เฟิงเย่เสวียนเห็นมือขวาของเขาถูกห่อด้วยผ้าพันแผล นิ้วมือทั้งห้าล้วนอยู่ครบ ไม่ขาดไม่เกินแม้แต่นิ้วเดียว และยังสามารถขยับเบาๆ ทันใดนั้น สายตาที่มองไปทางฉู่เชียนหลีซับซ้อนขึ้นหลายส่วน
นางมักทำให้เขาประหลาดใจเสมอ…
นางก็เหมือนหมอกก้อนหนึ่ง ลึกลงไปในหมอกซ่อนความลับที่ไม่มีใครรู้เอาไว้ ยิ่งแผ่เสน่ห์ที่ดึงดูดใจคนทั่วร่าง ทำให้เขาอยากเข้าใกล้ ทำให้เขาอยากสำรวจ
นางอยากได้หนังสือหย่า แต่เป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะปล่อยนางไป…
“รองแม่ทัพเจียง เจ้าพักฟื้นให้เต็มที่ หากมีเรื่องอะไรก็มาจวนอ๋องเฉิน”
“ขอรับ ขอบคุณท่านอ๋อง ขอบคุณพระชายา!”
หลังจากรองแม่ทัพเจียงขอบคุณอย่างจริงใจ เฟิงเย่เสวียนก็พาฉู่เชียนหลีจากไปแล้ว
ระหว่างทางกลับ
ความคิดในใจฉู่เชียนหลีค่อนข้างไม่มั่นคง
——ผู้ชายคนนี้ทำร้ายรองแม่ทัพโหวสาหัส เพราะเรื่องของรองแม่ทัพเจียง แค่ดูก็รู้ว่าให้ความสำคัญรองแม่ทัพเจียงมาก เธอช่วยต่อนิ้วคืนให้รองแม่ทัพเจียง สามารถขอรางวัลหรือเปล่านะ?
——ถ้าหากเธออยากหย่า…
อย่าแม้แต่จะคิด!
เฟิงเย่เสวียนกำหมัด เอ่ยปากกะทันหัน “มีเรื่องที่พระชายาไม่รู้ ข้านำทัพขึ้นเหนือครั้งนี้ เพื่อสยบซยงหนู ในกองทัพปรากฏคนทรยศหนึ่งคน เกือบทำให้ทั้งกองทัพแตกพ่าย”
ฉู่เชียนหลีสงสัยเล็กน้อย “ความหมายของท่านอ๋องคือ…คนทรยศคนนี้ก็คือรองแม่ทัพโหว?”
“ถูกต้อง”
เขาพยักหน้า “แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ รองแม่ทัพโหวทำทุกอย่างรัดกุม ข้าหาหลักฐานไม่ได้ ไม่สามารถลงโทษเขา ดังนั้นก็เลยร่วมมือกับรองแม่ทัพเจียง เล่นละครฉากหนึ่ง”
รองแม่ทัพเจียงได้รับบาดเจ็บ เขาก็สามารถลงมือกับรองแม่ทัพโหวอย่างถูกหลักทำนองคลองธรรม
ฉู่เชียนหลี “?”
ดังนั้นแล้ว นี่เป็นแค่การแสดง?
ดังนั้นแล้ว นางเหนื่อยอย่างเปล่าประโยชน์?
พระเจ้า!
สวรรค์!
หนังสือหย่าของฉัน!
บนใบหน้าฉู่เชียนหลีเค้นรอยยิ้ม ในใจกลับกำหมัดร้องตะโกน ทุบหน้าอกกระทืบเท้า โมโหจนกระอักเลือดนานแล้ว สิ่งที่ทำไปทั้งหมดมันสูญเปล่า หากรู้แต่แรกนางก็ไม่ลงมือแล้ว
น่าโมโหชะมัด!

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ