ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 30

บทที่ 30 ทำได้จริง

“หุบปาก พวกเราจะรอ!” อู๋หมิ่นตวาดใส่ลูกชายของเขาเสียงดัง เมื่อเห็นว่าลูกชายของเขาเริ่มทำตัวงี่เง่าเหมือนเด็ก ๆ จากนั้นเขาหรี่ตามองไปที่อวี้ฮ่าวหรานด้วยความรู้สึกหนักใจอย่างบอกไม่ถูก

ทำไมชายหนุ่มคนนี้ที่มีแต่คนบอกว่าเป็นคนไร้ค่าถึงให้ความรู้สึกที่อันตรายอย่างบอกไม่ถูกแบบนี้?

อย่างไรก็ตาม อู๋หมิ่นยังคงปลอบใจตัวเองว่าต่อให้อวี้ฮ่าวหรานจะมีดีซ่อนอยู่สักแค่ไหน แต่ปัญหาของบริษัทชงซานมันก็ไม่สามารถแก้ได้ด้วยคนคนเดียวหรอกจริงไหม?

ยกเว้นแต่ว่าอวี้ฮ่าวหรานคืออภิมหาเศรษฐีที่มีอิทธิพลมากมาย เขาถึงจะสามารถทำแบบนั้นได้ ซึ่งในความเป็นจริงมันไม่ใช่แน่นอน

จากนั้นอู๋หมิ่นก็พาคนของเขาทั้งหมดไปหาที่นั่งเพื่อรอเวลา 1 ชั่วโมงที่อวี้ฮ่าวหรานบอกเอาไว้ เขาอยากรู้ว่าชายหนุ่มคนนี้ที่มีแต่คนดูถูกจะเล่นมุกไหนกับเขากันแน่

แน่นอนว่าในระหว่างที่เขานั่งรอ เขาก็มองสำรวจอวี้ฮ่าวหรานไปเรื่อย ๆ เพราะเขาอยากจะรู้จริง ๆ ว่าทำไมชายหนุ่มคนนี้ถึงทำให้เขารู้สึกกดดันได้เหมือนกับพวกคนระดับสูงมาก ๆ ที่เขาเคยเจอ

เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ จนใกล้ครบ 1 ชั่วโมง

อู๋เส้าฮัวในตอนนี้เริ่มอยู่ไม่สุขแล้ว เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองให้นั่งติดที่ได้อีกต่อไป และโดยเฉพาะเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของอวี้ฮ่าวหรานที่ยังคงสงบนิ่งราวกับว่าไม่มีอะไรต้องกังวลแบบนี้เขายิ่งรู้สึกหงุดหงิดมากกว่าเดิม

“ไอ้สวะ นี่ก็ใกล้ได้เวลาแล้วไม่ใช่หรือไง? ไหนล่ะที่แกบอกเอาไว้ว่าแกจะแก้ปัญหาได้ ฉันไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรเกิดขึ้นเลย นอกจากแกจะเป็นสวะแล้วแกยังสมองเพี้ยนคิดว่าตัวแกเองยิ่งใหญ่จนสามารถแก้ปัญหาทุกอย่างได้ด้วยการโทรศัพท์ออกไปเพียงสายเดียวหรือไงไอ้เวร!” อู๋เส้าฮัวตะโกนด่าอวี้ฮ่าวหรานเพื่อหวังว่ามันจะคลายความหงุดหงิดในใจของเขาเอง แต่เมื่อเขาเห็นว่าอวี้ฮ่าวหรานนั้นไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำพูดของเขาสักนิด มันกลับกลายเป็นทำให้ในใจของเขาร้อนรุ่มมากกว่าเดิม

แต่แล้วในขณะที่อู๋เส้าฮัวกำลังจะด่าต่อ จู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ของอู๋หมิ่นก็ดังขึ้น

ใครกันโทรมาตอนนี้?

อู๋หมิ่นรับสายด้วยสีหน้างุนงง แต่เมื่อเขาได้ยินเสียงของปลายสายที่ตื่นตระหนกเป็นอย่างมากราวกับว่ามันใกล้จะถึงวันสิ้นโลก เขาก็มองไปที่อวี้ฮ่าวหรานทันที

“ทะ ท่านประธานอู๋ ยะ..ยะ..แย่แล้ว!”

“มีอะไร! รีบพูดมา เอาให้ช้า ๆ ชัด ๆ!” อู๋หมิ่นถามกลับอย่างรวดเร็วพร้อมกับใจเต้นระส่ำ

“ท่านประธาน ตอนนี้แผนการของเราที่ทำกับบริษัทชงซานมันล้มเหลวหมดแล้ว! จ..จ..จู่ ๆ มันก็มีบริษัทหลายบริษัทจากที่ไหนก็ไม่รู้สั่งซื้อสินค้าที่ค้างสต๊อกทั้งหมดของบริษัทชงซาน แถมยังจ่ายเป็นเงินสดกันทั้งหมดจนทำให้สภาพคล่องของบริษัทชงซานฟื้นฟูกลับเป็นเหมือนเดิมเรียบร้อยแล้ว ผะ…แผนการหลายปีที่พวกเราลงทุนไปทั้งหมดมัน…มันสูญเปล่าไปหมดแล้ว…ฮัลโหล ฮัลโหล ท่านประธาน?!”

เมื่อฟังถึงตรงนี้ อู๋หมิ่นตกตะลึงจนถือโทรศัพท์ไม่อยู่ทำโทรศัพท์ร่วงลงไปที่พื้น เขาไม่เข้าใจเลยว่าเรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง?

แผนการที่วางเอาไว้หลายปี และเงินทุนจำนวนมากที่ลงทุนไป ทุกอย่างมันกลับล้มเหลวไปหมด!

“พ่อ! พ่อเป็นอะไร? เกิดอะไรขึ้น?”

เมื่อเห็นอาการพ่อของตัวเองเป็นแบบนี้ อู๋เส้าฮัวรีบถามขึ้นด้วยสีหน้าตื่นตระหนกทันที ไม่เหลือคราบจองหองแบบเมื่อครู่แม้แต่น้อย

“ไปให้พ้น ๆ!”

ในตอนนี้อู๋หมิ่นรู้สึกทั้งตื่นตระหนกและโมโหเป็นอย่างมาก ดังนั้นเมื่อถูกถามเซ้าซี้จากลูกชายไร้ประโยชน์ของตัวเองเขาจึงเกิดอาการรำคาญจนตะคอกและผลักลูกชายของตัวเองออกไป

จากนั้นอู๋หมิ่นลุกขึ้นทันที และถลึงตามองไปที่อวี้ฮ่าวหรานด้วยสีหน้าอาฆาตราวกับอยากจะพุ่งไปกินเลือดกินเนื้อ

“เป็นเพราะแก!” อู๋หมิ่นตะโกนขึ้นดังลั่นไปยังอวี้ฮ่าวหรานที่กำลังนั่งมองเขาด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

“เป็นฉันเอง แล้วจะทำไม?”

อวี้ฮ่าวหรานตอบกลับพร้อมกับค่อย ๆ ลุกขึ้น แต่คราวนี้เขาปล่อยแรงกดดันของร่างเทวะออกมาด้วย

เมื่อเผชิญกับแรงกดดันจากร่างเทวะแบบนี้ อู๋หมิ่นซึ่งเป็นเพียงแค่คนธรรมดาย่อมไม่มีทางต่อต้านได้แน่นอน เขารู้สึกเหมือนกับว่าตอนนี้อวี้ฮ่าวหรานนั้นตัวสูงเสียดฟ้า เป็นตัวตนที่เขาไม่อาจต่อกรด้วยได้ มันเหมือนกับว่าอวี้ฮ่าวหรานเป็นเทพเจ้ายังไงยังงั้น

อู๋หมิ่นเข่าอ่อนจนล้มตัวลงไปนั่งกับเก้าอี้เหมือนเดิมด้วยอาการสั่นกลัว