ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 105

“ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้า จากนั้นเขาเริ่มเดินต่อไปด้วยสีหน้าปกติ

อันที่จริงเขาไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำพูดของพวกคนเหล่านี้เลย คนพวกนี้เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาซึ่งในสายตาเขาไม่ต่างอะไรกับมดแมลงตัวหนึ่ง

หลังจากแสดงบัตรเชิญที่ทางเข้าเรียบร้อยแล้ว อวี้ฮ่าวหรานและเฉิงชิวอวี้ก็เข้าไปด้านในห้องโถงจัดเลี้ยงขนาดใหญ่ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา

“ฮ่าวหราน ให้ฉันพานายไปรู้จักกับเพื่อนของฉันก่อนก็แล้วกัน”

เมื่อพูดจบ เฉิงชิวอวี้จับแขนของเขาเดินไปอีกทางหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เฉิงชิวอวี้กับอวี้ฮ่าวหรานจะเดินไปไหนได้ไกล ชายหนุ่มคนหนึ่งก็เดินแทรกฝูงชนเข้ามาหาและเอ่ยทักทาย

“คุณชิวอวี้ รอก่อน!”

ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนนี้แต่งตัวมาในชุดสูทสีขาวราคาแพง น้ำเสียงของเขาดูสุภาพและเป็นกันเองอย่างมาก บ่งบอกชัดเจนว่าเขามาจากตระกูลสูงศักดิ์ตระกูลหนึ่งแน่นอน

“เป็นยังไงบ้าง นานแล้วที่พวกเราไม่ได้เจอกันเลย ยังคงงดงามตรึงตาตรึงใจไม่เปลี่ยนเลยจริง ๆ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แววตาของเขาเต็มไปด้วยความหลงใหลในระหว่างที่มองเฉิงชิวอวี้

“เป็นนายนี่เอง หวังเจวีย ไม่นึกเลยว่านายจะมางานวันนี้ด้วย”

เฉิงชิวอวี้เอ่ยชื่อของชายหนุ่มขึ้นมาทันที ซึ่งบ่งบอกได้ว่าพวกเขารู้จักกันมาก่อนหน้านี้ แต่สีหน้าของเธอกลับดูไม่ค่อยยินดีที่เท่าไหร่ที่เจอฝั่งตรงข้าม

“อืม ไม่นึกเลยจริง ๆ ว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้งในวันนี้ และไหน ๆ เราก็เจอกันแล้ว… พวกเราแยกไปคุยกันที่ด้านนอกสักหน่อยดีไหม?”

ชายหนุ่มที่ชื่อหวังเจวียผายมือเชิญเฉิงชิวอวี้อย่างสุภาพโดยที่แสร้งไม่สนใจอวี้ฮ่าวหราน ซึ่งที่ทำแบบนี้เพราะเขารู้สึกหงุดหงิดที่เห็นว่าตอนนี้เฉิงชิวอวี้กำลังจับแขนอวี้ฮ่าวหรานอยู่

“ที่นี่ค่อนข้างเสียงดังไม่ค่อยเป็นส่วนตัวสักเท่าไหร่”

หลังจากพูดจบประโยคนี้ หวังเจวียพยายามเบียดตัวเองคั่นกลางระหว่างเฉิงชิวอวี้และอวี้ฮ่าวหราน

อย่างไรก็ตาม ในวินาทีต่อมาความพยายามของเขาก็ไร้ผลในทันที เพราะเฉิงชิวอวี้ดึงแขนของอวี้ฮ่าวหรานอีกรอบให้เขามายืนอยู่ข้าง ๆ เธอและพูดว่า “ไม่เป็นไร ถ้านายมีอะไรจะคุยก็คุยกันตรงนี้ได้เลยนี่เพื่อนฉันเองอวี้ฮ่าวหราน เขาไม่ใช่คนนอกที่จะฟังเรื่องทุกอย่างที่นายอยากจะคุยกับฉันไม่ได้”

“เขาเนี่ยนะเพื่อนของคุณ?”

เมื่อเห็นว่าเฉิงชิวอวี้แนะนำอวี้ฮ่าวหรานแล้ว หวังเจวียจึงไม่สามารถแสร้งทำเป็นไม่เห็นอวี้ฮ่าวหรานได้อีกต่อไป แต่สายตาของเขาที่มองอวี้ฮ่าวหรานนั้นกลับเต็มไปด้วยแววตาที่เหยียดหยาม

“คุณชิวอวี้ อย่าหาว่าผมเป็นมองโลกในแง่ร้ายเลยนะ แต่ว่าคนที่แต่งตัวแบบนี้น่าจะไม่ใช่คนระดับเดียวกับเรา ดังนั้นการที่เราไปสนิทสนมด้วยมาก ๆ อาจจะทำให้ดูไม่ดีต่อภาพลักษณ์ของเราก็ได้”

หวังเจวียเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดูถูก แน่นอนว่าเขาไม่ยื่นมือออกไปจับมือกับอวี้ฮ่าวหรานแน่นอน เพราะเขาไม่คิดว่าฝั่งตรงข้ามคู่ควรที่เขาจะต้องรู้จักด้วย

“คุณชิวอวี้ วันนี้นับว่าเป็นโอกาสเหมาะเลยที่เราได้มาเจอกันพอดี เอาเป็นว่าวันนี้ให้ผมเลี้ยงมื้อค่ำคุณก็แล้วกัน ครั้งนี้คุณอย่าปฏิเสธผมอีกเลย ถือว่าตามใจผมบ้างจะได้ไหม?”

หวังเจวียพูดเปลี่ยนประเด็นเพราะเขาไม่อยากเอ่ยถึงอวี้ฮ่าวหรานต่อไปอีก

“ชิวอวี้ คุณลองคิดดูสิบริษัทของพวกเราทั้งสองตระกูลต่างก็เป็นยักษ์ใหญ่ในวงการเวชภัณฑ์ของเมืองฮ่วยอัน หากพวกเราทั้งสองตระกูลได้เกี่ยวดองกันมันก็หมายความว่าพวกเราจะเป็นผู้ครองตลาดเวชภัณฑ์ของเมืองฮ่วยอันเพียงผู้เดียวเลยไม่ใช่เหรอไง จริงไหม?”

หวังเจวียคือลูกชายคนเดียวของหวังเจา เจ้าของบริษัทเวชภัณฑ์ไป๋เชา ซึ่งเขานิยมชมชอบในตัวของเฉิงชิวอวี้มานานแล้ว

ปัจจุบันนี้บริษัทยักษ์ใหญ่ในด้านเวชภัณฑ์ของเมืองฮ่วยอันมีแค่สามบริษัทเท่านั้น ซึ่งก็คือ ชิวเฮิง ไป๋เชา และ ผู่เยี่ย

หวังเจวียเอ่ยขู่ขึ้นแบบที่เขาทำประจำกับพวกคนธรรมดาที่ไม่มีภูมิหลังอะไร ซึ่งถ้าหากใครดื้อหน่อยเขาก็จะส่งคนไปทำให้เกิดอุบัติเหตุแบบไม่คาดฝัน!

อย่างไรก็ตาม อวี้ฮ่าวหรานไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำขู่ของหวังเจวียแม้แต่น้อย เขากลับคิดว่าเป็นเรื่องน่าตลกดีที่มดตัวนี้กำลังขู่เขา ซึ่งมันทำให้เขาคิดอยากจะแหย่ไอ้มดตัวนี้สักหน่อย!

“เอ๊ะ?”

จู่ ๆ อวี้ฮ่าวหรานก็แกะมือของเฉิงชิวอวี้ที่จับแขนของเขาเอาไว้ออกและเปลี่ยนให้มาเป็นจับมือกับเขาแทน!

เฉิงชิวอวี้รู้สึกตะลึงงัน แต่เธอเองก็ไม่มีความคิดที่จะต่อต้านอะไรเลย กลับกันเธอกลับเขินจนหน้าแดงพร้อมกับรู้สึกใจเต้นระรัวอีกต่างหาก

“แก!”

ทางด้านหวังเจวีย เมื่อเห็นท่าทางเขินอายของเฉิงชิวอวี้ เขาก็ยิ่งโมโหมากกว่าเดิม!

ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยโดยใครยั่วยุแบบนี้มาก่อนเลย!

หลังจากที่ยั่วโมโหฝั่งตรงข้ามจนพอใจแล้ว อวี้ฮ่าวหรานก็เดินจูงมือเฉิงชิวอวี้จากไปด้วยสีหน้าเย้ยหยัน เขาไม่ต้องการที่จะเสียเวลากับมดแมลงที่ไร้ค่าอย่างหวังเจวียต่อไปอีก

“แก หยุดเดี๋ยวนี้!”

เมื่อเห็นว่าฝั่งตรงข้ามเดินจากไปแบบไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา หวังเจวีย ตะโกนลั่นด้วยความเดือดดาลยิ่งกว่าเดิม

เขารีบเดินไปขวางหน้าอวี้ฮ่าวหรานเอาไว้โดยไม่สนใจแล้วว่าภาพลักษณ์สุภาพบุรุษของเขามันจะเสียหายขนาดไหน

“วันนี้แกทำให้ฉันโมโห! แกอยากหนีไปงั้นเหรอ? ฉันไม่ยอมหรอกโว๊ย!”