ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 119

“เป็นความผิดของข้า!”

น้ำตาเม็ดใหญ่ของฉู่เชียนหลีร่วงลงมา มองดูศพของเด็กหนุ่ม รู้สึกทรมานใจราวกับมีมีดปักอยู่กลางอก

เขาเป็นลูกของครอบครัวคนดี เป็นดั่งไข่มุกอันเลอค่าในฝ่ามือของบิดามารดา กลับมาตายอยู่ในรังโจร ถูกไฟคลอกขาขาดไปทั้งสองข้าง เจ็บปวดจนตายทั้งเป็น

ตอนที่เขาอยากหนี กลับถูกของบางอย่างทับไว้ หนีไม่พ้น ต้องมองดูเปลวไฟกลืนกินร่างกายของเขาทีละนิดต่อหน้าต่อตา ความเจ็บปวดที่แสนทรมาน ความหวาดกลัวของความตาย…

เวลานั้น เขาควรหวาดกลัวและสิ้นหวังเพียงใด

นึกถึงตรงนี้ ฉู่เชียนหลีปิดหน้าสะอื้นร้องไห้

“หากตอนนั้นข้าไม่ลงมือกับพี่หู่ หากตอนนั้นข้าไม่ตัดสินใจโดยพลการ เชื่อฟังการจัดการของเจ้า เขาก็จะไม่ตาย…”

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้อะไรเลย

ตอนที่นางสัญญาว่าจะช่วยเขาออกไป เขายิ้มอย่างกระอักกระอ่วน ราวกับเชื่อนาง และก็ราวกับยิ้มให้ความไร้เดียงสาของนาง

“เชียนหลี นี่ไม่ใช่ความผิดของเจ้า”

“ข้าเป็นคนทำ แต่ข้าเป็นคนทำ! ศพทั้งหมดที่นอนอยู่ที่นี่ ล้วนเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบของข้า…”

“ไม่ใช่ความผิดของเจ้า!”

เฟิงเย่เสวียนจับไหล่ฉู่เชียนหลี ทำให้นางต้องสบตาเขา

มองดูดวงตาที่แดงก่ำทั้งคู่ของนาง กล่าวทีละคำทีละประโยค

“หากเจ้าไม่ได้ลงมือกับพี่หู่ ผู้หญิงคนนั้นก็จะถูกทรมานจนตายทั้งเป็น เจ้าช่วยเด็กหนุ่มคนนี้ แต่จะมองดูผู้หญิงคนนั้นถูกทรมานจนตายต่อหน้าต่อตาหรือ?”

ฉู่เชียนหลีสำลักกะทันหัน

“ข้า…”

“ใต้ฟ้าไม่มีเรื่องอะไรที่ดีทุกอย่าง และไม่มีการตัดสินใจที่สมบูรณ์แบบ” เสียงของเฟิงเย่เสวียนทุ้มต่ำ “เจ้าดู เมืองหลวงแห่งนี้รุ่งเรือง ราษฎรใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แต่เบื้องหลังนี้มีเลือดเนื้อและซากศพถูกฝังไว้มากเท่าไร จะมีสักกี่คนที่รู้?”