ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 267

“เฮอะ! กระจอกจริง ๆ”

อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะเยาะเย้ยให้กับการพุ่งเข้ามาอย่างโง่เขลาของหลิ่วอวี้จิง

มดแมลงตัวนี้คิดว่าเทียบกับข้าได้?

“ปัง!!”

อวี้ฮ่าวหรานชกหมัดสวนออกไปปะทะเข้ากับหมัดของหลิ่วอวี้จิง ส่งให้อีกฝ่ายตัวลอยกระเด็นไกลออกไปราวกับว่าวสายป่านขาด

มันไม่ใช่บ่อย ๆ ที่เขาจะได้เจอคนที่มีความแข็งแกร่งเหนือกว่าพวกหัวหน้าสาขาของแก๊งต่าง ๆ ดังนั้นอวี้ฮ่าวหรานจึงไม่ได้ใช้พลังวิญญาณผสานกับหมัดตัวเอง แต่ใช้เพียงแค่พลังกายเพียงอย่างเดียวในการสู้กับฝั่งตรงข้ามเพื่อลับฝีมือของตัวเองด้วย

หลิ่วอวี้จิงไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะแข็งแกร่งจนส่งเขาตัวลอยกระเด็นมาได้ขนาดนี้ เขาทั้งตกตะลึงและเจ็บปวดที่หมัดของตัวเองเจ็บแทบอยากจะกรีดร้องแต่ก็ห้ามตัวเองเอาไว้ เพราะมันจะเสียหน้าเป็นอย่างมาก ถ้าแค่การปะทะครั้งแรกแล้วเขาร้องโหยหวนออกมาด้วยความเจ็บปวด

“น…นี่แกอยู่ในระดับก่อรากฐานแล้วงั้นเหรอ??”

หลังจากตั้งหลักได้แล้ว หลิ่วอวี้จิงเอ่ยถามออกมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก หากอีกฝ่ายอยู่ในระดับก่อรากฐาน คงไม่มีหวังที่จะเอาชนะอีกฝ่ายได้!

“หึหึ ระดับพลังของฉัน มดอย่างแกวัดไม่ได้หรอก”

อวี้ฮ่าวหรานตอบกลับด้วยน้ำเสียงดูถูกก่อนที่จะพุ่งเข้าไปหลิ่วอวี้จิง อย่างฉับพลัน…

ในขณะเดียวกัน หลิ่วอวี้จิงได้สำรวจความเสียหายของร่างกายตัวเองเสร็จแล้วก็ต้องประหลาดใจว่าการปะทะเมื่อครู่ เขาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย ดังนั้นจึงเข้าใจไปว่าอวี้ฮ่าวหรานไม่น่าจะมีระดับเหนือกว่าตัวเอง

เมื่อกี้ตัวเขาน่าจะแค่ประมาทมากไปหน่อยเลยถูกแรงปะทะกระแทกกระเด็นออกมาไกล…

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาจึงมั่นใจขึ้นมาอีกครั้ง

“ฮึ่ม! ฉันไม่เชื่อว่าแกจะแข็งแกร่งมากกว่าฉัน!”

หลังจากนั้นพวกเขาทั้งคู่ก็ปะทะกันอีกหน

“โครม!!”

คราวนี้หลังจากที่ปะทะ ร่างของหลิ่วอวี้จิงกระเด็นถอยไปไกลจนชนเข้ากับฝูงชนที่ดูอยู่ด้านข้าง!

สิ่งนี้ทำให้บรรดาสมาชิกแก๊งวาฬยักษ์มองไปที่อวี้ฮ่าวหรานด้วยแววตาตื่นตระหนก

หรือว่าหัวหน้าของพวกเขาจะอ่อนแอกว่าอวี้ฮ่าวหรานจริง ๆ? ปะทะกันสองรอบแล้วผลลัพธ์มันก็ยังเหมือนเดิมเลย…

“แค่ก ๆ ถอยออกไปให้พ้นตัวฉัน!”

หลิ่วอวี้จิงโบกมือไล่คนของตัวเองที่พยายามเข้ามาช่วยพยุงตัวของเขา พร้อมกับยังมองไปที่อวี้ฮ่าวหรานด้วยสายตาอาฆาตแค้น เขาไม่นึกเลยว่าอีกฝ่ายจะยังได้เปรียบเขาอยู่อีก!

อย่างไรก็ตาม ภาพเหตุการณ์ต่อมามันก็ยิ่งทำให้พวกแก๊งวาฬยักษ์ตกตะลึงมากขึ้นกว่าเดิมเพราะการปะทะกันรอบที่สาม หัวหน้าของพวกเขาก็กระเด็นกลับมาอีก!

“นี่มัน…นี่มันเป็นไปได้ยังไง? หัวหน้าแก๊งสู้ไอ้หนุ่มนั่นไม่ได้จริง ๆ เหรอ?”

“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยเหมือนกัน!”

“นี่มันเป็นไปไม่ได้! คนอายุแค่นั้นจะสู้กับหัวหน้าเราได้ยังไง?”

“…”

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้ทุกคนทึ่งยิ่งกว่าก็คือ พวกเขาทั้งหมดมองการเคลื่อนไหวของอวี้ฮ่าวหรานไม่ทันเลย พวกเขาแค่เห็นภาพเบลอ ๆ ของร่างอวี้ฮ่าวหรานแวบไปแวบมา และหลังจากนั้น หลิ่วอวี้จิงก็กระเด็นไปทางโน้นทีทางนี้ทีราวกับลูกบอล

ทางด้านของอวี้ฮ่าวหราน ชายหนุ่มไม่ได้ใช้พลังวิญญาณเลยแม้แต่น้อย เพราะความเร็วจากร่างเทวะของเขาแค่อย่างเดียวมันก็เร็วจนคนธรรมดามองตามกันไม่ทันแล้ว

ขณะนี้ หลิ่วอวี้จิงทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้เลย ทำได้แต่เอาแขนป้องกันจุดสำคัญของร่างกายตัวเองเพราะเขาตามความเร็วของอวี้ฮ่าวหราน ไม่ทัน เขาโดนอัดอยู่เรื่อย ๆ ราวกับเป็นกระสอบทรายซึ่งมันเป็นภาพที่ดูน่าเวทนาเป็นอย่างมาก

ยิ่งนานไป หลิ่วอวี้จิงก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัว โดยเฉพาะเมื่อรู้ว่าตัวเองไม่สามารถตอบโต้อะไรได้ เขาก็ยิ่งอึ้งทึ่งและหวาดกลัวกับความแข็งแกร่งของอวี้ฮ่าวหราน

ไอ้เด็กนี่มันแข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง?

มันดูไม่ใช่ผู้บ่มเพาะระดับก่อรากฐานเพราะการโจมตีมันไม่ได้มีพลังวิญญาณแฝงอยู่เลย แต่มันเร็วกว่าฉันคนนี้มากกว่าสองเท่าได้ยังไง?

ในทางกลับกัน ขณะที่หลิ่วอวี้จิงรู้สึกสิ้นหวัง อวี้ฮ่าวหรานกลับรู้สึกเบิกบานเป็นอย่างมาก มันมีโอกาสน้อยมากที่เขาจะได้เจอคนที่เขาสามารถอัดได้อย่างสบายใจและได้ลองพละกำลังของร่างเทวะเขาได้แบบนี้

“ฮ่าฮ่า! เอาไปอีก!”

หลังจากหัวเราะ อวี้ฮ่าวหรานก็ชกไปอีกครั้งที่ลำตัวของหลิ่วอวี้จิง จนร่างของอีกฝ่ายลอยกระเด็นไปไกลถึงสิบเมตร!

“พ…พอแล้ว ฉันยอมแพ้!”