หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 250

สาริศาคิดไม่ถึงว่าชัชวาลจะพูดแบบนี้กับตัวเอง พชิราเป็นน้องสาวของเขา แต่เขาเตือนเธอให้ระวังพชิรา ดูเหมือนว่า ชัชวาลจะหวังดีกับเธอจริงๆ

ถึงแม้ชัชวาลจะเป็นพี่ชายของพชิรา แต่ทั้งสองคนให้ความรู้สึกที่แตกต่างกับสาริศา พอนึกถึงท่าทีดูถูกเหยียดหยามของพชิราก่อนหน้านี้ สาริศารู้สึกว่าเธอมีแผนร้ายเยอะมากและตนเองไม่ชอบเลยจริงๆ

แต่สำหรับชัชวาล เธอรู้สึกใกล้ชิดแปลกๆ พอได้ยินเขาพูดแบบนี้กับตนเอง สาริศาก็รู้สึกซาบซึ้งใจมาก

หลังจากอยู่ในโรงพยาบาลสักพัก พชิราก็ยังไม่ได้สติ ในตอนที่สาริศากำลังคิดว่าจะขอตัวกลับไปก่อน ชัชวาลเหมือนจะมองออกว่าสาริศากำลังคิดอะไรอยู่

“ริศา เพชรคงยังไม่ตื่นง่ายๆ ผมอยู่เฝ้าเอง คุณกลับไปก่อนเถอะ”

สาริศารู้สึกอายเล็กน้อย เมื่อตะกี้เธอออกปากว่าจะอยู่เป็นเพื่อนพชิรา แต่ตอนนี้กลับขอกลับก่อน แต่พอมาคิดดูอีกที ถ้าพชิราตื่นมาคงไม่อยากเห็นหน้าเธอเหมือนกัน

“ตกลงค่ะ งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ คุณเองก็ดูแลตัวเองด้วย” สาริศาไม่ยืดเยื้ออะไรมาก กล่าวลาชัชวาลแล้วเดินออกจากโรงพยาบาล

ตอนที่เธอกลับมาถึงบ้าน ธนพัตเองก็เลิกงานกลับมาแล้ว

“ไม่ได้บอกให้ชรัณไปรับคุณเหรอ ทำไมคุณถึงกลับมาเองคนเดียว” ก่อนจะเลิกงานธนพัตยังย้ำเรื่องนี้กับชรัณไว้ แต่สาริศากลับมาโดยไม่บอกใคร

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันออกมาก็เจอแท็กซี่พอดี”

“อืม” ธนพัตไม่ได้ติดใจกับคำถามนี้อีก “พชิราเป็นยังไงบ้าง”

พอได้ยินธนพัตถามถึงพชิรา สาริศาจึงนึกถึงเรื่องบ่ายวันนี้ที่เขาอุ้มพชิราไปโรงพยาบาลอย่างร้อนใจ และยังมองข้ามเธอไป ในใจยิ่งรู้สึกเสียใจ

แต่ตอนนี้ธนพัตพูดถึงพชิราด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เธอจึงไม่อยากพูดอะไรมาก

“ฉันเองก็ไม่แน่ใจค่ะ ตอนที่ฉันออกมาเธอยังไม่ฟื้น”

“อ้อ” หลังจากตอบรับง่ายๆ ธนพัตก็ไม่ถามอะไรอีก

วันรุ่งขึ้น สาริศาเตรียมตัวตั้งแต่เช้าและไปทำงานที่สำนักพิมพ์ หลังจากหยุดงานไปหลายวัน เธอจะรู้สึกผิดถ้ายังไม่ไปทำงานอีก

“สวัสดีทุกคน ไม่เจอกันนานเลยนะ” เธอทักทายทุกคนด้วยรอยยิ้ม แต่สาริศาพบว่าไม่มีเพื่อนร่วมงานคนไหนทักทายตอบกลับเธอ และสายตาที่พวกเขามองมาที่เธอก็ดูแปลกๆ เหมือนสายตาของพวกเขาจะเต็มไปด้วย... ความเห็นอกเห็นใจ

“มีอะไรหรือเปล่า?” พอเห็นปฏิกิริยาของทุกคน สาริศาก็งุนงงเล็กน้อย หรือว่าตลอดหลายวันที่เธอไม่ได้มาทำงาน เธอจะพลาดข่าวใหญ่อะไรไป

ไม่มีใครตอบคำถามของสาริศา ทุกคนก้มหน้าลงและทำงานของตัวเองต่อ

เธอเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองแล้วนั่งลงด้วยสีหน้างงงวย สาริศามองไปที่เพื่อนร่วมงานรอบตัว พอเห็นว่าทุกคนแอบมองเธออย่างลับๆ แต่พอสบตากับเธอ พวกเขาจึงรีบหันหน้าหนีไปทางอื่น และแสร้งทำเป็นว่างานยุ่ง

เธอถูกพวกเขาทำให้งุนงงไปหมด สาริศาลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่โต๊ะทำงานของเมย์ที่อยู่ด้านข้าง แล้วดึงอีกฝ่ายไปที่ห้องเครื่องดื่มอย่างเงียบ ๆ

“พี่ริศา…” เมย์มองไปที่สาริศาอย่างเป็นห่วง จากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าและจับมือของสาริศาไว้ ก่อนจะพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “พี่ริศา ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันเชื่อว่าคุณธนพัตไม่ใช่คนแบบนั้นแน่นอนค่ะ”

“ฮะ?” สาริศางงกับคำพูดของเมย์ “เกี่ยวอะไรกับธนพัตด้วย เมย์เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมเธอเองก็มีท่าทีแปลกๆ”