ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 71

“เจ้าดำน้อย พวกเราไปกันเถอะ”

ฉู่เชียนหลีลูบหูที่มีขนปุกปุยของมัน “เจ้าจะเข้าเมืองไม่ได้นะ ถ้าองค์รัชทายาทพบเข้า จะต้องจับตัวเจ้ากลับไปแน่ ข้าจะต้องคิดหาวิธีจัดการเจ้าอย่างรัดกุมก่อน เจ้ารอข้าคิดก่อนนะ”

หนึ่งคนหนึ่งหมาป่ากำลังก้าวเดิน

ผู้หญิงเดินนำหน้า ก้มหน้าลงเล็กน้อย กำลังลูบคาง เดินพลางครุ่นคิดถึงเรื่องนี้

หมาป่าดำกำลังสาวอุ้งเท้า เดินตามอยู่ด้านหลังช้า ๆ

ภายใต้แสงจันทร์ที่มืดสลัว บนทางอันเงียบเหงาสองสายที่เดินอยู่แลดูกลมเกลียดเป็นพิเศษ ทำให้ความมืดยามราตรียิ่งสงบมากขึ้น

ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น

“โอ๊ย ไอ้…!”

ฉู่เชียนหลีเงยหน้าขึ้น ก็มองเห็นชายหนุ่มกระโดดสูงสามฉื่อ กอดต้นไม้เอาไว้ด้วยความตกใจ “นี่ไม่ใช่จวี้เฟิงฮ่าวของท่านลุงรัชทายาทหรอกหรือ?!”

หลิงเชียนอี้คิดไม่ถึงว่าเพียงแค่กลับบ้าน ยังต้องเจอสัตว์ป่าดุร้ายอีก ตกใจจนขวัญเสีย

ได้ยินมาว่า ท่านลุงรัชทายาทจะต้องป้อนเนื้อสดให้มันวันละยี่สิบชั่ง มีครั้งหนึ่งที่มันกินไม่อิ่มจึงกัดคนรับใช้ที่เลี้ยงดูจนตาย แล้วกลืนลงท้องไปเลย...

หลิงเชียนอี้ตกใจจนปีนต้นไม้ ถึงสังเกตเห็นถึงฉู่เชียนหลีที่อยู่ข้างตัวหมาป่าดำ

ยังไม่ได้ถามนางว่าเหตุใดจึงมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ตอนดึกดื่น ก็ตะโกนใส่นางทันที “ฉู่เชียนหลี ยังไม่รีบหนีอีก! ไม่ว่าเจ้ามีกี่ชีวิต หมาป่าตัวนั้นก็กินเจ้าได้หมดนะ!”

จากนั้น ก็เห็นฉู่เชียนหลียื่นมือออกมา หมาป่าดำก้มหน้าลง ขยับเข้ามาใกล้ ยอมให้นางลูบ

สีหน้าในเวลานั้นของเขากลายเป็น %&*#@￥……?

เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

หมายความอย่างไร?

สวรรค์!

ด้วยชื่อเสียง‘อาวุธสังหาร’ของหมาป่าศึกที่โด่งดัง คิดไม่ถึงว่าตอนอยู่ข้างกายของฉู่เชียนหลีจะกลายเป็นหมาที่ว่านอนสอนง่ายตัวหนึ่ง เขาไม่ได้มองผิดไปจริง ๆ ใช่หรือไม่? นี่ไม่ใช่จวี้เฟิงฮ่าวของท่านลุงรัชทายาทอย่างนั้นหรือ?

ฉู่เชียนหลีเงยหน้าขึ้น “ลงมาเถิด มันเชื่องมาก ไม่กัดคนหรอก”

ในเมื่อถูกท่านโหวน้อยเจอเข้าแล้ว นางก็ไม่ปิดบัง

“นี่เป็นหมาป่าตัวนั้นขององค์รัชทายาทจริง ๆ ข้าปล่อยมันเอง ถ้าหากท่านอยากจะฟ้ององค์รัชทายาท เช่นนั้นก็ไปเถิด อย่างไรเสียก็เป็นคำสั่งของอ๋องเฉิน ไม่เกี่ยวอันใดกับข้า”