ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 120

ทุกคนพากันกล่าวขอบคุณ บนใบหน้าเต็มไปด้วยความซาบซึ้งของการรอดจากภัยพิบัติ

ฉู่เชียนหลีมองใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยแต่จริงใจอย่างตะลึงงัน ฟังคำขอบคุณครั้งแล้วครั้งเล่า ดวงตาแดงก่ำ น้ำตาคลอเบ้า นางอึ้งเล็กน้อย

เฟิงเย่เสวียนยกแขนเสื้อขึ้น เช็ดน้ำตาบนใบหน้าของนาง “เชียนหลี เจ้าช่วยคนไว้เยอะมาก”

เสียสละหนึ่งคน ช่วยได้มากเช่นนั้น มันคุ้มค่า

“ใครก็ได้ จัดพิธีศพให้เด็กหนุ่มคนนี้อย่างยิ่งใหญ่ ส่งเงินทำขวัญสองพันตำลึงให้พ่อแม่เขา หากครอบครัวของเขามีเรื่องลำบากอะไร ก็ช่วยเขาจัดการทั้งหมด”

“ขอรับ นายท่าน!” หานเฟิงรับคำสั่ง รีบสั่งให้คนไปดำเนินการทันที

ฉู่เชียนหลีร้องไห้สะอึกสะอื้น ไหล่ทั้งสองข้างกระตุก มองดูเด็กหนุ่มคนนั้นถูกยกลงไป แล้วมองดูชาวบ้านที่ซาบซึ้งนางเหล่านี้ รู้สึกสบายใจขึ้นไม่มากก็น้อย

แต่อารมณ์ของนางก็ยังหดหู่อยู่หลายส่วน

นางเม้มริมฝีปาก ไม่อยากพูดอะไรทั้งสิ้น

เหล่าทหารองครักษ์ควบคุมตัวโจรภูเขา กวาดล้างค่ายโจร เก็บกวาดสนามรบ เวลาเดียวกัน บรรดาชาวบ้านเพื่อเป็นการขอบคุณ ได้ส่งอาหารพื้นเมืองที่เรียบง่ายมาให้

เนื้อตากแห้ง ไข่ไก่พื้นเมืองอะไรทำนองนี้

หลังจากนั้นสองชั่วยาม

ทุกอย่างถูกจัดการเรียบร้อย ตั้งขบวนกลับเมืองหลวง

กลับไปอย่างมีชัย

เมืองหลวง คึกคักถึงจุดสูงสุด จวนอ๋องเฉิน บรรดาบ่าวไพร่รู้ข่าวว่าท่านอ๋องจะกลับมาแล้ว พ่อบ้านได้พาทุกคนมารอหน้าจวนนานแล้ว

เซียวจือฮว่าตั้งใจแต่งตัวอย่างพิถีพิถัน นางสวมชุดสีชมพูอ่อน ช่วยขับผิวให้แลดูขาวเนียน ใบหน้าเล็กที่อยู่ในอาการป่วยก็เหมือนกับดอกไม้โดดเดี่ยวท่ามกลางลมฝน เงยหน้าหรือก้มศีรษะโดยไม่ตั้งใจ ก็ล้วนทำให้ผู้คนทะนุถนอมเป็นพิเศษ

ภายใต้สายตาของทุกคน ตรงปลายสุดที่ไกลออกไปของถนน ในที่สุดก็มีขบวนเดินทางมาถึงแล้ว

“ท่านอ๋องกลับมาแล้ว”

พ่อบ้านตะโกนด้วยความดีใจ ทุกคนตื่นตัว รอรถม้าคันนั้นมาถึง คุกเข่าลงพื้น และกล่าวเสียงดังพร้อมกัน

“ขอต้อนรับท่านอ๋องกลับบ้าน!”