ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 172

“หึหึ…เรื่องทั้งหมดนั้นมันเป็นอดีตไปหมดแล้ว เม่ยเอ๋อ คุณอาจจะยังไม่รู้ว่าตั้งแต่ผมกลับมา ตอนนี้พ่อของคุณได้ยอมรับเราเรียบร้อยแล้ว!”

อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะอย่างลำพองใจและเอ่ยถึงความสำเร็จของเขาตั้งแต่กลับมา

ปัจจุบันนี้มันต่างกับอดีตเป็นอย่างมาก ทุกคนในตระกูลหลี่ไม่มีใครกล้าดูถูกเขาอีกแล้ว แม้กระทั่งหลี่ชงซานยังยกบริษัทให้เขาคอยดูแลด้วยซ้ำ

“จริงเหรอ? พ่อของฉัน…เขาไม่ต้อต้านเรื่องของเราอีกแล้วงั้นเหรอ?”

“จริงแท้แน่นอน! มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ผ่านมา คุณจำไอ้เจ้าอู๋เส้าฮัวคนที่คอยรังแกเราได้ไหม?”

“จำได้! ว่าแต่ตอนนี้เขาเป็นยังไง?”

“ฮึ่ม! เขาไม่กล้าสร้างความรำคาญให้ผมอีกแล้ว เราสามารถใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขได้แล้วตอนนี้!” อวี้ฮ่าวหรานตอบกลับด้วยสีหน้าเบิกบาน

ใช่! ตอนนี้เราสามารถใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขได้แล้ว!

เขาไม่นึกเลยว่าหลังจากผ่านความทุกข์ยากมาหลายหมื่นปี ความสุขที่เขาฝันถึงมานานกลับมาถึงมือเขาอย่างง่ายดาย

ความเบิกบานนี้ทำให้อวี้ฮ่าวหรานไม่สามารถสงบอารมณ์ลงได้เป็นเวลาพักใหญ่

ต่อจากนั้นคนทั้งคู่พูดคุยกันอยู่ทั้งวัน พวกเขาทั้งสองคนต่างพูดถึงเรื่องราวความหลังครั้งก่อนตอนที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน

เป็นโชคดีของ ‘หลี่เม่ย’ ที่ อวี้ฮ่าวหราน จำรายละเอียดไม่ได้มากถึงเรื่องราวความหลังเมื่อ 3 หมื่นกว่าปีที่แล้ว เขาจำได้เพียงเฉพาะรายละเอียดสำคัญ ๆ ใหญ่ ๆ ดังนั้น ‘หลี่เม่ย’ จึงสามารถตามน้ำไปได้อย่างแนบเนียน

แน่นอนว่าเรื่องราวเก่า ๆ ที่เธอกับอวี้ฮ่าวหรานเคยมีต่อกันนั้นได้ถูกบอกเล่าผ่านหลี่จิงเทียนมาแทบทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว

เมื่อในอดีตหลี่ชงซานมักจะส่งหลี่จิงเทียนไปคอยตามดูอวี้ฮ่าวหราน และหลี่เม่ยเพื่อคอยขัดขวางความรักของพวกเขา ดังนั้นหลี่จิงเทียนจึงรู้เรื่องราวส่วนใหญ่ของพี่สาวและพี่เขยของเขาเป็นอย่างดี

อย่างไรก็ตามหลังจากความตื่นเต้นแรกผ่านไป อวี้ฮ่าวหรานก็เริ่มมีความรู้สึกว่าบางอย่างมันแปลก ๆ เกี่ยวกับ ‘หลี่เม่ย’

เขารู้สึกว่าในบางครั้ง ‘หลี่เม่ย’ คนนี้ออกอาการไม่เป็นธรรมชาติสักเท่าไหร่ แต่ถึงแม้ว่าจะรู้สึกแปลกในใจเขาก็ยังถูกอารมณ์ความคิดถึงของตัวเองเข้าครอบงำจนเลือกที่จะมองข้ามและไม่จับผิดอะไรทั้งนั้น

บางทีเขาอาจจะไม่อยากยอมรับว่า ‘หลี่เม่ย’ คนนี้อาจไม่ใช่ตัวจริง…

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนถึงบ่าย 3 โมง

อวี้ฮ่าวหรานมองไปที่นาฬิกาข้อก่อนจะพูดขึ้นว่า “เม่ยเอ๋อ ตอนนี้ใกล้ได้เวลาเลิกเรียนของลูกเราแล้วคุณกลับไปรอผมกับลูกที่ห้องก่อนแล้วเดี๋ยวหลังจากนี้พวกเราจะได้อยู่กันครบพร้อมหน้าพร้อมตากันสักที”

“อืม…”

‘หลี่เม่ย’ ซึ่งกำลังจะตอบตกลงจู่ ๆ เธอกลับหยุดกลางคัน

สาเหตุเป็นเพราะเธอไม่รู้ข้อมูลที่อยู่ของอวี้ฮ่าวหราน! บางทีหวังเจวีย อาจจะยังไม่ได้บอกเธอหรือเธออาจจะลืมมันไปแล้ว!

นี่เป็นช่องโหว่ที่ใหญ่หลวง!

ในใจของเธอว้าวุ่นทันที เธอรีบเค้นสมองหาทางออกอย่างรวดเร็ว!

“เอ่อ…ฮ่าวหราน ทำไมคุณไม่ให้ฉันไปรับลูกของเรากับคุณด้วยล่ะ? ฉันไม่ได้เจอลูกของเรานานมากแล้วฉันคิดถึงลูกมาก ๆ เลย”

เมื่ออวี้ฮ่าวหรานได้ยินประโยคนี้ เขาลอบถอนหายใจพร้อมกับคลายความสงสัยทั้งหมดทันที

ประโยคแบบนี้แหละถึงจะเป็นแม่ของลูกเขาอย่างแท้จริง!

“อืม ถ้างั้นพวกเราไปรับถวนถวนด้วยกันแล้วจากนั้นพวกเราไปเซอร์ไพรส์หลี่หรงให้ตกใจจนอ้าปากค้างไปเลย!”

หลังจากพูดจบด้วยสีหน้าเบิกบาน เขาพา ‘หลี่เม่ย’ ออกจากบริษัททันที

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนถึงตอน 4 โมงเย็น

ที่ด้านหน้าโรงเรียนอนุบาลแอปเปิ้ลแดงคราคร่ำไปด้วยเหล่าผู้ปกครองที่มารอรับบุตรหลานเหมือนอย่างเช่นทุกวัน

และก็เป็นไปตามปกติที่ถวนถวน จะเดินออกมาจากโรงเรียนด้วยการมี สวีรุ่ยเดินออกมาส่งเคียงข้าง

แต่วันนี้ไม่เหมือนกับวันอื่นตรงที่ ถวนถวนตกตะลึงจนตาค้างทันทีเมื่อเห็นหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างพ่อของเธอในวันนี้!

นั่น…แม่ของเธอนี่นา!

ถึงแม้ว่าเด้กน้อยจะไม่รู้ว่าแม่ของเธอจากไปเพราะอะไร แต่เด็กน้อยยังคงจำหน้าตาของแม่เธอได้ถึงแม้จะผ่านไปหลายปี

มันนานมากแล้วที่เธอได้แต่คิดถึงใบหน้านี้ โดยเฉพาะทุกครั้งที่เธอถูกเพื่อน ๆ ในโรงเรียนรังแก

หลังจากตกตะลึงไปอยู่พักใหญ่จู่ ๆ น้ำตาก็ของถวนถวนก็พรั่งพรูออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน

“แม่!! แม่จ๋า แม่!!! ในที่สุดแม่ก็กลับมาแล้ว แม่จ๋า!!! ฮือ~”