ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง นิยาย บท 9

องค์หญิงใหญ่จิ้งคังนั่งอยู่บนที่นั่งสูงสุดในห้องโถงใหญ่ บนใบหน้าที่งดงามอ่อนหวานของนางไม่ได้แสดงออกถึงความยินดีหรือยินร้าย

นางลูบท้องที่ตั้งครรภ์มาแล้วเก้าเดือน แล้วก้มหน้าลง

หลายปีมานี้ฉู่อี้หานลำบากมามาก นางเองก็หวังว่าจะมีสักคนที่คอยอยู่เป็นเพื่อนเขา หากว่าซูเยียนหรันปฏิบัติต่อฉู่อี้หานด้วยความจริงใจ นางก็จะไม่ทำอะไร ด้วยเหตุนี้นางจึงมาด้วยตนเองในวันนี้ หวังว่าซูเยียนหรันจะไม่ทำให้นางต้องผิดหวัง

เหล่าสี่ผอ[footnoteRef:1]ห้อมล้อมฉู่อี้หานกับซูเยียนหรันอยู่ในห้องโถงใหญ่ ขันทีคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม [1: สี่ผอ คือ ผู้หญิงที่ติดตามดูแลช่วยเหลือเจ้าสาวในงานแต่ง]

"องค์จักรพรรดิมีพระราชดำรัส การรับพระชายารองเข้ามายังจวนอ๋องหลีถือเป็นการแสดงความภักดีต่อราชวงศ์ จึงได้ประทานมุกวิญญาณจากทะเลตงไห่หนึ่งเม็ด ปะการังไฟสิบชิ้น หยกหรูอี้สิบคู่ ทองคำสิบหกกล่อง และเงินสิบแปดกล่องพ่ะย่ะค่ะ"

"ท่านอ๋องหลี ยินดีด้วย ยินดีด้วย"

หลิวกงกงกล่าวด้วยน้ำเสียงเฉียบคม แล้วโค้งคำนับเล็กน้อย ไม่ได้กล่าวประจบสอพลออ๋องหลีแต่อย่างใด เขาเป็นหัวหน้าขันทีที่อยู่ข้างกายองค์จักรพรรดิ เขาเป็นตัวแทนขององค์จักรพรรดิ การแสดงออกของเขาแทนประสงค์ขององค์จักรพรรดิ หัวใจของทุกคนราวกับเป็นกระจกสะท้อน รู้ว่าองค์จักรพรรดิกับอ๋องหลีทรงไม่ถูกกัน

"นอกจากนี้ องค์ไทเฮากับฮองเฮาก็สั่งให้คนส่งของกำนัลมาแสดงความยินดีด้วยเช่นกัน"

"กระหม่อมขอขอบพระทัยฝ่าบาท องค์ไทเฮาและฮองเฮาพ่ะย่ะค่ะ" ฉู่อี้หานกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"มั่วอี พาหลิวกงกงเข้าไปนั่ง"

“พ่ะย่ะค่ะ" มั่วอีตอบรับด้วยความเคารพ

“หลิวกงกง เชิญทางนี้”

“อี้หาน ถึงฤกษ์มงคลแล้ว เริ่มพิธีเถิด" องค์หญิงใหญ่จิ้งคังกล่าวเตือน

"ถึงฤกษ์มงคลแล้ว ส่งมอบสินสอดได้" สี่ผอได้รับสัญญาณพลันตะโกนเสียงดังลั่น

เสียงของพวกนางดังลั่นและชัดเจน แม้แต่ลานที่อยู่ห่างไกลยังได้ยิน

ซูเยียนหรันยกมุมปากขึ้น มารดาของนางตั้งใจหาสี่ผอที่เสียงดังฟังชัดมา เพื่อให้ตะโกนเสียงดังให้ทุกคนรู้ว่าจวนอ๋องหลีให้ความสำคัญกับนาง

"ช้าก่อน!" เสียงคมชัดเสียงหนึ่งดังลอยมา

ทุกคนหันมองไปยังสตรีที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู รู้สึกประหลาดใจก่อน จากนั้นพลันแอบกระซิบกันเสียงเบา

"ท่านอ๋อง เหม่ออะไรอยู่เพคะ อย่าให้ฤกษ์มงคลต้องล่าช้าสิเพคะ" ซูเนี่ยนทำเหมือนไม่เห็นคำเตือนในดวงตาของฉู่อี้หาน แล้วนั่งบนที่นั่งสูงพร้อมทักทายสี่ผอที่กำลังตกตะลึงอยู่ด้วยท่าทีราวกับเป็นนายหญิงในจวน

ทุกคนต่างสับสน ว่ากันว่าพระชายาหลีชื่นชอบอ๋องหลีจะเป็นจะตายเลยไม่ใช่หรือ แต่ดูไม่เหมือนเลยนี่ มิหนำซ้ำยังสนับสนุนให้สามีของตนมอบสินสอดอีก

"พี่หญิง ข้าไม่ดีเอง ข้ารู้ว่าท่านพี่เกลียดข้า แต่ข้ากับท่านอ๋องเรารักกันด้วยใจจริง หวังว่าท่านพี่จะทำให้ข้าสมหวัง"

ซูเยียนหรันเปิดผ้าคลุมศีรษะออก ใบหน้าเล็กๆ เปื้อนไปด้วยน้ำตา แล้วมองไปที่ซูเนี่ยนด้วยสีหน้าที่เศร้าโศกและเกรงกลัว

ไม่ใช่ว่านังผู้หญิงชั้นต่ำซูเนี่ยนนี่ถูกกักบริเวณเอาไว้หรอกหรือ เหตุใดถึงโผล่หัวที่นี่ได้ล่ะ

แต่ในเมื่อนางกล้าโผล่หัวมาที่นี่วันนี้ นางก็จะไม่มีทางให้นางอยู่อย่างเป็นสุขแน่นอน ซูเยียนหรันก้มหน้า นัยน์ตาฉายแววมีแผนการร้าย

ให้ตายสิ? ซูเนี่ยนมองบน เป็นดอกบัวขาว[footnoteRef:3]ที่ใหญ่มากจริงๆ นี่มันต้องเป็นที่สุดของดอกบัวขาวแน่ๆ ท่าทางตัดไม้ข่มนามนี่ช่างเป็นทักษะในระดับที่สุดยอดจริงๆ [3: ดอกบัวขาว คือ คำแสลงจีนที่หมายถึงคนตอแหลเงียบๆ]

เป็นอย่างที่คาดไว้ หลังจากที่ซูเยียนหรันกล่าวจบ สายตาของเหล่าสตรีสูงศักดิ์พลันฉายแววดูถูกเหยียดหยามออกมาทันที เคยได้ยินมาตั้งนานแล้วว่า ซูเนี่ยนมักจะรังแกซูเยียนหรัน ฉกคนรักของผู้อื่นไปไม่พอ ยังรังแกผู้อื่นอีก ช่างไร้ยางอายเสียจริง