ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 94

เฟิงเย่เสวียนยืนอยู่ด้านนอกห้อง ฉู่เชียนหลียืนอยู่ด้านในห้อง มีแค่ธรณีประตูเตี้ย ๆ ที่กั้นระหว่างพวกเขาสองคน ระยะห่างเพียงแค่สิบกว่าเซนติเมตร ระยะใกล้มาก ๆ ใกล้ถึงขนาดที่เพียงแค่ก้าวเดียว ก็สามารถเข้าไปในอ้อมอกของอีกฝ่ายได้

ดวงตาทั้งสองคู่สบตากันอยู่กลางอากาศ ชั่วพริบตาเดียว อากาศหยุดนิ่ง ทุกอย่างบริเวณรอบ ๆ เงียบสงบ...

หนึ่งวินาที

สองวินาที

สามวินาที

ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากบาง แล้วก็เม้มแน่นขึ้น ลูกกระเดือกเคลื่อนไหวขึ้นลง เตรียมตัวอยู่นาน ในที่สุดของถึงตอนที่เอ่ยปาก ประตูสองบานนั้นเหวี่ยงทันที

ปัง...

น้ำเสียงทั้งดังชัดเจน ทั้งกังวาน ราวกับประตูได้ปิดใส่ใบหน้าของเขา

เขา “...”

ตอนนี้ ศักดิ์ศรีของเขาที่เขาได้ลดท่าทีอันสูงส่งลงแล้ว ราวกับถูกฉู่เชียนหลีได้กดลงบนพื้นแล้วบดขยี้

ตั้งแต่เด็ก เขาก็เป็นคนเย่อหยิ่ง มีพรสวรรค์พิเศษ ความสามารถโดดเด่น ได้รับความรักความโปรดปราน ในความเข้าใจของเขา มีเพียงคำว่า‘พระราชทาน’ ไม่เคยมีคำว่าขอโทษกับอธิบาย

เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ที่เขาอยากอธิบาย แต่กลับถูกหยามเช่นนี้

สีหน้าของเขาตึงราวจนน่าเกลียดราวกับกินแมลงวันเข้าไป ลมหายใจติดขัดอยู่ในลำคอ เดินหน้าต่อไม่ได้ ถอยหลังก็ไม่ได้ มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น

ฉู่เชียนหลี ข้าทอดสะพานให้เจ้าแล้วแต่เจ้าไม่มาเอง ถ้าอย่างนั้นก็ทำตามเจ้าปรารถนาแล้วกัน!

สะบัดแขนเสื้อ แล้วสาวเท้ายาวเดินจากไป

ด้านในห้อง

สีหน้าของฉู่เชียนหลีบึ้งตึงมากกว่าเดิม ทันทีที่เห็นผู้ชายคนนั้น ก็นึกถึงตอนที่เขาขืนใจนาง ปรักปรำนางโดยไม่แยกแยะผิดถูกชั่วดี

ทุกคนต่างพูดว่าอ๋องเฉินสูงส่ง ประสบความสำเร็จทั้งบู๋นบุ๊น

เฉลียวฉลาด?

เฮอะ

แม้แต่คนที่ช่วยชีวิตตนเองคือใครก็ยังสืบไม่ได้ ยังจะบอกว่าเฉลียวฉลาด ยังจะบอกว่าวางแผนได้แยบยล ยังจะบอกว่าเตรียมตัวมาอย่างดี?

เยว่เอ๋อร์ที่ยืนอยู่ด้านข้างหวาดกลัวเล็กน้อย เมื่อครู่นี้ตอนที่เปิดประตู นางเห็นคนที่ยืนอยู่ด้านนอก...

นางเอ่ยปากเสียงเบาอย่างลังเล

“เสียวฉู่...ท่านอ๋องเขา เขามาหาท่าน...บ่าวยังไม่เคยเห็นท่านออกใส่ใจผู้หญิงคนใดเท่านี้มาก่อน...”