ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 90

ฝนห่านี้ตกหนึ่งคืนเต็ม ๆ เพิ่งจะหยุดลงเมื่อตอนรุ่งสาง พระอาทิตย์ขึ้น อากาศหลังฝนตกเย็นสบายและสดชื่น

เฟิงเย่เสวียนยืนอยู่ที่ห้องหนังสือมาตลอดทั้งคืน สายลมยามเช้าพัดปะทะบนใบหน้า ใบหน้าของเขาเย็นชาราวกับมีน้ำค้างเคลือบเอาไว้ หนาวเหน็บจนทำให้คนไม่กล้าเข้าใกล้

หานเฟิงยืนอยู่ด้านหลัง แอบนวดขา

ทันใดนั้น ชายหนุ่มเอ่ย

“สาวใช้ของพระชายายังไม่กลับมาหรือ?”

หานเฟิงยืนตัวตรงทันที แอบกล่าวในใจ ‘ท่านอยากจะถามถึงพระชายาจะถามมาตรง ๆ ไม่ได้ใช่หรือไม่? เหตุใดจึงต้องอ้อมขนาดนี้?’

“ข้าน้อยจะไปดูเดี๋ยวนี้ขอรับ”

ถูกบังคับให้ยืนมาทั้งคืน ในที่สุดก็ได้ขยับแล้ว ทันทีที่ขยับเท้า ขาทีชาจนเกือบจะหกล้ม รีบเกร็งร่างกายทันที เริ่มหายใจ และก้าวเดินออกไปด้วยร่างกายที่แข็งทื่อ

หลังจากผ่านไปสองเค่อ

หานเฟิงก็กลับมา “แม่นางเยว่เอ๋อร์กล่าวว่า นางอยากจะปรนนิบัติพระชายาอยู่ที่โรงเตี๊ยมไหลฝู ไม่กลับมาแล้วขอรับ”

“...”

ทันทีที่พูดจบ ลมหายใจของชายหนุ่มก็หนาวเหน็บยิ่งกว่าเดิม

หานเฟิงขนหัวลุก

ติดตามนายท่านมานานหลายปีขนาดนี้ ยังไม่เคยเห็นนายท่านท่าทางบึ้งตึงขนาดนี้มาก่อน

เมื่อก่อน ตอนที่นายท่านเกิดโทสะ ซ้อมคน สังหารคน เลือดกระจายไปทั่วยังไม่น่ากลัวขนาดนี้ ตอนที่น่ากลัวที่สุดคือตอนที่นายท่านนิ่งเงียบไม่พูดจา...

ครู่หนึ่ง

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมเป็นอย่างยิ่ง

“เรียกหลิงเชียนอี้มา”

โรงเตี๊ยมไหลฝู

ฉู่เชียนหลีหลับไปนาน ลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายอย่างสบาย เยว่เอ๋อร์ขดตัวอยู่ที่ด้านในของตั่งนอน ระมัดระวังตัวเล็กน้อย

“พระ พระชายา... บ่าวนอนตั่งนอนตัวเดียวกันกับท่าน ไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่นะเจ้าคะ...”

“เด็กคนนี้ นอนก็นอนไปแล้ว มีอะไรไม่เหมาะสมอีก? อีกอย่าง ต่อไปไม่ต้องเรียกตัวเองว่าบ่าว เจ้ากับข้าล้วนเป็นคน เป็นคนก็เท่ากับทุกคนเท่าเทียมกัน”

“ต่อไปเรียกแค่ชื่อของข้าก็พอ”

“บ่าวไม่กล้า”

“หืม?” ในน้ำเสียงที่ลากยาวแฝงไปด้วยน้ำเสียงเตือนที่อันตรายยิ่ง

เยว่เอ๋อร์รีบเปลี่ยนคำพูด “ดะ...ได้...หวัง... เสียวฉู่”