ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 126

เสียงอันเย็นชากระแทกลงมา ร่างเพรียวบางของฉู่เชียนหลียืนอยู่ตรงนั้น เยือกเย็น มองเหยียด สูงส่ง ระหว่างคิ้วมีกลิ่นอายที่บีบคั้นแฝงอยู่ เหมือนดอกไม้บนยอดเขาที่ไม่สามารถเข้าใกล้ ทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตะลึงงัน

นี่…

นี่ยังใช่พระชายาอ๋องเฉินฉู่เชียนหลีที่ขี้ขลาด มีปมด้อย อัปลักษณ์ ไม่กล้าพบหน้าผู้คนในอดีตหรือไม่?

ผ่านไปครู่หนึ่ง

เซียวจือฮว่าจึงจะหวนคืนสติอย่างฉับพลัน ฝ่ามือสั่นเครือ เจ็บปวดอย่างรุนแรงจนดวงตาแดงก่ำ น้ำตาไหลพราก

“พี่หญิง ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นความผิดของข้าเอง ข้าทำให้ท่านไม่พอใจ บาดเจ็บก็เพราะข้ารนหาที่เอง ข้าไม่กล้าตำหนิท่าน…”

เสียงที่สั่นเครือนั้นมีความเจ็บปวดแฝงอยู่ พร้อมกับสูดลมเย็นเข้าปอด ทำให้ผู้คนปวดใจ

และในเวลานี้เอง มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นที่นอกเรือน

เซียวจือฮว่ายิ่งร้องไห้หนัก “ขอแค่พี่หญิงมีความสุข ข้าตายก็ไม่เสียดาย…”

“ท่านอ๋อง!”

เป่าอวี้เห็นร่างเงาสีหมึกที่เดินเข้ามา ตาเป็นประกาย ราวกับมองเห็นที่พึ่งสุดท้าย พุ่งพรวดออกไปคุกเข่าลงกับพื้น พลางร้องห่มร้องไห้

“ท่านอ๋อง ท่านต้องให้ความเป็นธรรมกับนายหญิงของบ่าวนะเจ้าคะ!”

เยว่เอ๋อร์ประหม่าทันที รีบวิ่งไปข้างกายฉู่เชียนหลี ยืนบังฉู่เชียนหลีไว้ ให้ความรู้สึกเหมือนแม่ไก่ปกป้องลูกไก่

เฟิงเย่เสวียนเห็นภาพที่ยุ่งเหยิงนี้ คิ้วดาบขมวดเล็กน้อย

เตาที่ล้มคว่ำ เศษแตกกระเบื้องเคลือบ น้ำแกงที่เต็มพื้น เซียวจือฮว่าที่ล้มอยู่บนพื้น และรวมถึงมือที่เต็มไปด้วยเลือดของนาง…

เซียวจือฮว่าเก็บมือที่ได้รับบาดเจ็บ พลางรีบกล่าว

“ท่านอ๋องอย่าตำหนิพี่หญิงเลย ฮว่าเอ๋อร์ไม่เป็นอะไร แค่แผลเล็กน้อย ทายาก็หายแล้วเจ้าค่ะ”

นางทำท่าเก็บมือ แต่กลับเก็บกลับไปไม่หมด

ตอนสะบัดมือ เลือดกลับยิ่งกระเซ็นมากขึ้น

ท่าทางที่รู้ความ ใจกว้าง ได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ ยังจะแบกความรับผิดชอบทั้งหมดไว้ที่ตนเอง ทำให้รู้สึกน่าเอ็นดูเป็นพิเศษ

ฉู่เชียนหลียืนอยู่ตรงนั้นอย่างนี้เงียบๆ บนใบหน้าไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ หลังจากกวาดมองเซียวจือฮว่าที่แสดงเข้าถึงบทบาทแวบหนึ่งก็หมุนกายกลับเข้าห้องแล้ว

เฟิงเย่เสวียนเห็นแล้ว คิ้วของเขายิ่งขมวดแน่น

เหมือนว่าเชียนหลีจะอารมณ์ไม่ค่อยดี?

เซียวจือฮว่าเห็นเฟิงเย่เสวียนขมวดคิ้ว คิดว่าเขาโกรธแล้ว