แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 467

คนธรรมดาพวกนั้น เพียงแค่รู้สึกว่าพลังงานความรู้สึกในร่างกายดีขึ้น แต่ว่า นักบู๊ที่อยู่ภายในห้องโถงพวกนั้น ต่างก็มีสีหน้าตกตะลึง

ในโลกที่ขาดแคลนพลังชี่ทิพย์อย่างโลกมนุษย์เช่นนี้ หินหยกธรรมดาที่มีพลังชะตาในฟ้าดินบรรจุอยู่ถือว่าน้อยมากแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหยกรวมสารที่ต้องผ่านการบ่มเพาะกว่าหมื่นปีเช่นนี้

วินาทีที่พลังทิพย์ธาตุน้ำบริสุทธิ์ผันผวน ได้ทำเอาแววตาของนักบู๊ทุกคนเดือดดาลกันหมด

หยู่เหวินเฉิงเป็นบักบู๊แดนในชั้นรู้ความ และมีระยะห่างใกล้กับมู่หรงยานเอ๋อร์มากที่สุด เขาจึงรู้สึกได้อย่างรุนแรงมากที่สุด ถึงพลังทิพย์ที่หยกแขวนปล่อยออกมา

"จะเป็นไปได้ยังไงกัน? หยกแขวนชิ้นนี้ หรือว่าจะเป็น....เครื่องรางงั้นหรอ!"

หยู่เหวินเฉิงจำแววตาที่ปรากฏความชื่นชมนับถือในตอนนั้นที่ได้ยินอาจารย์ของเขาพูดคำว่าเครื่องรางออกมาได้อย่างดี

ตามความสามารถของอาจารย์เขาแล้ว เพียงแค่พูดถึงคำว่าเครื่องรางก็มีความจริงจังมากเช่นนั้น หากว่าได้เห็นเครื่องรางของจริงกับตาตัวเอง คงจะรีบเข้าไปสักการบูชาแน่นอน!

แต่เฉินโม่กลับนำเครื่องรางที่มีความสำคัญต่อนักบู๊มอบให้กับคนธรรมดาไปใช้เป็นเครื่องประดับ!

ช่างเป็นการสิ้นเปลืองสิ่งของอย่างที่สุด!

มู่หรงยานเอ๋อร์เองก็ถึงกับตัวสั่นสะดุ้ง แววตาที่มองเฉินโม่เต็มไปด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง เธอเชื่อมั่นมาตลอดว่าของขวัญที่เฉินโม่มอบให้กับเธอจะต้องไม่ใช่สิ่งของธรรมดาแน่นอน ตอนนี้พิสูจน์แล้วว่าความคิดของเธอถูกต้องมาโดยตลอด

แววตาของพวกกลุ่มลูกคนรวยที่มองไปยังเฉินโม่ มีความตกใจปรากฏขึ้น แม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าเมื่อกี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่พวกเขาคาดเดาว่าจะต้องเกี่ยวข้องกับเฉินโม่แน่นอน

น่าเสียดายที่พวกเขาเป็นเพียงแค่คนธรรมดา จึงไม่รู้ถึงความหมายของพลังทิพย์เมื่อกี้ที่เกิดการผันผวน

หยูเจียหาวแอบบกวาดมองทุกคน พบว่าทุกคนดูเหมือนจะตะลึงต่อเฉินโม่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการเห็น