ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 276

“อาหู่ เอามัน! ฆ่ามันให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

เมื่อตัดสินใจได้แล้ว เจาหลี่จึงไม่รีรออะไรอีกต่อไป เขาสั่งหนึ่งในคนของเขาทันที

ชายฉกรรจ์ร่างใหญ่ที่ชื่ออาหู่ แสดงสีหน้าเหี้ยมเกรียมอย่างฉับพลัน เขาชักมีดที่เหน็บอยู่ที่หลังออกมา และเดินเข้าไปหาอวี้ฮ่าวหรานทันที

ก่อนหน้านี้เขาเคยฆ่าคนมาแล้ว ดังนั้นอาหู่จึงไม่ลังเลเลยที่จะฆ่าอวี้ฮ่าวหรานตามคำสั่งของเจ้านายตัวเอง

“หึหึ ไอ้ลูกหมา วันนี้แกตายแน่นอน! แกรู้หรือเปล่าว่าคนที่ขัดใจเจ้านายของฉันไม่มีใครรอดไปได้สักราย!”

เขาเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเย้ยหยันและเดินเข้าหาอวี้ฮ่าวหรานอย่างรวดเร็ว

ในทางกลับกัน อวี้ฮ่าวหรานก็เผยรอยยิ้มดูถูกขึ้นมาเช่นกัน และในวินาทีที่อาหู่เข้ามาถึงระยะประชิด อวี้ฮ่าวหรานก็ปลดปล่อยจิตสังหารหนาแน่นผ่านทางดวงตาไปหาอีกฝ่ายอย่างฉับพลัน!

“อึก!”

สีหน้าของอาหู่เปลี่ยนเป็นแข็งค้างในทันที เขาสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงจิตสังหารที่รุนแรงออกมาจากฝ่ายตรงข้าม ซึ่งมันน่ากลัวมากจนทำให้ใจเขาสั่น!

หากเทียบกันแล้วความต้องการฆ่าของเขาเปรียบได้เท่ากับแรงใจของมดเมื่ออยู่ต่อหน้าชายหนุ่มผู้นี้!

เคร้ง…!!

ด้วยความกลัวอย่างลนลาน อาหู่จึงไม่สามารถกำมีดเอาไว้ได้อีกต่อไป มือของเขาสั่นจนมีดร่วงไปที่พื้น และต่อมาเพียงชั่วอึดใจ อาหู่ก็เข่าอ่อนทรุดลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าอวี้ฮ่าวหราน!

“ผ…ผม..ผิดไปแล้ว…”

อันที่จริงแล้วเมื่อครู่นี้ไม่เพียงแต่อวี้ฮ่าวหรานจะปลดปล่อยกลิ่นอายสังหาร แต่เขายังสร้างภาพลวงตาไปยังสมองอีกฝ่าย ให้อีกฝ่ายได้เห็นภาพสมรภูมินอกเลือดต่าง ๆ ที่ชายหนุ่มเคยผ่านมาเมื่อตอนอยู่ที่ดินแดนแห่งเทพ

ภาพของศพนับล้านนั้นไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ธรรมดาจะทานทนได้ถึงแม้ว่ามนุษย์ผู้นั้นจะเป็นฆาตกรที่โหดเหี้ยมที่สุดก็ตาม!

ทางด้านของเจาหลี่ เมื่อเห็นภาพเช่นนี้ก็ขมวดคิ้วแน่นทันที และอดไม่ได้ที่จะตวาดด่า

“แม่งเอ๊ย อาหู่! แกทำบ้าอะไรของแก ทำไมแกลงไปนั่งคุกเข่าทำหน้าเหมือนคนใจเสาะแบบนั้น!!”

เจาหลี่รู้สึกประหลาดใจมากเมื่อเห็นแบบนี้ อาหู่อยู่กับเขามาหลายปีแล้ว และเขาไม่เคยเห็นลูกน้องตัวเองแสดงท่าทางแบบนี้มาก่อนเลย

“น…นายน้อย…รีบหนีไป! เขา…เขาไม่ใช่คนที่เราจะสู้ด้วยได้!”

อาหู่รวบรวมความกล้าก่อนที่จะหันกลับไปและตะโกนด้วยสีหน้าหวาดกลัวสุดขีด

เขารู้จักจิตสังหารนี้เป็นอย่างดีเพราะเคยฆ่าคนมาหลายคนแล้ว

แต่ถ้าเทียบกับชายหนุ่มตรงหน้า เขาไม่มีทางเทียบได้เลย!

ชายหนุ่มคนนี้ฆ่าคนมาแล้วกี่คนกันแน่ถึงได้มีกลิ่นอายสังหารที่น่ากลัวขนาดนี้?

แต่ในทางกลับกัน เจาหลี่ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยเกี่ยวกับจิตสังหาร ก็ตวาดด่าขึ้นอีกครั้ง

“อาหู่! เดือนนี้ฉันจะหักเงินแก! แม่งเอ๊ย นี่ฉันเลี้ยงคนไร้ค่าอย่างแกเอาไว้ทำไมวะเนี่ย!”

หลังจากตะโกนจบ เจาหลี่ก็โบกมืออีกครั้งสั่งให้ลูกน้องที่เหลือเข้าไปจัดการกับอวี้ฮ่าวหราน

อย่างไรก็ตาม อวี้ฮ่าวหรานเมื่อเห็นภาพเช่นนี้ ก็หมดอารมณ์ล้อเล่นกับคนพวกนี้อีกต่อไป ในที่สุดเขาก็ลงมือ!

ไม่มีใครมองตามทันร่างของอวี้ฮ่าวหรานทั้งนั้น มันมีเพียงแค่เสียง ผัวะ พลั่ก และเสียงกระดูกหักไม่กี่ครั้งก่อนที่ร่างของอวี้ฮ่าวหรานจะไปปรากฏตรงหน้าของเจาหลี่ หลังจากนั้นร่างของพวกลูกน้องของเจาหลี่ก็กระเด็นลอยละลิ่วไปคนละทิศละทาง!

ด้วยความเร็วที่เรียกได้ว่ายอดมนุษย์ ทุกอย่างจบลงภายในเสี้ยววินาทีเท่านั้น!

เจาหลี่มองตามอะไรไม่ทันเลย แต่เมื่อได้เห็นว่าลูกน้องของเขาลอยละลิ่วไปคนละทิศทางหลังจากที่อวี้ฮ่าวหรานมาหยุดอยู่ตรงหน้าราวกับมีเวทมนต์ เขาก็ตกตะลึงจนอ้าปากค้าง

นี่มันบ้าอะไร?

ทำไมลูกน้องของเขาถึงลอยไปคนละทิศคนละทางแบบนั้น?

แล้วจู่ ๆ ไอ้นี่มันมาโผล่ตรงหน้าเขาได้ยังไง?

หรือว่าที่อาหู่ บอกว่าไอ้นี่มันไม่ธรรมดามันจะเป็นเรื่องจริง?

“เฮ้อ ดีแล้ว ๆ พรุ่งนี้เรานัดกับลูกค้าที่เป็นบริษัทใหญ่เอาไว้ด้วย ถ้าเราพลาดนัดไป บริษัทของเราจะต้องจ่ายค่าชดเชยเป็นเงินมหาศาลเลยทีเดียว”

“ซีเหยียน คราวหลังอย่าแอบออกมาแบบนี้อีกนะ ฉันเกือบหัวใจวายตายแน่ะเมื่อกี้”

หลังจากพูดจบ เธอสั่งให้พวกบอดี้การ์ดจัดการกับกลุ่มของเจาหลี่ที่นอนร้องโอดโอยกันอยู่ ก่อนที่จะพาฟ่านซีเหยียนกลับเข้าไปในโรงแรม ส่วนทางด้านของอวี้ฮ่าวหรานนั้นหายไปแล้วอย่างไร้ร่องรอย

…

เช้าวันต่อมา

ในระหว่างที่อวี้ฮ่าวหรานและคนอื่น ๆ กำลังนั่งกินอาหารเช้าที่ห้องอาหาร ก็ได้ยินเสียงพูดคุยกันของคนอื่น ๆ

“นี่ ๆ ได้ยินหรือเปล่าว่าเมื่อคืนฟ่านซีเหยียนถูกกลุ่มนักเลงจู่โจม และเธอก็ออกไปโรมแรมตั้งแต่เช้าตรู่?”

“โธ่ มันเรื่องปกติอยู่แล้ว พวกทีมงานไม่มีทางให้ฟ่านซีเหยียนอยู่ที่นี่ต่อแน่นอน เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นอีก สัญญาต่าง ๆ ที่ทำกับบริษัทอื่นไว้มันจะถูกยกเลิกทันที และนั่นจะเป็นความเสียหายอย่างใหญ่หลวง”

“…”

ถึงแม้ว่าเสียงพูดคุยจะแผ่วเบา แต่ด้วยประสาทสัมผัสที่เฉียบคมของอวี้ฮ่าวหราน เขาจึงได้ยินทุกอย่างแบบชัดเจน

หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย อวี้ฮ่าวหรานก็พาหลี่หรงและถวนถวนขึ้นไปนั่งกระเช้าลอยฟ้าและพาขึ้นไปบนยอดเขาเหมยซานอีกรอบ

เนื่องจากเมื่อวานตอนที่พวกเขามาถึงมันเป็นเวลาสายแล้ว ดังนั้นภาพวิวทิวทัศน์เมื่อวานกับเช้าตอนนี้จึงแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

“ว้าว พ่อจ๋า พระอาทิตย์สวยจังเลย! ถวนถวนไม่เคยเห็นพระอาทิตย์สวยแบบนี้มาก่อนเลย!”

เด็กน้อยชี้ไปทางทิศตะวันออกด้วยสีหน้าเบิกบาน

“มาเร็วพี่เขย พี่ช่วยถ่ายรูปฉันกับถวนถวนหน่อยเร็ว!”

หลี่หรงรู้สึกเบิกบานเช่นกันเมื่อได้เห็นสีหน้าที่ร่าเริงของถวนถวน และวิวที่สวยงามของภูเขาเหมยซาน