ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 69

เรือนข้าง

หลังจากฉู่เชียนหลีกลับมา เหนื่อยจนล้มตัวนอนบนเตียง ถีบรองเท้าออก ไม่อยากขยับตัวแล้ว

เยว่เอ๋อร์ถือน้ำอุ่นเข้ามาหนึ่งกะละมัง วางกะละมังน้ำบนชั้นวาง กล่าวด้วยรอยยิ้ม “พระชายา รีบล้างหน้าก่อนค่อยนอน ไม่เช่นนั้นไม่สบายตัวเจ้าค่ะ”

“เหนื่อย”

อย่างไรก็ไม่มีผู้ชาย เช่นนั้นก็ไม่ล้างแล้ว

เยว่เอ๋อร์นำผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำ บีบน้ำให้แห้ง จากนั้นใช้สองมือส่งไปถึงหน้าเตียง ปรนนิบัติอย่างรอบด้านเป็นพิเศษ

ฉู่เชียนหลีรับมา “เจ้ารู้ใจข้ามาก เพื่อเป็นรางวัล ในอนาคตข้าจะสร้างบ้านหลังใหญ่ให้เจ้า แล้วเลี้ยงผู้ชายให้เจ้าหกคน”

“วันละหนึ่งคน สุดสัปดาห์พักผ่อน เป็นอย่างไร”

“...”

เยว่เอ๋อร์หน้าแดงก่ำทันที เขินอายจนอยากหารูมุดเข้าไป

พระชายาพูดออกมาได้…

เป็นสาวเป็นแส้ จะพูดคำพูดที่ไม่สงวนตัวเช่นนี้ได้อย่างไร หากผู้อื่นได้ยินเข้า จะถูกจับไปจุ่มกรงหมูนะ

ฉู่เชียนหลีเช็ดหน้าอย่างยิ้มแย้ม

เยว่เอ๋อร์กลับกรี๊ดกะทันหัน “ว้าย!”

นางเบิกตากว้าง สายตาที่มองไปทางฉู่เชียนหลีราวกับเห็นผี นิ้วมือที่สั่นเทา ชี้นางอย่างสั่นเครือ

“พระ พระ พระชายา…หน้า หน้าของท่าน…”

“หน้าของข้ามันทำ…”

ฉู่เชียนหลีหันไปมองกระจกสัมฤทธิ์โดยไม่รู้ตัว เสียงหยุดชะงักกะทันหัน

บนโต๊ะเครื่องแป้งที่อยู่ไม่ไกลออกไป ในกระจกสัมฤทธิ์ สะท้อนใบหน้างามอันไร้ที่ติ

ใบหน้าเล็กขนาดเท่าฝ่ามือ คางที่เรียวแหลม โครงหน้าที่นุ่มนวล คิ้วบางดั่งหมึก กลีบริมฝีปากชมพูเหมือนกลีบดอกซากุระ อวัยวะรับสัมผัสทั้งห้าฝังอยู่บนใบหน้าได้อย่างพอดิบพอดี ไม่ต้องเขียนคิ้วแต่งหน้า งามอย่างเป็นธรรมชาติ

ฉู่เชียนหลีขยับเล็กน้อย ใบหน้าที่อยู่ในกระจกสัมฤทธิ์ก็ขยับเล็กน้อย

หันหน้า ใบหน้าที่อยู่ในกระจกสัมฤทธิ์ก็หันด้วย

นี่คือนาง…