หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 234

เมื่อได้ยินว่ามีเบาะแสเกี่ยวกับคดีลักพาตัวของธนพัต ในใจของสาริศาก็ร้อนรนมาก “ค่ะ คุณปู่ หนูจะไปเดี๋ยวนี้”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ลง สาริศาทำตัวเองให้กระปรี้กระเปร่า จากนั้นก็ลุกขึ้นจากเตียงแต่งตัวอย่างรวดเร็วแล้วไปถึงที่ตระกูลกีรติเมธานนท์

ในห้องหนังสือ

“นั่งสิ หนูดูสิ่งนี้ก่อน” ท่านประเสริฐยื่นแฟ้มเอกสารให้กับสาริศา

สาริศารีบล้วงเอกสารจากด้านในออกมา แล้วดูอย่างตั้งใจ เมื่อดูเสร็จ สีหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความตกใจและไม่อยากจะชื่อ

ที่แท้ในเอกสารบอกว่า ในสถานที่เกิดเพลิงไหม้ในตอนนั้น นอกจากร่องรอยการจากไปของธนพัตแล้ว ยังพบหลักฐานการจากไปของอีกหนึ่งบุคคล

แต่ว่าตอนนั้นในสถานที่เกิดเหตุเพลิงไหม้มีเพียงธนพัตกับพชิราสองคนเท่านั้น พชิราเสียชีวิตไปแล้ว ธนพัตหนีออกมาได้ แล้วอีกคนหนึ่งเป็นใคร

“คุณปู่คะ นี่คือยังไงกันแน่คะ” เธอไม่เข้าใจจึงมองท่านประเสริฐด้วยความงุนงง “ทำไมถึงมีอีกบุคคลจากไป”

มองดูสาริศาแวบหนึ่ง ท่านประเสริฐจึงกล่าวตอบ “จริง ๆ แล้ว เพลิงไหม้ในตอนนั้นทำให้เกิดการระเบิด ร่างของพชิราถูกเผาไหม้จนแทบจำไม่ได้ จึงเป็นเรื่องยากในการตรวจดีเอ็นเอเปรียบเทียบ มีเพียงเศษผมบางส่วนที่หลงเหลืออยู่ในที่เกิดเหตุเท่านั้นที่ยืนยันว่า ศพในตอนนั้นคือพชิรา

“ดังนั้น อาจเป็นไปได้ว่าศพในตอนนั้นไม่ใช่ของพชิรา”

แววตาของท่านประเสริฐดูเฉียบคมทันที ถ้าหากว่าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ อย่างนั้นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสิบปีก่อนจะต้องไม่ใช่คดีการลักพาตัวธรรมดา จะต้องมีความลับอื่นแน่นอน

ฮึ่ม รอเขาสืบได้ว่าพวกเขากล้าทำร้ายหลานชายของเขา เขาจะต้องให้คนพวกนั้นรับผบกระทำนั้นอย่างแน่นอน

เมื่อได้ยินคำพูดของท่านประเสริฐ สาริศาตะลึงตกใจ อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี เพราะเธอยังไม่เข้าใจในคำพูดของคุณปู่

หรือว่า……พชิรายังไม่ได้เสียชีวิตจริง ๆ 

เป็นไปไม่ได้ ถ้าหากว่าเธอยังไม่เสียชีวิต ทำไมนานขนาดนี้แล้วถึงยังไม่ปรากฏตัว ทำให้ทุกคนต่างเข้าใจว่าเธอเสียชีวิตในทะเลเพลิงไปแล้ว

แต่ว่า ถ้าหากว่าเธอยังไม่เสียชีวิตล่ะ สาริศานึกขึ้นทันที

ถ้าหากว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ อย่างนั้นเธอจะกลับมาหาธนพัตไหม

แล้วถ้าถึงเวลานั้น ธนพัตจะทำอย่างไร แล้วตัวเองควรทำอย่างไร

“เรื่องนี้ยังไม่ได้รับการสืบหาอย่างละเอียด ตอนนี้ทุกอย่างล้วนเป็นการคาดเดาเท่านั้น” มองดูสาริศาที่ใจลอย ท่านประเสริฐก็พอจะเดาออกว่าเธอกำลังครุ่นคิดอะไร “หนูก็อย่าเพิ่งคิดไปเอง ปู่จะให้คนไปสืบต่อ……”

สาริศาที่จมดิ่งอยู่ในความคิดของตัวเอง จึงไม่ได้ยินไม่ชัดเจนว่าท่านประเสริฐนั้นได้พูดอะไร และก็ไม่รู้ว่าตัวเองจากบ้านตระกูลกีรติเมธานนท์ได้อย่างไร

เดินอยู่บนถนน สาริศายิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกสับสนในหัวใจ อยากจะโทรศัพท์ไปบอกเรื่องนี้กับธนพัต

หยิบโทรศัพท์ออกมา และหาหมายเลขโทรศัพท์ของธนพัตเจอ แต่ว่ากลับไม่ได้โทรออกแต่อย่างใด

นึกถึงเรื่องที่เพิ่งจะทะเลาะกับธนพัตเมื่อวาน สาริศาจึงเกิดความลังเลสองสามครั้ง สุดท้ายก็ปิดโทรศัพท์ทิ้งไป

ผ่านไปสักพัก สาริศาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาอีกครั้ง หาหมายเลขโทรศัพท์หนึ่งแล้วโทรออกไป นอกจากเขาแล้ว สาริศายังนึกถึงอีกคนที่สามารถปรึกษาเรื่องนี้ได้

“สาริศา มีเรื่องอะไรเหรอ” เมื่อรับสายโทรศัพท์ของสาริศา ชัชวาลก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“ตอนนี้คุณอยู่ไหน ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ”

“ผมอยู่ที่บริษัท มีเรื่องอะไรเหรอ สำคัญมากไหม” เมื่อได้ยินน้ำเสียงของสาริศาที่จริงจังและขึงขัง ชัชวาลจึงทำหน้าเคร่งขรึม

“เจอกันแล้วค่อยว่ากัน ฉันจะไปหาคุณตอนนี้”