แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 475

ทุกคนสีหน้าแปลกใจ การต่อสู้ยังไม่เริ่มต้น มาถึงก็ตั้งท่าป้องกันไว้ก่อนเลย เห็นได้ชัดว่าลุงสุ่ยไม่มีความมั่นใจเลยสักนิด

ชั่วขณะนั้น ทุกคนต่างก็ไม่มั่นใจในตัวลุงสุ่ย

ถ้าหากลุงสุ่ยแพ้ ตระกูลมู่หรงก็ไม่มียอดฝีมือคนอื่นอีก อย่างนั้นตระกูลมู่หรงก็จบสิ้นจริงๆแล้ว

บางคนเริ่มคิดในใจว่าจะตัดสัมพันธ์กับตระกูลมู่หรงในตอนนี้เลยหรือไม่

มู่หรงเค่อมองลุงสุ่ย ดวงตาแดงก่ำ ตอนนั้นมู่หรงชิงหลงพ่อของเขาช่วยชีวิตลุงสุ่ยไว้ แล้วลุงสุ่ยก็ปกป้องตระกูลมู่หรงของเขามาหลายสิบปี วันนี้ทั้งที่รู้ว่าแพ้แน่นอน แต่ก็ไม่ลังเลที่จะประลองกับศัตรู เพื่อยื้อเวลาให้เขาได้หนี

มู่หรงยานเอ๋อร์มองมู่หรงเค่อ สีหน้ากังวล "พ่อคะ ลุงสุ่ยจะเป็นอันตรายมั้ยคะ?"

มู่หรงเค่อยิ้มไม่สู้ดีนัก "วางใจได้ ลุงสุ่ยไม่เป็นอะไรหรอก ลูกต้องมั่นใจในตัวลุงสุ่ย!"

"ค่ะ" มู่หรงยานเอ๋อร์พยักหน้า สายตามองผ่านผู้คน จ้องไปที่เฉินโม่ที่ยังนั่งเงียบอยู่เหมือนเดิม เมื่อมองเห็นร่างกายที่ค่อนข้างผอมนั้นแล้ว ในใจของมู่หรงยานเอ๋อร์ก็รู้สึกสบายใจอย่างมาก

"มีเขาอยู่ ไม่ว่าปัญหาอะไรก็ไม่น่ากลัว"

สายตาของมู่หรงเค่อ มองแผ่นหลังที่ค่อนข้างโค้งงอของลุงสุ่ย คิดในใจว่า "วางใจนะครับลุงสุ่ย ในช่วงวิกฤติอันตรายคุณไม่ทิ้งตระกูลมู่หรงของผม ตระกูลมู่หรงของผมก็ไม่มีทางทำผิดต่อคุณ!"

มู่หรงเค่อแอบเรียกชายหนุ่มคนหนึ่งของตระกูลมู่หรงมา แล้วออกคำสั่งที่ข้างหูเขาเสียงเบา ชายหนุ่มคนนั้นพยักหน้า ตอบรับแล้วจากไป

เหรินเทียนหยู่มองลุงสุ่ย ใบหน้าที่หล่อเหลาค่อยๆดึร้ายขึ้น ความโกรธแค้นที่ฝังลึกในกระดูกค่อยๆหลอมรวมขึ้น เหมือนดั่งภูเขาไฟลูกหนึ่งที่หล่อหลอมมานาน และกำลังจะปะทุระเบิดออกมาในเวลานี้