ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1833

ตอนหยางเจี่ยนพูดคําว่า ‘ราชันมรรคา’ คนไม่ต�ากว่าหนึ่งคน รอบๆ ร้องเป็นเสียงเดียวกับเขา

ในนี้ไม่เพียงมีแค่คนในสํานักเต๋าเช่นเฟิงอวิ๋นเซิง สั่วหมิงจาง นาจา เท่านั้น ถึงขั้นยังมีมหาเทวะเผ่าปีศาจอย่างลู่ยาเต้าจวิน

ถึงจะอยู่คนละฝ่าย แต่ตอนนี้ทุกคนมองเงาร่างของเยี่ยนจ้าวเกอ ต่างถอนใจชมเชยจากใจ

ระดับมรรคาเหมือนกัน ใช้หนึ่งสู้ห้า!

วีรกรรมเช่นนี้ ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์

ยิ่งไปกว่านั้น ทุกคนสังเกตเห็นว่า ใต้เท้าเยี่ยนจ้าเกอปรากฏ สะพานทอง ปลายสะพานทองมาจากรูปหยินหยางไทจี๋สีขาวดําขนาด มหึมา

รูปไท่จี๋หมุน รองรับคลื่นหลงเหลือกระแสคลั่งจากการต่อสู้ของ เหล่าเจ้ามรรคา หยุดความว่างเปล่าในความโกลาหล ดินน�าลมไฟทําให้ มหาธรรมชาติไม่โดนลูกหลง

กษัตริย์บูรพาไท่อี้กับอามิตาภพุทธเจ้าเห็นเหตุการณ์นี้ ต่างก็ไร้ คําพูด

การต่อสู้ของสองคนแม้ยังดําเนินต่อ แต่ต่างไม่อาจรั้งมือได้

อามิตาภพุทธเจ้าเดิมทีฉวยโอกาสนี้ถอยหลัง แต่สุดท้ายหยุดอยู่กับ ที่

ถ้าเยี่ยนจ้าวเกอชนะ ผู้แพ้ต่อให้หลบ จะหลบไปยังที่ใด?

วานรจับจ้องกษัตริย์บูรพาไท่อี้กับอามิตาภพุทธเจ้า ทางหนึ่งตา สายประกาย มองเยี่ยนจ้าวเกอลงมือ

ขณะมองเทวกษัตริย์ไร้ประมาณกับร่างธรรมยูไลลงมือพร้อมกัน เหมือนกับแสดงประวัติศาสตร์ขึ้นอีกครั้ง วานรหัวเราะเย็นชา มอบคํา ชมให้เยี่ยนจ้าวเกอ “ทุบตีได้ดี! ที่ทุบตีก็คือพวกเขา!”

สายตาของกษัตริย์บูรพาไท่อี้เคลื่อนไหวระหว่างเจดีย์เหลืองดําฟ้า ดินกับเมฆาไร้ขอบเขตบรรพกําเนิดโกลาหล ‘ฝึกสามพิสุทธิ์ร่วมกัน สามพิสุทธิ์หนึ่งร่าง หนึ่งปราณเป็นสามพิสุทธิ์ สามพิสุทธิ์กลับคืนหนึ่ง ปราณ…’

เขาสายตาล�าลึก ‘เหมือนกับสามพิสุทธิ์จุติอีกครั้ง ลงมือพร้อมกัน …ไม่ เป็นอานุภาพอํานาจสามพิสุทธิ์กลับคืนสู่มือคนคนเดียว หนําซ�ายัง เหมือนทวีความแข็งแกร่งขึ้น’

เยี่ยนจ้าวเกอใช้เจดีย์เหลืองดําฟ้าดินกับเมฆาไร้ขอบเขตบรรพ กําเนิดโกลาหลแยกกันต้านพระศรีอริยเมตไตรย มารสวรรค์ไร้พันธนา และมารสวรรค์บุพกาล

จากนั้นเขาเดินไปด้านหน้าทีละก้าว ทําลายสภาวะโจมตีของเท วกษัตริย์ไร้ประมาณกับร่างธรรมยูไล

เทวกษัตริย์ไร้ประมาณพ่นลมหายใจออกยาวๆ

เขายื่นนิ้วหนึ่งออกมา ร่างธรรมยูไลนั่งขัดสมาธิ สองมือเกิดสภาวะ ชี้นิ้ววาดดินอีกครั้ง

ในร่างธรรมปรากฏดอกอุทุมพร

บนดอกอุทุมพรสีทองมากมายมีสารีริกธาตุหลายชิ้นลอยขึ้น

บนสารีริกธาตุทุกชิ้นต่างปล่อยเส้นแสงหมื่นสาย

แสงสว่างร้อยล้านสายพาดขวางตัดสลับ เหมือนกับกรุยมิติเวลา ชักนําแดนอภิรดีศูนย์กลางที่เคยเจริญรุ่งเรือง ปกครองโลกหล้าในยุค โบราณตอนกลางลงมา

แสงสว่างของแดนสุขาวดี เคลื่อนแดนพุทธสิบร้อยล้านแห่งไร้ อุปสรรค

ในพุทธเกษตรเห็นต้นโพธิ์ได้ทั่ว รู้สึกถึงธรรมแห่งสติปัญญาและ เมตตาสงสาร

เยี่ยนจ้าวเกอเห็นดังนั้น ยกมือตัวเองขึ้น

วินาทีนี้ตัวเขาเหมือนกลายเป็นฉัตรขนาดมหึมาคันหนึ่ง รองรับ ธรรมชาติฟ้าดิน สะกดอากาศโกลาหล

จากนั้นเยี่ยนจ้าวเกอก็ฟาดฝ่ามือลง ฉัตรนั้้นเหมือนหมุนวนพร้อมกระแทกเข้าหาแดนอภิรดีศูนย์กลาง!

ขอบฉัตรมีปราณโกลาหลไร้ขอบเขตสูงส่งหลายสายห้อยลงพร้อม กับที่ฉัตรหมุน

พลังอันน่ากลัวที่ป่นเอกภพ ชนใส่แดนสุขาวดีพุทธเกษตร