ มันก็กันดารมากจริงๆ เขาคงแค่อยากจะหลอกคนโง่แบบเธอให้ตายใจ ..คิดได้แบบนั้นหญิงสาวก็รีบตรงไปที่ร้านค้า

"ซื้อน้ำปลาหน่อยค่ะ และก็แป้งนัว" เธอไม่รู้ว่าอะไรคือแป้งนัว เพราะได้ยินป้าบอกว่าอย่างนั้นเธอก็มาซื้อตามคำบอก

"เอานี่" แม่ค้ายื่นน้ำปลาและผงชูรสมาให้

"ฉันซื้อน้ำปลากับแป้งนัวค่ะ" หญิงสาวรับมาแค่น้ำปลาแต่อีกอย่างเธอไม่รับ

"ก็นี่แหละชาวบ้านแถวนี้เขาเรียกแป้งนัวกัน" แม่ค้าต้องได้อธิบายให้ฟังอีก

"เสียงใครคุ้นๆ" คนที่นั่งเล่นอยู่กระท่อมหน้าบ้านที่ทำขึ้นแบบง่ายๆ ด้วยไม้ไผ่ สามถึงสี่คนต่างก็มองมาที่ร้านค้า

"นั่นคนสวยนี่หว่า" พอรู้ว่าเป็นใครคนที่พูดขึ้นก็คือเสกสรร

และสายตาของมิลานก็มองไปเหมือนกัน พอเห็นว่าเป็นใครที่นั่งอยู่ เธอถึงกับหยุดมองไม่ได้ เพราะเขากำลังนั่งอยู่ข้างกายแฟนสาวของเขา แถมยังมีมะลิซ้อนนั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง

จังหวะนั้นตั๊กแตนรีบลุกขึ้น เพื่อที่จะขยับออกห่างจากเหนือตะวัน

"ตั๊กแตนจะไปไหน"