สยบรัก นิยาย บท 46

ชายหนุ่มถือตะกร้าอาหารและข้าว เพื่อมาส่งคนที่มาทำงานอยู่สวนผัก เขาพยายามจะไม่ทำอะไรบุ่มบ่าม

ใช้เวลาอยู่ร่วมยี่สิบนาทีได้ ก็เดินมาถึง ทุ่งนาที่มีตาพงษ์และยายวรรณีเป็นเจ้าของ

ที่ดินตรงนี้มีเนื้อที่ 10 กว่าไร่ได้ ทั้งสองเก็บออมเงินเพื่อซื้อจากเจ้าของที่ดินเดิมเมื่อหลายปีมาแล้ว แต่ก่อนที่ทางไม่ค่อยมีราคา รวมทั้งที่ตรงนี้ก็อยู่ลึกมาก ราคาก็เลยพอฟังได้

ถ้าพวกแกทั้งสองเป็นอะไรไปหวังจะยกมรดกทุกอย่างให้กับ เหนือตะวันและมะลิซ้อนไว้ทำกินกันต่อไป เพราะพวกท่านก็ไม่มีลูกหลานที่ไหน ไม่รู้ว่าใครเป็นหมัน แต่ก็อยู่กินกันแบบนี้มาเรื่อยๆ

"วันนี้ไม่ไปเที่ยวไหนเหรอทำไมมาส่งข้าวลุงได้ล่ะ" ลุงพงษ์ทักขึ้นเมื่อเห็นหลานชายเอาข้าวมาส่ง

"ลุงถามเหมือนกับป้าเป๊ะเลย เห็นผมเกเรขนาดนั้นเลยเหรอครับ" เหนือตะวันพูดพร้อมกับมองไปที่ผู้ชายอีกคน "ผมช่วยครับ" เห็นท่านกำลังจับจอบเสียมเพื่อดายหญ้า เขาก็รีบเข้าไปช่วย

"ไม่เป็นไรหรอกพ่อหนุ่ม" แต่ก็ไม่ทันแล้ว ตอนนี้เหนือตะวันได้แย่งอุปกรณ์ในมือเพื่อที่จะมาทำเอง

จนภูธรต้องได้ไปทำอย่างอื่น ..แต่ถึงแม้ว่าภูธรทำอย่างอื่นเขาก็ยังตามไปช่วย

เที่ยงวันเดียวกัน..

"พักทานข้าวกันก่อน" พอได้ยินแบบนั้นชายหนุ่มรีบมองขึ้นมาดูว่าเป็นใครที่มาส่งข้าวเที่ยง

"หลานของลุงกับป้าขยันมากเลยนะ" ในขณะที่กำลังนั่งทานข้าวกันอยู่นั้น ภูธรก็ชมเหนือตะวันไม่ขาดปาก เพราะเห็นเขาทำอะไรหลายตอนหลายอย่างแบบไม่เหนื่อยล้าเลย

ป้ากับลุงได้แต่มองหน้ากัน แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา เพราะยังคิดว่าหลานชายไม่รู้เรื่องนี้

"คุณมาแบบนี้แล้วลูกอยู่กับใคร" ภูธรถามภรรยา เพราะเห็นว่านางเอาข้าวเที่ยงมาส่งพร้อมกับป้าวรรณี

"ทำความสะอาดบ้านให้ลุงกับป้า เสร็จจากทำความสะอาดแล้วว่าจะไปตักน้ำใส่ตุ่มไว้ ที่บ้านน้ำในตุ่มหมด ในห้องน้ำก็ไม่มี" ดุจดาวพูดกับสามีเพียงแค่สองคนเบาๆ

"แล้วทำไมไม่รอถึงตอนเย็นเดี๋ยวพ่อจะกลับไปตักให้" ภูธรรู้ว่าลูกสาวทำได้แต่ยังไงลูกสาวก็เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ไม่อยากจะให้ทำอะไรหนักๆ แบบนี้

"ผมอิ่มแล้วครับ ผมขอไปธุระแป๊บหนึ่งนะครับเดี๋ยวกลับมา" ชายหนุ่มรีบเดินออกมาทันทีที่พูดจบ ส่วนพวกผู้ใหญ่ก็ยังนั่งทานข้าวและคุยกันไป คิดว่าเขาคงจะปวดหนักถึงรีบขนาดนั้น

พอมาถึงเขาก็ไปหยุดอยู่ตรงพุ่มไม้ที่เดิม เพื่อสังเกตการดูว่าตอนนี้เธอกลับมาบ้านหลังนี้หรือยัง เพราะเขาได้ยินชัดเลยตอนที่พ่อกับแม่เธอคุยกัน ว่าเธอกำลังทำความสะอาดบ้านให้ป้ากับลุงอยู่

เวลาผ่านไป.. หญิงสาวที่กำลังทำความสะอาดบ้านสองหลัง เพราะเห็นว่าหยากไย่เกาะเยอะเกินไปแล้ว ก็ได้เดินกลับมาบ้านที่เธอพักอาศัยอยู่ เพราะต้องได้รีบตักน้ำใส่ตุ่มไว้

คิ้วงามได้รูปถึงแม้ว่าจะไม่มีเครื่องสำอางแต่งแต้มบนใบหน้า ขมวดเข้าหากันแบบงงงวย ..ทำไมน้ำในตุ่มของเธอถึงเต็ม? หญิงสาวรีบเดินไปดูในห้องน้ำ มันยิ่งทำให้เธองงมากขึ้น เพราะน้ำในห้องน้ำก็เต็มเช่นกัน ..ใครมาตักน้ำให้ คุณแม่กลับมาแล้วเหรอหรือคุณพ่อ? พอเห็นว่าน้ำเต็มทั้งสองตุ่มแล้ว เธอก็เลยขึ้นบ้านเพื่อที่จะทำความสะอาด

เย็นวันเดียวกัน หญิงสาวก่อไฟหุงข้าว วันนี้เธอนั่งเฝ้าเพราะกลัวว่ามันจะไหม้ก้นหม้อเหมือนทุกครั้ง

"ไปไหนมาล่ะเรา" ป้าถามขึ้นเมื่อเห็นหลานชายที่บอกว่าจะกลับมาช่วยงานแต่ก็ไม่เห็นกลับมา จนคนที่ทำงานกำลังจะกลับบ้านกัน

"ผมไปหาปลามาครับ ได้เยอะเลย แบ่งให้คุณพ่อกับคุณแม่ไปทานด้วยนะครับ"

"คุณพ่อกับคุณแม่?" คำนี้ทุกคนพูดขึ้นแทบจะพร้อมกันทั้งสี่ท่าน

"ผมเรียกแบบนี้ได้ไหม..เพราะถ้าจะเรียกลุงกับป้า เดี๋ยวก็สับสนกันไปใหญ่ว่าผมเรียกใคร" ..เหตุผลเขาฟังขึ้นใช่ไหม? พูดออกไปแล้วก็หวนกลับมาถามตัวเองเพราะเห็นพวกท่านมองหน้ากันไปมา

"จะเรียกยังไงก็เรียกไปเถอะพ่อหนุ่ม เราชื่ออะไรนะ? อ๋อจำได้แล้วชื่อหำใช่ไหม" คำนี้ออกจากปากพ่อของเธอเขาเกือบสะอึก

"เออ..แล้วแต่คุณพ่อสะดวกเรียกเลยครับ" แทบอยากจะปาดเหงื่อออกจากใบหน้า ไม่น่าปล่อยให้ลุงเรียกมาจนถึงตอนนี้เลย

"แล้วนั่นเราจะไปไหน"