ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 77

กรอบภาพวาดนี้ราวกับถูกยึดอยู่บนฉากบังลม ทั้งยังมีตัวเกี่ยวลับ จะหยิบลงมาเลยไม่ได้

ฉู่เชียนหลีมือหนึ่งยกกรอบภาพ อีกมือหนึ่งยื่นเข้าไปในช่องว่างระหว่างกรอบภาพกับฉากบังลม คลำหาตำแหน่งของตัวเกี่ยวลับอย่างละเอียด

นางคลำหาอย่างตั้งใจ แต่กลับไม่ทันสังเกตเห็นว่าหลิงเชียนอี้ได้กระโดดออกทางหน้าต่างไปแล้ว ก็มีเงาดำที่สูงส่งเงาหนึ่งค่อย ๆ เดินเข้ามาด้านหลังของนาง...

คลำ

ถู

กด

หา

ทันใดนั้น ปลายนิ้วก็สัมผัสถึงตำแหน่งที่นูนออกมาเล็กน้อยแห่งหนึ่ง ออกแรงกดเล็กน้อย ได้ยินเสียง‘แกรก’ทีหนึ่ง กรอบภาพก็คลายออก

“ข้าเอาลงมาได้แล้ว!” ฉู่เชียนหลีกอดกรอบภาพเอาไว้ หันหลังกลับไปด้วยความดีใจ “หลิง...”

เสียงพูดหยุดกึก

รอยยิ้มบนใบหน้าแข็งทื่อไปทันที

เห็นเฟิงเย่เสวียนในชุดสีดำยืนอยู่ด้านหลัง ชายหนุ่มยืนเอามือไพล่หลัง กำลังสำรวจนางด้วยใบหน้าเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม ท่าทางที่ดูสงบ ราวกับว่าได้มาถึงตรงนี้นานแล้ว แล้วก็มองไปยังห้องหนังสือ ที่ไม่มีเงาของหลิงเชียนอี้ตั้งนานแล้ว

ทันใดนั้นฉู่เชียนหลีที่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นก็กระทืบเท้าอย่างโมโห

ไอ้เลว!

หลิงเชียนอี้ นายมันไอ้คนไม่มีคุณธรรม ทรยศฉัน!

“พระชายากำลังทำอะไรหรือ?” เฟิงเย่เสวียนจ้องมองนางอย่างขึงขัง

“...”

ฉู่เชียนหลีพยายามรักษารอยยิ้มบนใบหน้าเอาไว้ หันลำคอที่แข็งทื่อกลับไป พยายามเค้นข้อแก้ตัวอย่างยากลำบาก

“ฝุ่น ฝุ่นร่วงน่ะ...ข้าช่วยเช็ดให้”

เมื่อหันหน้ากลับไป กลับพบว่าฉากกำบังที่อยู่ด้านหลังกรอบภาพนี้ซ่อนช่องลับเอาไว้ ภายในช่องลับ มีกล่องไม้สีน้ำตาลเข้มกล่องหนึ่งวางอยู่

นางไม่ทันได้มองนาน ก็รีบแขวนกรอบภาพกลับขึ้นไป แต่กลับได้เจอกับกล่องไม้นี้เข้าโดยบังเอิญ

ตุบ...

กล่องไม้ตกลงบนพื้น ฝากล่องเปิดออก มีสิ่งของบางอย่างกระเด็นออกมา

“ขออภัย ข้าไม่ได้เจตนา!”

ฉู่เชียนหลีรีบโน้มตัวลงไป แต่กลับเห็น...

โซ่เงินสีเงินเส้นเล็ก กุญแจมืออันเล็ก แล้วก็...แส้หนังอันเล็ก...