ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 125

เซียวจือฮว่าเงยหน้ามอง เห็นฉู่เชียนหลีเดินออกมาพลาง ผูกเสื้อผาวของตนเอง

เมื่อเห็นฉู่เชียนหลี นางก็นึกถึงตอนที่ท่านอ๋องกลับจวน อุ้มฉู่เชียนหลีกลับมาด้วยมือตัวเอง และถึงขั้นมองข้ามนาง…มีความเกลียดชังอันลึกซึ้งสายหนึ่งแล่นผ่านแววตานางอย่างคลุมเครือ

พริบตาเดียวก็หายไป

จากนั้นยิ้มอย่างอ่อนโยน “พี่หญิงล้อเล่นแล้ว น้องหญิงจะต้มน้ำแกงเป็นได้อย่างไร?”

ให้นางลงมือต้มน้ำแกง?

ฉู่เชียนหลีกินแล้วไม่กลัวอายุสั้นหรือ?

ฉู่เชียนหลีเหลือบมองนางอย่างเฉยเมย “ทำลายของของข้า ชดใช้แล้วจึงจะนับว่าขอโทษ หากแค่พูดเพียงลมปาก เช่นนั้นข้าฆ่าเจ้าแล้วค่อยขอโทษ ก็ไม่เป็นอะไรแล้วอย่างนั้นหรือ?”

สีหน้าเซียวจือฮว่าชะงักทันที

นี่ฉู่เชียนหลีจะประจันหน้ากับนางหรือ?

ถือดีที่ท่านอ๋องอุ้มนางกลับจวน ได้รับความโปรดปรานชั่วขณะ ก็กล้ามาอวดดีต่อหน้านางแล้ว?

นางเป็นถึงผู้หญิงที่อยู่เคียงข้างท่านอ๋องมาเป็นเวลาสิบปีเต็ม

ในสายตาของท่านอ๋อง ฉู่เชียนหลีที่อัปลักษณ์เป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบก็เท่านั้น นางเซียวจือฮว่าจึงจะเป็นคนที่อยู่ในใจของท่านอ๋อง

เชอะ!

“ข้าไม่ได้ตั้งใจ และได้ขอโทษไปแล้ว เหตุใดท่านต้องบีบคั้นกันเช่นนี้…” นางหลุบตาลง ท่าทางน้อยเนื้อต่ำใจมาก ราวกับฉู่เชียนหลีใช้อำนาจบาตรใหญ่รังแกคน

ฉู่เชียนหลี “เฟิงเย่เสวียนไม่อยู่ที่นี่ นี่เจ้าทักษะการแสดงแทรกซึมเข้ากระดูกแล้วหรือ?”

เซียวจือฮว่าชะงักฉับพลัน “...”

ฉู่เชียนหลีเดินเข้าไป กวาดมองน้ำแกงและเศษกระเบื้องเคลือบเมื่อครู่ตอนอยู่ในห้องมองเห็นอย่างชัดเจน

ฝาลวกมือ อย่างมากก็โยนฝาทิ้ง

แต่นี่แค่การโยนฝาทิ้งที่เป็นการเคลื่อนไหวเล็กๆ กลับทำเตาที่มีน้ำหนักพลิกคว่ำ ยังกล้าบอกว่าไม่ได้ตั้งใจอีกหรือ?

เงยหน้า สายตาที่แหลมคมและเย็นชาจ้องเป่าอวี้

เป่าอวี้ตกใจจนสะดุ้ง รู้สึกเพียงดวงตาที่แหลมคมคู่นั้นของนางราวกับเป็นอสรพิษ เหมือนใบมีดคมกริบ แผ่เปลวไฟแห่งสงครามที่มองไม่เห็น ทำให้นางรู้สึกกลัวอย่างไม่มีเหตุผล

“เป่าอวี้ พวกเรากลับ!”

เซียวจือฮว่าหมุนกายอย่างเย็นชา