ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 89

“หานเฟิง!”

ภายใต้เสียงคำสั่ง หานเฟิงก็พาคนไปตามหานางทันที เวลาไม่เกินครึ่งชั่วยาม ก็ตามหาร่องรอยของพระชายา——โรงเตี๊ยมไหลฝู

“ท่านอ๋อง ท่านออกไปหรือไม่ขอรับ?” หานเฟิงจ้องมองสีหน้าของชายหนุ่ม หางตาเหลือบมองฝนตกหนักที่ด้านนอกหน้าต่าง ค่ำคืนวันฝนตกที่มัวหมอง เอ่ยถามอย่างระมัดระวัง

เฟิงเย่เสวียนเม้มริมฝีปาก ความตื่นเต้นที่พลุ่งพล่านขึ้นมาในหัวใจ ก็เซื่องซึมลงอย่างฉับพลัน

ในเมื่ออยู่ในโรงเตี๊ยม นั่นก็หมายความว่าไม่มีเรื่องอะไร

ในเมื่อนางไม่เป็นไร เหตุใดจึงต้องไปตามหา?

กล่าวเสียงเย็นชา “นางหนีออกจากบ้าน ยังต้องให้ข้าไปตามหา? ให้นางโอหังมากกว่าเดิมหรือ?”

“คนที่ตามหานางคือเยว่เอ๋อร์ เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย? ข้าเพียงแค่ยื่นมือให้ความช่วยเหลือนางเท่านั้น” เขาเอ่ยเสียงเย็นก่อนจะกลับไปนั่ง

“ขอบคุณท่านอ๋องเจ้าค่ะ ขอบคุณท่านอ๋องเจ้าค่ะ!” เยว่เอ๋อร์กล่าวขอบคุณอย่างรีบร้อน วิ่งฝ่าสายฝนที่รินลงมาห่าใหญ่ออกไป

หานเฟิงไม่กล้าพูดมาก ก้มหน้ายืนอยู่ด้านข้าง

เฟิงเย่เสวียนถือฎีกาขึ้นมา แต่กลับอ่านไม่เข้าหัวสักเท่าไหร่ เมื่อพลิกเปิดไปได้สองหน้า ใจกระวนกระวาย เสียงฝนตกซ่า ๆ ทำให้เขายิ่งกลุ้มใจยิ่งขึ้น

อ่านไปอ่านมาก็หมดอารมณ์ จึงโยนฎีกาลงบนโต๊ะด้วยความขุ่นเคือง

ตุบ——

อากาศที่เย็นลงอย่างกะทันหันทำให้ร่างกายของหานเฟิงหดเกร็งทันที แม้แต่ลมหายใจก็ตึงเครียดขึ้นเล็กน้อย

ดึกสงัด

ชายหนุ่มยืนอยู่ที่ด้านหน้าของหน้าต่าง เอามือไพล่หลัง ไม่อยากนอน

ความมืดยามราตรีที่สงบ เงียบวังเวง มีเพียงเสียงฝนที่เทลงมา ทำให้ความสงบชัดเจนแจ่มแจ้งขึ้น

ลมยามค่ำคืนพัดโชยมา โคมไฟแกว่งไหว แสงเทียงถูกลมพัดวูบไหว

ความมืดยามราตรียิ่งมืดลง

หานเฟิงจ้องมองไปทางแผ่นหลังที่เคร่งขรึมของนายท่าน ลังเลอยู่ครู่ใหญ่ ถึงเอ่ยปากพูดอย่างระมัดระวัง

“นายท่าน ยามจื่อผ่านไปแล้ว ท่านยุ่งงานมาทั้งวันแล้ว รีบพักผ่อนหน่อยเถิดขอรับ?”

เสียงดังขึ้น แล้วก็เงียบลง สุดท้ายกลับคืนสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง ไม่ได้รับการตอบกลับเลยแม้แต่น้อย

เวลาผ่านไปอีกหนึ่งชั่วยามแล้ว

เมื่อถึงเวลาเที่ยงคืน ชายหนุ่มยังคนยืนนิ่งราวกับโลงศพ ไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด

หานเฟิงเม้มมุมปาก เอ่ยปากอีกครั้งอย่างระมัดระวัง “นายท่าน กลางคืนอากาศหนาว ท่านยืนตรงทางลม ระวังจะเป็นหวัดนะขอรับ”

ชายหนุ่มจ้องมองความมืดมิดยามราตรีด้านนอกหน้าต่าง นัยน์ตาดำขลับจ้องไปยังสถานที่บางแห่งที่ไม่รู้จัก ความมืดมิดยามราตรีสะท้อนภาพอยู่ในดวงตาของเขา ยิ่งล้ำลึกยิ่งอึมครึม มองสีหน้าในเวลานี้ของเขาไม่ชัดเจน คาดเดาอารมณ์ไม่ออก

หานเฟิงไม่กล้าพูดอีก จำต้องอยู่เป็นเพื่อน ยืนอยู่แบบนั้นทั้งคืนจนขาชา ภายในใจแอบบ่นพึมพำ