ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 129

เรือนหมิงเยว่

เซียวจือฮว่าเพิ่งทำแผลที่มือเสร็จ ผ้าพันแผลที่ถูกพันอย่างหนามีรอยเปื้อนของคราบเลือด เบ้าตาของนางแดงก่ำ น้ำตาไหลเงียบๆ

นางไม่เข้าใจ เหตุใดจู่ๆ ฉู่เชียนหลีจึงได้ใจของท่านอ๋อง

ยิ่งไม่เข้าใจ ตนเองไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เหตุใดจึงสูญเสียความโปรดปราน

ทั้งๆ ที่ท่านอ๋องโปรดปรานนางสิบปีเต็ม เหตุใดบอกจะเปลี่ยนก็เปลี่ยน?

“นายหญิง ท่านอ๋องมาแล้วเจ้าค่ะ”

นอกประตู เป่าอวี้พุ่งพรวดเข้ามาในห้องราวกับลูกธนู ใบหน้าปลื้มปีติ

เซียวจือฮว่าตะลึงงันก่อน จากนั้นก็ยิ้ม นางว่าแล้ว ท่านอ๋องดีกับนางเช่นนี้ จะเปลี่ยนไปได้อย่างไร? อาศัยแค่เรื่องที่นางแซ่เซียว นางก็เป็นคนสำคัญของท่านอ๋องทั้งชีวิตแล้ว

มุมปากเผยอขึ้นเล็กน้อย ฟังเสียงฝีเท้าที่เดินใกล้เข้ามา น้ำตาที่ไหลออกจากตาก็ยิ่งมากขึ้น ดวงตาก็ยิ่งแดง

เฟิงเย่เสวียนเดินเข้ามา

พลันหัวไหล่ของนางกระตุก ร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิมทันที

เป่าอวี้ฉลาดมาก นางจงใจกล่าวเสียงดังต่อหน้าเฟิงเย่เสวียน

“นายหญิง รอยแผลเป็นบนมือท่านรักษาไม่หายแล้ว ท่านน่าสังเวชยิ่งหนัก ท่านอุตส่าห์หวังดีไปเยี่ยมพระชายา กลับได้รับเคราะห์กรรมเช่นนี้ ฮือๆๆ…”

เซียวจือฮว่าสะอึกสะอื้น น้ำตาเม็ดใหญ่ไหลลงข้างล่างอย่างต่อเนื่อง

“ล้วนเป็นความผิดของข้า ข้าทำให้พี่หญิงไม่พอใจ พี่หญิงตีข้า ต่อว่าข้า มันก็สมควรแล้ว”

“นี่เป็นสิ่งที่ข้าควรได้รับ…แค่กๆ แค่ก…”

พูดพลาง ยังกุมหน้าอกอย่างอ่อนแอ สำลักไออยู่หลายครั้ง แผ่นหลังอันบอบบางยิ่งแลดูโอนเอนไปมา

ราวกับได้รับความไม่เป็นธรรมครั้งใหญ่

เฟิงเย่เสวียนยืนอยู่หน้าประตู สายตาที่มองไปทางเซียวจือฮว่าซับซ้อนเล็กน้อย

ในความทรงจำของเขา นางเป็นดอกไม้อันบอบบางที่ต้องการการดูแล อ่อนโยน จิตใจดี เอาใจใส่ผู้อื่น รู้ความ ใจกว้าง

แต่อยู่มาวันหนึ่งบอกเขาว่า สิ่งเหล่านี้ของนางล้วนเป็นการเสแสร้ง…

คนคนหนึ่งต้องมีจิตใจที่ลึกซึ้งมากเพียงใด จึงจะสามารถเสแสร้งได้เป็นเวลาสิบปี?

ผ่านไปครู่หนึ่ง

เขาเอ่ยปาก “จือฮว่า”

เซียวจือฮว่าได้ยินแล้วหันไปมองอย่างทื่อๆ ตอนที่เห็นเฟิงเย่เสวียน รีบเช็ดน้ำตาบนใบหน้า

“เฉิน ท่านมาแล้ว! ข้าไม่เป็นอะไร และไม่เจ็บแล้ว และไม่โทษพี่หญิง ท่านอย่าคิดมากเลย!”

คำพูดที่อยากปกปิดแต่ยิ่งเด่นชัดเช่นนี้ หากเปลี่ยนเป็นเมื่อก่อน ภายใต้ความโกรธ เฟิงเย่เสวียนมักจะลงโทษฉู่เชียนหลีอย่างหนัก

วันนี้ เขาสงบเป็นพิเศษ