ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 170

หยวนหลงโบกมือให้สัญญาณลูกน้องของเขาทุกคนโจมตีอวี้ฮ่าวหราน ทันที ถึงแม้ว่าเขารู้อยู่เต็มอกว่าอวี้ฮ่าวหรานไม่ใช่ตัวตนที่เขาจะต่อกรด้วยได้แต่ปืน50กว่ากระบอกควรจะทำอะไรได้บ้างจริงไหม?

เมื่อได้รับสัญญาณจากหัวหน้าแก็งค์ของตัวเองพวกนักเลงต่างเล็งปืนไปที่อวี้ฮ่าวหรานทันทีแต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้ลั่นไกจู่ ๆ ร่างของเป้าหมายของพวกเขากลับหายไปแล้วอย่างไร้ร่องรอย!

“อ๊าก!! แขนฉัน!!”

“อ๊าก! ไม่เอาแล้วฉันยอมแล้ว!”

“มันอยู่ไหน! ฉันมองไม่เห็นมันเลย อั่ก!”

“…”

เสียงร้องระงมด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกับร่างของอวี้ฮ่าวหรานแวบไปแวบมาท่ามกลางกลุ่มของพวกนักเลง

ทุกครั้งที่ร่างของเขาปรากฏขึ้นจะต้องมีนักเลงไม่ต่ำกว่า 4-5 คนร้องระงมและแขนของพวกนักเลงเหล่านั้นต่างบิดเบี้ยวผิดรูปส่วนปืนทั้งหลายก็ลอยละลิ่วหายไปในป่าสองข้างทาง

เห็นได้ชัดว่าถึงแม้จะมีปืนแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฝ่ายของหยวนหลง ได้เปรียบมากขึ้นเลย!

เมื่อเห็นภาพเช่นนี้ หยวนหลงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนาวสั่นในใจ แต่ในเมื่อเรื่องมันดำเนินมาถึงขนาดนี้แล้วสิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้จึงมีเพียงอย่างเดียวคือกัดฟันกรอดและควงกระบี่ยาวที่เตรียมมาพุ่งตัวเข้าหาอวี้ฮ่าวหรานด้วยใจระทึก!

ทางด้านของบรรดาพวกนักเลงกว่า 50 คน แค่เวลาเพียงไม่กี่ชั่วอึดใจพวกเขาทั้งหมดต่างลงไปนอนกองที่พื้นด้วยสภาพน่าอนาถ บางคนที่โชคดีหน่อยกระดูกแขนทั้งสองข้างถูกหักจนละเอียด ส่วนพวกที่ดวงซวยสุด ๆ ตอนนี้ต่างหายใจรวยรินในสภาพใกล้ตาย

เมื่อเห็นหยวนหลงพุ่งเข้ามาหา อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะด้วยสีหน้าขบขัน

“นี่มันน่าตลกจริง ๆ แม้แต่อาจารย์ของแกยังทำอะไรฉันไม่ได้แล้วน้ำหน้าอย่างแกน่ะเหรอจะเป็นคู่ต่อกรของฉัน?”

“บังอาจดูถูกอาจารย์ของฉันแกต้องตาย!!!”

คราวนี้หยวนหลงทุ่มแบบสุดตัวจริง ๆ เขาโคจรพลังทั้งหมดของเขาจนกระบี่ยาวในมือของเขามีแสงสีเงินเปล่งประกายออกมาอย่างชัดเจน

หยวนหลงแทงกระบี่ไปที่อวี้ฮ่าวหรานอย่างสุดแรงเกิด!

“หมับ!”

อย่างไรก็ตามผลลัพธ์ที่ออกมามันกลับน่าเวทนาเป็นอย่างมาก อวี้ฮ่าวหรานหยุดกระบี่ได้ด้วยมือเปล่า เขาจับใบกระบี่ได้อย่างง่าย ๆ ราวกับมันไม่มีคมอะไรเลย!

“เป็นไปไม่ได้!!”

ถึงแม้ว่าจะรู้อยู่เต็มอกว่าอวี้ฮ่าวหรานแข็งแกร่งเป็นอย่างมากแต่หยวนหลงไม่เคยคิดฝันว่าอีกฝ่ายจะแข็งแกร่งถึงขนาดหยุดกระบี่ที่เขาใส่พลังแบบทุ่มสุดตัวได้ด้วยมือเปล่าแบบนี้

อย่างไรก็ตาม หยวนหลงยังคงพยายามโคจรพลังอีกรอบและดิ้นรนสุดฤทธิ์เพื่อถอนกระบี่จากมือของอีกฝ่ายแต่น่าเสียดายที่ความพยายามของเขากลับดูไม่เป็นผลอะไรเลย

อวี้ฮ่าวหรานยังคงกำกระบี่เอาไว้แน่นไม่ไหวติงราวกับเป็นภูเขาสูงใหญ่ที่ตั้งตระหง่านมาเป็นหมื่นปี

หลังจากทุ่มเทพลังแทบจะทั้งหมดไปกับการดิ้นรนหนีจากอุ้งมือของอวี้ฮ่าวหราน ในที่สุดพลังของหยวนหลงก็เริ่มจะหมดลง

“เพล้ง!!”

เมื่อพลังเริ่มหมดกระบี่ที่เคยทานทนกับแรงกำของอวี้ฮ่าวหรานได้ก็เกิดรอยร้าวและแตกเป็นเสี่ยงๆ

ด้วยแรงตีกลับของพลัง ร่างของหยวนหลงกระเด็นกลับหลังไปมากกว่า10 ก้าว!

ในเวลานี้พลังในร่างของหยวนหลงก็ปั่นป่วนเป็นอย่างมากซึ่งมันส่งผลให้เขาไม่อาจใช้มันได้อีกในเวลาสั้นๆ

แน่นอนว่านี่คือการพ่ายแพ้อย่างย่อยยับ!

“ฟิ้ว!!”

แต่แล้วในขณะที่ดูเหมือนว่าทุกอย่างกำลังจะจบลงจู่ ๆ กลับมีมีดสั้นเล่มหนึ่งถูกปาพุ่งเข้าไปที่หัวของอวี้ฮ่าวหรานอย่างรุนแรงและที่สำคัญมีดสั้นที่ถูกปาออกมานั้นถูกปกคลุมไปด้วยพลังวิญญาณที่หนาแน่น!

“เคร้ง!”

อวี้ฮ่าวหรานเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ว่ามีมีดสั้นถูกปามาที่เขา แต่เขายังคงใจเย็นใช้หลังมือปัดมีดที่กำลังพุ่งเข้ามาให้กระเด็นออกไปราวกับปัดแมลง

ถึงแม้ว่ามีดสั้นจะถูกปัดออกไปอย่างง่ายดายแต่ด้วยพลังวิญญาณที่แฝงอยู่บนมีดสั้นนั้นหนาแน่นเป็นอย่างมากดังนั้นหลังจากที่มันถูกปัดไปตกที่พุ่มหญ้าข้างทาง พลังวิญญาณที่อัดแน่นอยู่มีดจึงระเบิดออกอย่างรุนแรงจนเกิดเป็นหลุมลึกราว1เมตร

“นี่แกรับมือได้ยังไง!”

เมื่อเห็นว่ามีดสั้นของตัวเองไม่ได้ผล ผู้ที่ปามีดอุทานขึ้นมาอย่างลืมตัวด้วยน้ำเสียงตกตะลึง

แน่นอนว่าคนที่ปามีดไม่ใช่ใครอื่น เขาคือปรมาจารย์คงเหอ อาจารย์ของหยวนหลงนั่นเอง และนี่เป็นเหตุผลสำคัญที่หยวนหลงกล้ามาดักรอ อวี้ฮ่าวหราน!