ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 132

เฟิงเย่เสวียน!

มีอาหารหลากหลายถูกวางอยู่บนโต๊ะ เป็นมื้อเบาที่อุดมไปด้วยสารอาหาร แต่เย็นหมดแล้ว เฟิงเย่เสวียนนั่งอยู่ข้างโต๊ะ กลิ่นอายรอบตัวเงียบและเยือกเย็นเป็นพิเศษ

เมื่อเห็นฉู่เชียนหลีกลับมา เขาเงยหน้าขึ้นมอง ถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“เยว่เอ๋อร์บอกว่าเจ้าออกไปทั้งวัน หายไปไหนมา?”

เสียงทุ้มมาก ราวกับกำลังข่มอารมณ์

เยว่เอ๋อร์ยืนอยู่ข้างๆ อย่างกระสับกระส่าย ก้มศีรษะ สองมือบีบชายเสื้อ กลัวเล็กน้อย

ท่านอ๋องรออยู่ที่นี่สองชั่วยามกว่าแล้ว อาหารบนโต๊ะก็อุ่นไปแล้วสี่รอบ…

ฉู่เชียนหลีก้าวเท้าเข้าไปในห้อง ถอดผ้าคลุมหน้าออกอย่างไม่ใส่ใจ โยนไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง “ไม่ได้ทำอะไร”

พูดพลาง เดินไปที่หน้าชั้นวางของ ล้างหน้าแล้วเช็ดให้สะอาด

เดินไปที่หน้ากระจกสัมฤทธิ์ ลูบๆ มองๆ อยู่หน้ากระจกสัมฤทธิ์

สายตาของเฟิงเย่เสวียนจับจ้องไปที่นางตลอด ขยับไปตามการเดินของนาง

เขารอนางนานเช่นนี้ นางกลับมาก็เฉยเมยเช่นนี้เลย?

มีไฟที่ไร้ชื่อสายหนึ่งผุดขึ้นในใจ แต่ก็สูดลมเข้าลึกๆ อย่างมีสติ ข่มเอาไว้ จึงจะกล่าว

“ในเมื่อไม่สบาย ก็อยู่ในจวนดีๆ รอรอบเดือนผ่านไปก่อนแล้วค่อยออกไป”

ฉู่เชียนหลีกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ข้าอยากออกจากจวนก็ออก อยากไปที่ไหนก็ไป หรือแม้แต่อิสระแค่นี้ก็ไม่มี?”

ดวงตาเฟิงเย่เสวียนขรึมลง

นางก็เหมือนกับเม่นตัวหนึ่ง ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรหรือทำอะไร นางก็จะใช้เข็มที่แหลมคมมาแทงเขา

ตกลงเขาทำให้นางไม่พอใจตรงไหน?

ข่มอารมณ์ กล่าวเสียงทุ้มต่ำ “คืนพรุ่งนี้เป็นงานเลี้ยงฉลองครบรอบแต่งงานห้าสิบปีของใต้เท้าหวังกับภรรยา เจ้าไปกับข้า”

ทั้งชีวิตของใต้เท้าหวังแต่งภรรยาเพียงคนเดียว เกื้อหนุนกันและกัน อยู่กินกันจนแก่เฒ่า เป็นแบบอย่างสัญลักษณ์ความรักของคู่สามีภรรยามากมาย

การที่อ๋องเฉินพาพระชายาไปร่วมงาน ก็เท่ากับยอมรับสถานะของพระชายาแล้ว และยิ่งอยากอยู่กับพระชายาจนแก่เฒ่า

ฉู่เชียนหลีขมวดคิ้ว ปฏิเสธโดยตรง “ข้าไม่ไป”