หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 235

ประมาณบ่าย 4 โมงเย็น ในที่สุดกันยาก็ตื่นขึ้นมา เมื่อเห็นสาริศาย้ายมาอยู่กับตัวเอง เธอก็รู้สึกประหลาดใจ “หนูย้ายมาแล้วธนพัตล่ะจะทำอย่างไร”

“เขาออกไปทำงานไม่ได้อยู่บ้านค่ะ หนูอยากจะมาอยู่เป็นเพื่อนแม่” ไม่อยากพูดเรื่องของตัวเองกับธนพัตให้คุณแม่ฟัง เธอจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “แม่คะ พักนี้ร่างกายของคุณแม่เป็นอย่างไรบ้าง ทำไมหนูได้ยินคุณป้าบอกว่า หลายวันแล้วที่แม่ทานอาหารไม่อร่อย”

“ไม่เป็นไรหรอก ร่างกายของแม่ แม่รู้ดี ยังสบายดีอยู่” กันยายิ้มแล้วลูบศีรษะของสาริศา “ย้ายมาก็ดีเหมือนกัน แม่ก็คิดถึงหนูพอดีเลย พักอยู่ที่นี่หลาย ๆ วันนะ”

“ค่ะ”

สาริศาตอบกลับค่ะไปหนึ่งคำ แล้วก็กอดกันยาไว้

เธออยากจะกอดคุณแม่แล้วปล่อยโฮออกมาจังเลย จากนั้นบอกเล่าความน้อยใจเศร้าใจทั้งหมดของตัวเองให้เธอได้ฟัง แต่ว่าเธอทำไม่ได้ และก็ไม่อยากจะทำให้คุณแม่เป็นห่วง

“แม่คะ หนูคิดถึงแม่จังเลยค่ะ”

“เด็กคนนี้นิ” กันยายิ้มแล้วว่าสาริศาไปหนึ่งประโยค แต่กลับไม่รู้ว่านึกอะไรขึ้นได้ กอดสาริศาแล้วออกอาการเหม่อลอย

พักอาศัยอยู่ที่คอนโดฯกันยาอยู่หลายวัน คอยคุยเฮฮากับคุณแม่ของตัวเองทุกวัน สาริศารู้สึกว่าตัวเองนั้นอารมณ์ดีขึ้นมาก

ตกเย็นของวันนี้ สาริศากำลังถือโทรศัพท์อยู่ในห้องของตัวเองอย่างเหม่อลอย ลังเลว่าจะโทรศัพท์หาธนพัตหรือส่งข้อความถามไถ่ดีหรือไม่

แต่เธอก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ตัวเองนั้นไม่ผิด ธนพัตเองยังไม่โทรศัพท์มาเลย ทำไมตัวเองต้องโทรไปด้วย เหมือนกับตัวเองนั้นผิดอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อครุ่นคิดแล้ว เหมือนกับว่าธนพัตก็ไม่ได้ผิดอะไร

ขณะที่กำลังลังเลอยู่ว่าจะทำอย่างไรดีนั้น ฉับพลันก็ได้ยินเสียงดัง “ปัง” ลอยมาจากห้องน้ำ

สาริศาตกใจ โยนโทรศัพท์ทิ้งและมุ่งตรงไปที่ห้องน้ำ เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เห็นกันยานอนอยู่บนพื้นด้วยท่าทางที่โอดโอย เอามือปิดศีรษะไว้ เลือดไหลตามหว่างนิ้วไม่หยุด

โต๊ะที่อยู่ข้าง ๆ ก็มีรอยเลือด คิดว่าน่าจะเป็นตอนที่ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำแล้วล้มลงศีรษะไปกระแทกโดนมุมโต๊ะอย่างไม่ทันระวัง  

“แม่เป็นอย่างไรบ้าง ไม่เป็นไรใช่ไหม……” สาริศารีบวิ่งเข้าไปประคองตัวกันยา น้ำเสียงมีความสะอึกสะอื้น

กันยาพูดไม่ออกแล้ว ใบหน้าขนวดเข้าหากันแน่น

เห็นสีหน้าที่เจ็บปวดของกันยา สาริศาก็ทำอะไรไม่ถูก ภายใต้ความลนลาน ทำได้เพียงหยิบผ้าขนหนูมาปิดซับเลือดบนศีรษะ จากนั้นรีบโทรหา1669 เพื่อรีบส่งเธอไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

ในรถพยายาล สาริศาเต็มไปด้วยความกังวล จับมือคุณแม่ไว้แน่น กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

เธออยากหาคุณหมอในโรงพยาบาลเพื่อรีบทำการรักษาคุณแม่ของเธออย่างเร่งด่วน แต่ว่าตัวเองดันไม่มีคอนเนคชั่น ไม่รู้จักใครเลย เวลานี้คนแรกที่เธอนึกถึงคือธนพัต 

จึงหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรไปยังหมายเลขของธนพัต สาริศารอธนพัตรับโทรศัพท์อย่างกระวนกระวายใจ 

“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ ......” โทรติดต่อกลับไปอีกหลายครั้ง สาริศาก็ไม่สามารถโทรติดธนพัตได้ 

เมื่อโทรหาธนพัตไม่ติด ตัวเองก็ไม่รู้จักคนในโรงพยาบาล ตอนนี้สาริศาจึงไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี

ใช่ ชัชวาล! ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ ด้วยสถานะของชัชวาล จะต้องรู้จักคนในโรงพยาบาลอย่างแน่นอน

ถึงแม้ว่าไม่อยากจะรบกวนชัชวาล แต่ว่าในสถานการณ์คับขันเช่นนี้ ไม่มีทางเลือกอื่นจริง ๆ 

“ฮันโหล ริศาเกิดอะไรขึ้น โทรมาดึกขนาดนี้” น้ำเสียงของชัชวาลดังขึ้นอย่างชัดเจน สาริศารู้สึกขอบคุณอย่างอธิบายไม่ถูก และจิตใจก็สงบลงในที่สุด

หลังจากที่ประสาทตึงเครียดได้ผ่อนคลายลง น้ำตาที่กลั้นต่อไปไม่ไหวได้ไหลออกมา “ชัชวาล แม่ของฉัน……แม่ของฉันเมื่อกี้ไม่ทันระวังได้ล้มลง ศีรษะไปกระแทกโดนมุมโต๊ะ ตอนนี้เลือดไหลไม่หยุด คุณสามารถติดต่อทางโรงพยาบาลให้ฉันหน่อยได้ไหม…….”

สาริศาร้องไห้แล้วกล่าวกับชัชวาล

ชัชวาลได้ยินว่ากันยาได้รับบาดเจ็บ จึงรีบลุกขึ้นนั่งจากเตียง หยิบเสื้อผ้ามาใส่แล้วมุ่งตรงไปที่ประตู “คุณอย่าเพิ่งลนลาน ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้!”