สยบรัก นิยาย บท 86

ในขณะที่กำลังตั้งใจทำงานอยู่นั้น อยู่ดีๆ น้ำตามันก็ได้ไหลออกมา คิดถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ทีไรก็ช้ำใจ ทำไมเธอถึงปล่อยตัวให้เขาง่ายขนาดนี้ แล้วนี่จะมีความภูมิใจอะไรให้กับตัวเองอีก แค่เขาเล้าโลมก็เคลิ้มไปกับเขาแล้ว

"เป็นอะไร" คนที่มองอยู่รีบออกมาถาม เพราะเห็นเธอเช็ดน้ำตา จากที่ไม่มีใครสังเกตพอเสกสรรถามเท่านั้นแหละเพื่อนร่วมงานต่างก็หันมามอง

"เปล่า" หญิงสาวรีบลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

"สงสัยจะตื้นตันมั้งคะ เพราะหัวหน้าแผนกชวนไปดินเนอร์คืนนี้" เพื่อนร่วมงานที่นั่งอยู่ใกล้ๆ รีบเสนอหน้าพูดออกมา เผื่อว่าจะมีผลงาน

"อะไรนะ" พอได้ยินแบบนั้นสายตาคมของเสกสรรก็ได้ตวัดมองไปที่เกมโดยที่ไม่พูดอะไรต่อ ..เขาได้แต่เก็บอารมณ์ไว้ อยากจะเดินไปกระทืบมันตอนนี้เลย แต่กลัวว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ ชายหนุ่มก็เลยทำได้แค่ กลับเข้าไปทำงานอยู่ในห้อง แต่วันนี้เขาไม่ได้ปิดประตูห้องทำงานไว้ เพราะต้องได้คอยมองออกมา

เวลาเลิกงาน..

"เราไม่กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านก่อนเหรอคะ" จั๊กจั่นหาเรื่องเพราะไม่อยากไปดินเนอร์กับเขาเลย

"ชุดนี้คุณก็สวยอยู่แล้ว ไปกันเลยดีกว่าครับ" เกมยื่นมือไปจับกระเป๋าของเธอมาส่งให้ ..จั๊กจั่นก็เลยจำเป็นต้องได้เดินตามเขามาที่ลิฟต์

ถ้าเขาไม่พากลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอก็ภาวนาว่าลงไปถึงข้างล่างขอให้เจอกับเหนือตะวัน เพราะเธอใจไม่ดียังไงไม่รู้ ไม่อยากจะไปเลย

แต่ทุกอย่างดูเหมือนว่าจะไม่เข้าข้างเธอ พอลงมาถึงเกมก็พาเธอตรงไปที่รถ

"เชิญครับคนสวย" ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นอาจจะหลงในคารมของเขาไปแล้ว

คนตัวเล็กก้าวขึ้นไปนั่งฝั่งที่เขาเปิดประตูให้

"ไม่ต้องค่ะ" หญิงสาวตกใจ เพราะอยู่ดีๆ เขาก็คว้าเซฟตี้เบลท์มาเพื่อที่จะคาดให้เธอ

"ผมขอบริการนะครับ"

"ขอบคุณค่ะ" จั๊กจั่นรีบเบือนหน้าออกห่าง เพราะใบหน้าของเขาโน้มเข้ามาใกล้มาก

ห้องอาหารหรู..

"ทำไมเรามาทานที่แบบนี้คะ" ห้องอาหารหรูก็จริง แต่ดูท่าทางแปลกๆ และบรรยากาศก็แปลกๆ ด้วย

"เชิญเข้าไปข้างในเลยครับ" เกมเปิดประตูห้องพิเศษให้เธอเข้าไป เพราะเขาได้จองไว้ก่อนหน้านี้แล้ว และห้องพิเศษแบบนี้จองยากมาก เพราะมันมีห้องน้ำในตัว หรือจะเรียกว่าห้องวีวีไอพีก็ได้

"ฉันขออยู่ห้องธรรมดาดีกว่าค่ะ" ใครจะกล้าเข้าไปกับเขาแค่สองคน ในนั้นบรรยากาศก็อึมครึม แถมไฟสลัวด้วย

"ได้ครับ"

เกมก็เลยพาเธอออกมาใช้ห้องธรรมดา แต่ก็ยังอยู่ในโซนพิเศษ คนจะได้ไม่เพ่นพ่านมากนัก

ไม่นานอาหารก็ได้ถูกยกมาบริการที่โต๊ะ พร้อมกับจุดเทียนให้

"ดื่มหน่อยครับ" เกมยกไวน์ขึ้นมาเพื่อขอชนแก้ว

"ขอโทษค่ะฉันไม่ดื่ม" จั๊กจั่นหยิบน้ำขึ้นมาดื่มแทน

แต่ดูเหมือนว่าเกมจะพอใจมาก..เขาก็เลยจิบไวน์แก้วนั้นแบบชิวๆ

"เลือกทานได้เลยนะครับคุณชอบอันไหน"

"วันหลังไม่ต้องเลี้ยงแบบนี้แล้วนะคะ เปลืองเงินเปล่าๆ" เพราะเงินหัวหน้าแผนกไม่ใช่ว่าจะได้เยอะอะไรมากมาย เขาไปเอาเงินมาจากไหนเลี้ยงดินเนอร์เธอนักหนา

21 : 40 น.

"ดึกแล้วฉันว่ากลับดีกว่าค่ะ"

"ดึกที่ไหนครับยังไม่สี่ทุ่มเลย"

จั๊กจั่นก็เลยได้นั่งกินต่อ เพื่อรอเวลาให้มันดึกกว่านี้อีกนิดค่อยขอกลับ

อีกหนึ่งชั่วโมงผ่านไป..

ยิ่งดื่มน้ำเข้าไปเธอก็ยิ่งเวียนหัว ตกลงมันน้ำเปล่าหรือเหล้ากันแน่

"ฉันขอกลับบ้านก่อนแล้วกันค่ะ" หญิงสาวยันกายลุกขึ้นทันทีที่พูดจบ แต่เธอก็เซจนเกือบจะล้ม

"คุณจั๊กจั่นเป็นอะไรครับ" เกมรีบเข้ามาประคองไว้เหมือนเป็นห่วง

"ไม่รู้ค่ะอยู่ดีๆ ก็เวียนหัว" มือเรียวถูกยกขึ้นมากุมขมับไว้

"ถ้างั้นเรากลับดีกว่า" เขารีบพยุงเธอออกจากร้านมา

"ทำไมฉันรู้สึกร้อนวูบวาบแบบนี้"

"รีบขึ้นรถกันก่อนดีกว่าครับ" เกมพาจั๊กจั่นไปขึ้นรถของตัวเองที่จอดอยู่ "ถ้าร้อนก็ถอดเสื้อได้นะครับ" เขาพูดในขณะที่กลับมาขึ้นประจำที่คนขับแล้ว

"ฉันขอไปแท็กซี่ดีกว่าค่ะจอดรถด้วย" เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้นก็เริ่มจะไม่ปกติแล้ว หญิงสาวพยายามจะยื่นมือไปเปิดประตูรถแต่ก็ไม่สำเร็จ แถมร่างกายของเธอตอนนี้ร้อนวูบวาบ เหมือนจะเป็นไข้ ก็ไม่ใช่

โรงแรมม่านรูด