ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 70

ขนของมันดำเช่นนั้น น่าจะชื่อเจ้าดำกระมัง?

แต่นางเรียกอยู่หลายครั้ง ในป่าไม่มีการตอบสนอง

ฉู่เชียนหลีครุ่นคิด ลองเปลี่ยนชื่อเรียกใหม่ “เจ้าล่ำ”

ก็ยังไม่มีการตอบสนอง

“เจ้าสูง? พี่ใหญ่? เจ้าขายาว? เจ้าขนยาว? เจ้าขนดำ? เจ้าน่าเกรงขาม? เจ้าฉลาด…”

ฟู่…

ไม่รู้ว่าเป็นชื่อใดที่เรียกถูก มีเสียงการเคลื่อนไหวดังออกมาจากในป่า เห็นเพียงภายในป่าที่มืดสลัว ดวงตาสีเขียวเข้มคู่หนึ่งราวกับดวงไฟผีพุ่งเข้ามาใกล้กะทันหัน

ลมเย็นปะทะหน้า

วินาทีต่อมา เงาสีดำร่างใหญ่ที่เลือนลานปรากฏตรงหน้าฉู่เชียนหลี

คือมัน!

แต่ว่า…

ขนของมันยุ่งเหยิง บนตัวยังมีลูกกระชับติดเต็มไปหมด ทำให้ขนที่เงางามของมันติดกันเป็นก้อนๆ ท่าทางที่ตกอับของมันก็เหมือนชนชั้นสูงที่สภาพทางการเงินตกต่ำ ไม่ต้องพูดถึงว่าสะบักสะบอมแค่ไหน

พอมันเห็นนางก็เหมือนกับน้อยเนื้อต่ำใจเล็กน้อย หมอบอยู่บนพื้น ใช้หัวถูขาของนาง ราวกับกำลังออดอ้อน

ฉู่เชียนหลีถึงกับตะลึงงันแล้ว

“เจ้าใช่หมาป่าเทพแห่งเขาคุนหลุนที่ฆ่าคนไม่กะพริบตาจริงหรือ?!”

แต่ไม่ใช่สุนัขดำตัวน้อยที่กระดิกหาง?

หมาป่ารบเหวี่ยงหางใหญ่ที่ขนฟูทีหนึ่ง หัวพลางถูรองเท้านาง กลิ้งอยู่บนพื้นหนึ่งรอบ บนท้องของมันก็มีลูกกระชับติดจนเป็นก้อนๆ เช่นกัน

ด้วยเหตุนี้ ฉู่เชียนหลีจึงจำเป็นต้องเลิกแขนเสื้อขึ้น ดึงลูกกระชับออกให้มัน

คร็อก…

ท้องของหมาป่าบางตัวร้อง

ฉู่เชียนหลีประหลาดใจ “คงจะไม่ใช่ว่าทั้งวันแล้ว เจ้าจับไม่ได้แม้แต่ไก่ตัวเดียวนะ?”

เป็นหมาป่าเกรดต่ำขนาดนี้?

หมาป่า “...”

“สภาพเช่นนี้ของเจ้า เกรงว่ายังไม่ทันกลับถึงเขาคุนหลุนก็น่าจะหิวตายกลางทางแล้ว” นางแสดงความดูถูกโดยไม่คิดจะปกปิด