ตำนานฉือฮั่ว นิยาย บท 7

“พวกท่านรักแกข้า”  เสียงตะโกนไม่พอใจของคุณหนูสี่ “เจ้าหก ระวังตัวไว้เถอะสักวันไม่ตายดีแน่ คราวหน้าหากคิดจะป่วยหนักอย่างนี้ ข้าว่าเจ้าตายไปเลยน่าจะดี”  จิ่วหลินกล่าวสาปแช่งน้องคนสุดท้อง

              ผู้เป็นแม่อย่าอนุป๋ายที่เลี้ยงลูกมา รับไม่ได้กับคำพูดลูกของนายท่านคุณหนูสี่ที่เกิดจากอนุหลี ตกตะลึงติดไม่ถึงว่านางจะมีนิสัยก้าวร้าวเช่นนี้นางเป็นมารดาที่อยากปกป้องบุตรสาวมีอย่างที่ไหนกันการใช้ถ้อยคำเช่นนี้ไม่เหมาะสมกับคุณหนูในห้องหอเช่นนี้นางคว้าตัวลูกสาวของนางทันทีที่ได้กระทำนั้นนางเอามือปิดหูของลูกน้อยพยายามไม่ให้นางได้ยินเสียงคำหยาบคายที่เอ่ยออกมาจากปากของดรุณีน้อยผู้นี้อย่างนี้ 

               แต่!! อนุป๋ายคิดผิดที่คิดว่าปิดหูแล้วจะไม่ได้ยินเสียง เพราะนางนั้นได้ยินเสียงด่าทอด้วยถ้อยคำเหล่านั้นเต็มสองรูหู. แต่มีหรือนางจะยอมฝ่ายเดียวที่เป็นผู้รับดสียงกรีดร้องเหมือนมีใครจับนางถอดเสื้อผ้าเองเสียอย่างนั้น

ป๋ายอี๋เหนียง "..."

“น้องสี่ !! เจ้านี่นะนับวันช่างปากคอเราะร้ายเหมือนแม่เจ้าไม่มีผิด ! ความคิดช่างต่ำช้าเยี่ยงนึกไม่ถึงว่ามารดานั้นเป็นเช่นไรลูกเป็นเช่นนั้น ผู้คนทั้งหลายช่างกล่าวไม่ผิดจริงๆ” พี่หญิงใหญ่เอ่ยทันที รับไม่ได้ที่น้องสาวต่างมารดาผู้นี้นิสัยหยาบโลน เหมือนผู้คนภายนอกที่มิได้ถูกสอนสั่งเช่นนี้ เฮอะ! น่าจะจับนางอบรมกับแม่นมท่านย่าเสียเข็ด

“พี่หญิงใหญ่! ท่านกล้าว่าข้ากับมารดาข้ารึ! ท่านช่างกล้ามากนะ แค่ท่านเกิดจากท่านพ่อ เป็นแค่ลูกของฮูหยินใหญ่ในนานเท่านั้นก็เท่านั้นท่านพ่อมิได้รักใคร่ในตัวท่านมากน้อยแต่ไหน ท่านช่าง” คุณหนูสี่เริ่มปรามาสพาดพิงถึงฮูหยิน ผู้เป็นมารดาของพี่ใหญ่และพี่ห้าอีกครั้ง ด้วยความที่นางหยิ่งผยอง คิดว่ามารดาของคนเป็นคนที่บิดาโปรดปรานจะพูดจะทำอะไรก็ได้เพราะท่านพ่อถือหางเข้าข้างนาง แต่มีหรือจะมีใครในที่นี้ยอมลงให้กับความหยิ่งผยองนั้น

“พี่สี่ !! ปากท่านนี่ยิ่งกว่าแม่ค้าในตลาดเสียอีก! ท่านนั้นเล่าเป็นถึงคุณหนูในห้องหอ กลับพูดจาหยาบช้าได้ถึงเพียงนี้ ถ้าหากท่านออกไปเที่ยวเรือนผู้อื่นมิทำให้ท่านพ่อขายหน้าหรอกรึ!! ถึงแม้ตัวข้านั้นอายุยังน้อยกว่าท่าน แต่หาได้ไม่รู้ความไม่เช่นนี้ พวกเราเป็นเพียงลูกอนุเท่านั้น! ท่านควรเจียมเนื้อเจียมตัวไม่ทำตัวหยิ่งผยองกล้าว่าฮูหยินใหญ่ที่ท่านพ่อแต่งเข้าจวน มันเป็นการหมิ่นเกียรติถึงท่านย่า ผู้ที่เลือกคู่ครองให้กับท่านพ่อด้วย! เรื่องนี้ที่เรือนไหนๆเขารู้กันทั้งนั้น ก็มีเพียงแต่ท่านเท่านั้นแหละที่หลงคิดว่าตนเองดีอย่างหยกเขียว แต่ที่จริงเป็นเพียงก้อนหินที่ไร้ค่าไร้ราคาก็เท่านั้น  ท่านมาทางไหนท่านก็ออกไปจากเรือนของข้าซะ! แล้วไม่ต้องมาเหยียบที่นี่อีก! เดี๋ยวโรคของข้าไปติดท่านแล้วท่านจะตายเร็วโดยไม่รู้ตัว”

“เจ้า....เจ้า” พี่สี่ถึงกับพูดไม่ออกทีเดียวด้วยคำพูดของนางนั้นมั้งชัดเจนและตรงประเด็น ไม่มีส่วนไหนพูดผิดแม้แต่น้อย คนแบบนางเก่งแต่ปากเท่านั้นคิดว่าตัวนางมีคนหนุนหลังจะทำอะไรกับใครคนอื่นก็ได้และนางต้องเจอกับปากฉือฮั่วเท่านั้นถึงจะปิดปากของนางได้สนิทใจ เพียงใบหน้านางตอนนี้ ที่ทั้งเขียวคล้ำข่งความโกรธแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะนางเองเป็นผู้เริ่มก่อน ซึ่งนางเองก็รู้ดีว่านางนั้นผิดจริง

คุณหนูใหญ่ "..."

คุณหนูห้า "...."

“เจ้าอะไรเจ้าคะ!! พี่เสี่ยวชุ่ยส่งแขก” ฉือฮั่วพูดกับพี่สี่ต่อ และสั่งสาวใช้คนสนิทไล่แขกที่นางไม่อยากเชิญเข้ามาไม่สนใจจิ่วหลินทันที ปล่อยให้นางงงทำอะไรไม่ถูกเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าหก น้องสาวผู้เจ็บป่วยบ่อยๆกล้าหาญขึ้นมาเสียอย่างนั้น ด่าง่ากล่าวกะบนางเช่นนี้