ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 127

เซียวจือฮว่าชะงักพูดอะไรไม่ออกทันที ไม่มีคำโต้แย้งแม้แต่คำเดียว

หากโต้แย้ง เช่นนั้นภาพลักษณ์ดอกไม้สีขาวที่ใจกว้าง รู้ความ และมีน้ำใจเมื่อครู่ของนางก็จะถูกทำลายลงอย่างสมบูรณ์

แต่บาดแผลที่สาหัสเช่นนี้ จะเจ็บตัวเปล่าหรือ?

น่าโมโห!

โมโหจนร้องไห้!

โมโหจนตาย!

ในใจของเซียวจือฮว่าแทบโมโหจนจะร้องไห้ แต่ใบหน้ากลับต้องรักษาท่าทางที่อ่อนโยนไว้และรู้ความไว้ อดกลั้นความเจ็บปวดบนมือ ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล ร่างกายที่ผอมบางแทบโอนเอนยืนไม่มั่นคง

“นายหญิง…” เป่าอวี้ก้าวออกมาประคองนางอย่างทะนุถนอม

เมื่อเห็นเลือดนั่น ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำทันที

“นายหญิง มือของท่าน…เกรงว่าจะทิ้งรอยแผลเป็น…”

ด้านข้าง เยว่เอ๋อร์เห็นท่านอ๋องปกป้องพระชายา ความมั่นใจเต็มเปี่ยม ก้าวเท้ายาวออกไปข้างหน้า พลางกล่าวเสียงดัง

“เป่าอวี้ เจ้าไม่ใช่หมอเสียหน่อย รู้เรื่องที่จะทิ้งรอยแผลเป็นไว้หรือไม่ทิ้งได้อย่างไร? แม้แต่พระชายารองเซียวก็บอกว่าไม่เป็นอะไรแล้ว หรือเจ้าหวังอยากให้พระชายารองเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

ถามกลับประโยคเดียว โยนความผิดทั้งหมดไปให้เป่าอวี้

เป่าอวี้ตระหนกตกใจ “ท่านอ๋อง บ่าวไม่ได้มีเจตนาเช่นนี้!”

นางเป็นเพียงสาวใช้ตัวเล็กๆ จะกล้าสาปแช่งนายของตนเองได้อย่างไร?

นางพูดเช่นนี้ เพราะหวังปลุกเร้าความปวดใจและรักใคร่นายหญิงของท่านอ๋อง ลงโทษพระชายา ใครจะคิดว่าเยว่เอ๋อร์กลับย้อนมาเล่นงานนาง

ทันใดนั้นสำลัก ไม่รู้ว่าควรจะโต้แย้งอย่างไร

เฟิงเย่เสวียนกวาดมองทุกคนอย่างเรียบเฉยแวบหนึ่ง “ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว เช่นนั้นก็แยกย้ายเถอะ”

เมื่อสิ้นเสียง ก้าวเท้าเข้าไปในห้อง

เซียวจือฮว่าน้ำตาคลอหันไปมองด้วยความเสียใจ

เมื่อก่อนเขาไม่เคยเป็นเช่นนี้…

เหตุใดเขาจึงเปลี่ยนไปแล้ว…

ในห้อง

ฉู่เชียนหลีนอนอยู่บนเตียง ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองอย่างแน่นหนา เมื่อเห็นเฟิงเย่เสวียนที่เดินเข้ามา สายตามืดมนลงหลายส่วน จากนั้นก็เย็นชา ไม่มีความอบอุ่นและอารมณ์ใดๆ