ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 221

“รอบที่แล้วมีเรื่องติดขัดนิดหน่อยฉันต้องขอโทษด้วยจริง ๆ แต่รอบนี้ทุกอย่างพร้อมแล้ว ถ้านายว่างนายสามารถมาหาฉันได้เลยที่โรงแรมแคมปินสกี้ ห้องส่วนตัวหมายเลข 12!”

หลินป๋อทั้งขอโทษและถือโอกาสชวนในเวลาเดียวกัน ทั้งสองคุยกันอีกเล็กน้อยจากนั้นก็วางสายกันไป

ในทันทีหลังจากวางสาย อวี้ฮ่าวหรานก็ขับรถออกจากบริษัทของเขาทันที และครึ่งชั่วโมงถัดมา ชายหนุ่มก็ขับรถไปถึงโรงแรม

ด้วยการนำของพนักงาน อวี้ฮ่าวหรานจึงเข้าไปในห้องส่วนตัวหมายเลข 12 อย่างราบรื่น

อย่างไรก็ตาม หลังจากเข้าไปด้านใน อวี้ฮ่าวหรานประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าที่ด้านในมีเพียงแค่ หลินป๋อและซูหว่านเอ๋อร์ นั่งกันอยู่แค่สองคนเท่านั้น

“ฮ่า ๆ! เห็นไหม หว่านเอ๋อร์ ลุงบอกแล้วว่าถ้าหากน้องอวี้รับปากแล้วเขาจะต้องมาแน่นอน เขาไม่มีทางผิดนัดแน่!”

เมื่อเห็นว่าอวี้ฮ่าวหรานมาถึงแล้ว หลินป๋อก็เอ่ยขึ้นเสียงดังด้วยสีหน้าเบิกบาน

“น้องอวี้ ดูเหมือนว่าช่วงนี้นายจะยุ่งมากสินะ ฉันได้ยินมาว่านายช่วยบริษัทชิวเฮิงเอาชนะบริษัทไป๋เชาได้อย่างงดงาม นายรู้หรือเปล่าว่าชื่อของนายตอนนี้โด่งดังมากในหมู่นักธุรกิจในเมือง”

“มันแค่เรื่องเล็ก ๆ น่ะ ไม่มีอะไรมากหรอก” อวี้ฮ่าวหรานตอบกลับ

“ฮ่า ๆ นายนี่มั่นใจดีจริง ๆ ฉันชอบ! ขนาดตัวอันตรายอย่างหวังเจายังแพ้ให้กับนาย นายนี่มันสุดยอดจริง ๆ!”

หลังจากพูดจบ หลินป๋อก็ผายมือแสดงท่าทางให้อวี้ฮ่าวหรานนั่งลงจากนั้นทั้งคู่ก็เริ่มคุยกัน

แต่สิ่งที่ทำให้อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย คือซูหว่านเอ๋อร์ที่มองเขาอย่างไม่กะพริบตาด้วยสายตาเป็นประกายโดยตลอดในระหว่างที่พวกเขาสนทนากัน

แววตาของซูหว่านเอ๋อร์ดูเหมือนซ่อนความรู้สึกอะไรบางอย่างเอาไว้

หลังจากคุยทักทายกันไปได้สักพัก หลินป๋อก็พูดเข้าประเด็น

“แน่นอนว่าจุดประสงค์หลักที่เรามาเจอกันในวันนี้คือการดูวัตถุโบราณของฉันร่วมกัน แต่วัตถุโบราณชิ้นที่ฉันกำลังจะนำออกมานั้นมันล้ำค่าเป็นอย่างมากจนฉันไม่กล้าเชิญใครมาดูอีกนอกจากพวกเรากันเอง”

หลินป๋อเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึมซึ่งแสดงให้เห็นได้ชัดว่าของสิ่งนี้สำคัญต่อเขามากจริง ๆ

อย่างไรก็ตาม อวี้ฮ่าวหรานเหลือบมองไปที่ซูหว่านเอ๋อร์ เพราะเขารู้สึกประหลาดใจ ชายหนุ่มไม่เข้าใจว่าทำไมหลินป๋อถึงชวนอีกฝ่ายมาด้วย

หลินป๋อเห็นสายตาของอวี้ฮ่าวหรานเช่นกัน

“ฮ่าฮ่า น้องอวี้ ไม่ต้องงงไปหรอก สาเหตุที่หว่านเอ๋อร์อยู่ที่นี่เป็นเพราะฉันได้ยินสาวน้อยคนนี้บ่นมาหลายรอบแล้วว่าอยากเจอนายอีก ดังนั้นฉันเลยชวนมาด้วย”

“ลุงหลิน!”

ซูหว่านเอ๋อร์หน้าแดงทันทีเมื่อได้ยินประโยคนี้

“อะแฮ่ม ๆ พวกเรามาดูวัตถุโบราณชิ้นนี้กันก่อนดีกว่า”

อวี้ฮ่าวหรานไม่คิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้ที่เจอกันไม่กี่ครั้งจะมีความรู้สึกพิเศษและอยากเจอเขาอีกรอบ ชายหนุ่มค่อนข้างทำตัวไม่ถูก

อย่างไรก็ตามบรรยากาศกระอักกระอ่วนถูกขจัดไปอย่างรวดเร็วเมื่อ หลินป๋อหยิบกล่องไม้ยาวที่สลักลวดลายสวยงามขึ้นมาวางบนโต๊ะ

“เอาล่ะ นี่คือของที่ฉันอยากจะให้นายดู น้องอวี้ นายช่วยดูให้ทีว่ามันเป็นยังไงบ้าง มันคือกระบี่โบราณที่ฉันเพิ่งได้มาล่าสุด!”

หลินป๋อพูดขึ้นพลางค่อย ๆ เปิดกล่องอย่างระมัดระวังซึ่งด้านในคือกระบี่สั้นเล่มหนึ่ง

กระบี่สั้นเล่มนี้มีรูปร่างที่งดงาม และถึงแม้ว่ามันจะเก่ามากแต่คมทั้งสองด้านของใบกระบี่ยังคงคมกริบอย่างน่าเหลือเชื่อ

อวี้ฮ่าวหรานหยิบกระบี่สั้นขึ้นมาจากกล่องและเพ่งมองดูมันด้วยความตั้งใจ

กระบี่ดูโบราณเป็นอย่างมากและที่ด้านจับก็มีตัวอักษรโบราณสลักไว้สองตัว

“นี่เป็นของที่ดีมาก!”