หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 236

เช้าวันรุ่งขึ้น ในที่สุดกันยาก็ฟื้นตื่นขึ้นมา 

“แม่ แม่ตื่นแล้วเหรอคะ”

เมื่อเห็นกันยาตื่นขึ้นมา สาริศาทั้งดีใจทั้งเป็นห่วง

“แม่รู้สึกอย่างไรบ้าง บาดแผลยังเจ็บอยู่หรือเปล่า”

“แม่ไม่เป็นไร ทำให้หนูเป็นห่วงแล้ว” กันยาที่เพิ่งจะฟื้นขึ้นมา ร่างกายจึงยังคงอ่อนแอเล็กน้อย น้ำเสียงในการพูดจึงค่อนข้างแหบพร่า

เมื่อเห็นสีหน้าของสาริศาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง กันยาจึงพยายามตบมือเธอเบา ๆ อย่างยากลำบาก รู้สึกผิดในใจ ที่ตัวเองไม่สามารถช่วยเหลือลูกสาวได้ หลายปีมานี้มีแต่เป็นภาระให้กับเธอ ทำให้เธอเป็นห่วง ถึงขั้นที่สูญเสียความสุขในการแต่งงานของเธอ

ความจริงแล้วหลายวันมานี้ กันยาทำไมจะดูไม่ออก ที่สาริศาไม่ยอมปริปากพูดถึงธนพัต ทุกครั้งที่ตัวเองเอ่ยถึงธนพัต สาริศาก็จะตอบแบบขอไปที แล้วก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที เธอเป็นแบบนี้ เห็นได้ชัดว่ามีความขัดแย้งกับธนพัต

นึกถึงการแต่งงานของสาริศากับธนพัต กันยารู้สึกเพียงว่าตัวเองติดค้างลูกสาวคนนี้มาก

อีกหลายวันต่อมา สาริศายังคงอยู่ที่โรงพยาบาลดูแลกันยา

สาริศาพบว่าตั้งแต่ที่ฟื้นจากการผ่าตัด กันยาก็มักจะมีกะจิตกะใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เหมือนกับมีเรื่องเครียดในใจ แต่ว่าทุกครั้งที่เธอถาม กันยาก็ตอบเพียงว่าไม่มีอะไร ทำให้สาริศายิ่งรู้สึกเป็นห่วงเธอ

วันนี้ ตอนที่ชัชวาลมาเยี่ยมกันยานั้น สังเกตเห็นว่าเธอมักจะมามองทางตัวเองเป็นระยะ ๆ ในแววตามีความลังเลใจและความเศร้าใจ ท่าทางที่อยากจะพูดบางอย่างออกมาแต่ก็หยุดชะงักไป

ชัชวาลรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจ “น้ากันยาครับ น้ามีอะไรอยากจะพูดกับผมหรือเปล่าครับ” เขาลองถามขึ้น

เมื่อได้ยินคำถามของชัชวาล กันยากลับเงียบ หลังจากไม่พูดไม่จาอยู่สักพัก เธอมองไปยังสาริศาที่อยู่ข้าง ๆ ไม่รู้ว่าคำพูดของตัวเองควรจะพูดออกมาดีหรือไม่

สาริศาถูกเธอมองจนทำให้รู้สึกแปลกใจ ไม่รู้ว่าคุณแม่เป็นอะไรไป หรือว่าจะพูดอะไรบางอย่างกับชัชวาล แต่ไม่สะดวกที่จะพูดตัวต่อหน้าตัวเอง

“เพชรเธอ……ใกล้จะถึงวันเสียชีวิตของเธอแล้วใช่ไหม”

กันยาพยายามอีกครั้ง ในที่สุดก็พูดออกมา

เมื่อได้ยินกันยาถามเรื่องนี้ ชัชวาลก็หรี่ตาลง “ครับ วันมะรืนครับ”

ใบหน้าของเขามีร่องรอยความเศร้า

“น้าอยากจะไปเยี่ยมเพชรด้วย ได้ไหม” กันยาถามอย่างระมัดระวัง มีความอ้อนวอนราง ๆ อยู่ในน้ำเสียง

สาริศาเกิดความมึนงงขึ้นในเวลานี้ ทำไมกันยาถึงจำวันคล้ายวันเสียชีวิตของพชิราได้ แต่ทันใดก็นึกขึ้นได้ว่ากันยาเคยทำงานเป็นพี่เลี้ยงที่บ้านของตระกูลนิธิธราสกุล บางทีอาจจะเคยดูแลพชิราในตอนนั้นก็ได้

เมื่อได้ยินกันยาบอกอยากจะไปเยี่ยมพชิรา ในใจของชัชวาลก็เกิดความซาบซึ้งใจ “ได้แน่นอนอยู่แล้วครับ น้ากันยา ถ้าหากว่า เพชรรู้ว่าท่านไปเยี่ยม เธอจะต้องดีใจอย่างแน่นอน”

เห็นที ในโลกใบนี้ นอกจากเขาแล้ว ยังมีคนที่ยังคิดถึงเพชรอยู่

ฉับพลันก็นึกขึ้นได้ว่ากันยาเพิ่งทำการผ่าตัดเสร็จ ชัชวาลจึงถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง “น้ากันยาครับ น้าเพิ่งจะทำการผ่าตัดเสร็จ ร่างกายไหวเหรอครับ อย่าได้ฝืนตัวเองนะครับ”

“ไหว น้าไม่เป็นไร” กันยารีบตอบกลับทันที ราวกับกลัวชัชวาลจะเปลี่ยนใจอย่างไรอย่างนั้น

“แค่ก ๆ……แค่ก……”

ด้วยความที่พูดเร็วเกินไป ทำให้เกิดการสำลักขึ้น กันยาเริ่มไออย่างรุนแรง สาริศาจึงรีบก้าวไปด้านหน้าลูบหลังให้กับเธอ