แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 470

มู่หรงเค่อมองดูชายหนุ่มสองคนนั้น สีหน้ามืดขรึมอย่างมาก "พวกนายเป็นใคร? รู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน!"

ชายหนุ่มสองคนยิ้มเย็นชา ไม่ตอบอะไร น้ำเสียงมีอายุเสียงหนึ่งดังมาจากนอกประตู "ฉันรู้อยู่แล้วว่าที่นี่คือที่ไหน วิลล่าชิงหลงของตระกูลมู่หรงไม่ใช่หรือไง!"

ผู้อาวุโสผอมแห้งที่สวมใส่เสื้อสีดำคนหนึ่ง ค่อยๆเดินเข้ามา บนใบหน้ายิ้มชั่วร้าย

มู่หรงเค่อสีหน้ามืดขรึม ยิ้มเยาะพูดว่า "ในเมื่อรู้ว่าเป็นวิลล่าชิงหลงของตระกูลมู่หรง แล้วพวกนายยังกล้ามาสร้างเรื่องวุ่นวายที่นี่อีก อยากตายงั้นหรอ?"

พวกผู้มีอิทธิพลของเขตเจียงหนานที่อยู่ด้านหลังต่างก็ตกใจ

ผู้นำตระกูลมู่หรงผู้เหี้ยมโหดทั่วเขตเจียงหนานคนนี้ ถ้าหากโมโหเมื่อไหร่ ก็มักจะมีความน่าเกรงขามที่ทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวแผ่ออกมา

ผู้อาวุโสคนนั้นไม่หวาดกลัวสักนิด พูดเยาะว่า "คุณมู่หรงช่างน่ากลัวจริงๆ สมแล้วที่เป็นเพชฌฆาตผู้ฆ่าคนอย่างง่ายดาย!"

ทุกคนต่างนิ่งอึ้ง เห็นได้ชัดว่าผู้อาวุโสคนนี้พูดจาแฝงความนัย!

ใบหน้าของมู่หรงเค่อเองก็มีความสงสัยปรากฏขึ้น ถามเสียงเย็นชาว่า "นายเป็นใครกันแน่? มีอะไรก็พูดมาตรงๆ!"

ผู้อาวุโสยิ้มชั่วร้าย "ฉันเป็นใครไม่สำคัญ แต่ฉันจะเรียกความยุติธรรมให้กับสิบกว่าชีวิตในสมาคมซานเหอเมื่อตอนนั้น!"

"สมาคมซานเหอ?" ทุกคนสีหน้างุนงง มีเพียงผู้คนน้อยนิดที่มีสีหน้าตกใจ แสดงความวิตกกังวลออกมา

แต่ว่า มู่หรงเค่อกลับมีสีหน้าตกตะลึง แล้วพูดกับพวกลูกน้องว่า "ทุกคน จับมันไว้!"

พวกบอดี้การ์ดที่ซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มผู้คนรีบปรากฏตัวออกมา มีมากมายถึงสิบกว่าคน แล้วพุ่งตรงเข้าไปที่ผู้อาวุโสคนนั้น

ผู้อาวุโสยิ้มเยาะออกมา "คุณมู่หรง ลงมือเร็วขนาดนี้ เพราะกลัวว่าฉันจะพูดถึงการกะทำในอดีตของตระกูลมู่หรงออกมางั้นหรอ?"

"แต่ว่าเพียงแค่เจ้าหนูพวกนี้ นายคิดว่าสามารถจับฉันไว้ได้งั้นหรอ?"

ผู้อาวุโสยืนนิ่ง ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างได้ใจ ชายหนุ่มสองคนนั้นที่ถือพวงหรีดไว้ โยนพวงหรีดทิ้งลงกับพื้น แล้วยิ้มเยาะพุ่งเข้าใส่