ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 301

เมื่อถึงเวลาเที่ยง บริษัทอิงเหมาก็ถูกซื้อกิจการไปเรียบร้อย!

หลี่อิงไห่รู้สึกหมดหวัง แต่ในขณะที่เขากำลังจะถอดใจ ทันใดนั้นเขาก็นึกถึง กงซุนซา

“ใช่! ถูกต้อง! เขาเป็นคนมาติดต่อหาฉันก่อน ไม่อย่างนั้นฉันจะเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ยังไง! เขาต้องช่วยฉันแน่!”

ราวกับเจอฟางเส้นสุดท้ายที่อาจช่วยชีวิตเขาไว้ได้ ใบหน้าของเขาจึงมีความหวังขึ้นมาทันที

จากนั้นเขาก็ลงไปชั้นล่างและสั่งให้คนขับรถพาไปส่งยังจุดที่เขาเคยพบกับอีกฝ่าย

กว่าชั่วโมงต่อมาในอาคารสำนักงานอีกแห่งใกล้ใจกลางเมือง

“หัวหน้าแก๊งกงซุน! ในที่สุดผมก็เจอคุณ!”

หลังจากที่หลี่อิงไห่เข้าไปในออฟฟิศและเห็นกงซุนซา เขาก็ดีใจมากในทันที

ในเวลานี้ หลิ่วอวี้จิง หัวหน้าแก๊งวาฬยักษ์ก็บังเอิญนั่งอยู่ข้างในห้องด้วย

ทว่า สีหน้าของหลิ่วอวี้จิงตอนนี้ก็ดูไม่ดีเท่าไหร่เช่นกัน ดังนั้นเมื่อมีคนบุกเข้ามาในห้อง จึงหันไปจ้องเขม็งผู้ที่มาใหม่อย่างเย็นชา

อีกด้านหนึ่ง กงซุนชาก็ตื่นตัวทันทีที่จู่ ๆ ประตูก็ถูกเปิดออก แต่เมื่อเขาเห็นว่าเป็นหลี่อิงไห่ที่เข้ามา ก็ผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด

“คุณมาทำอะไรที่นี่! ตอนนี้เราไม่ควรเจอกัน!”

กงซุนซาเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดพร้อมกับปล่อยแรงกดดันข่มขู่หลี่อิงไห่

“ผ…ผมมาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากคุณ! คุณเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะให้เวลาผมสองเดือนในการยึดเครือฮ่าวหราน? แต่นี่มันแค่วันเดียวเท่านั้น พวกเขาก็สามารถโต้กลับผมได้…ผม…แล้วแบบนี้ผมจะต้านทานกับเครือฮ่าวหรานที่กลับมาอยู่ในสภาพสมบูรณ์แล้วได้ยังไง?”

ถึงแม้ว่าหลี่อิงไห่จะตกใจกับแรงกดดันของอีกฝ่าย แต่เนื่องจากตอนนี้เขาต้องการความช่วยเหลือจริง ๆ จึงสามารถข่มความกลัวเอาไว้ได้และกลั้นใจถามออกไป

“ฮิฮิ รับมือเองไม่ได้งั้นเหรอ?”

กงซุนซาหัวเราะเบา ๆ เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย จากนั้นเขาก็เปลี่ยนท่าทีราวกับผู้มีเมตตา

เขาทำเหมือนกับว่ากำลังนึกถึงสัญญาครั้งก่อน

“ใช่…ใช่ ผมไม่สามารถจัดการกับเครือฮ่าวหรานที่กลับมาเป็นปกติได้แน่นอน นับประสาอะไรกับตอนนี้ที่เครือฮ่าวหรานร่วมมือกับบริษัทใหญ่อื่นเพื่อโจมตีผมอีก?”

เมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายที่เปลี่ยนไปในทางบวก หลี่อิงไห่ก็คิดว่าอีกฝ่ายมีความคิดที่จะช่วยตัวเอง เขาจึงรีบอธิบายทันที

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่หัวสมองของเขาเต็มไปด้วยความหวัง ก็ได้ยินคำพูดที่เย็นชาซึ่งมันทำให้เขารู้สึกเหมือนโดนน้ำเย็นราดใส่!

“ฮ่า ๆ! ถ้ารับมือเองไม่ได้ก็ตายไปซะ พวกฉันไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยสักหน่อย!”

ใบหน้าของกงซุนซาเปลี่ยนเป็นเย็นชาอย่างฉับพลัน

“น…นี่คุณ…!”

ดวงตาของหลี่อิงไห่เบิกกว้างเมื่อได้ยินเช่นนี้ เขาไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเองเลย

“คุณหักหลังผมแบบนี้ไม่ได้นะ! เราตกลงกันแล้ว…”

เขาไม่เคยคาดคิดว่าอีกฝ่ายจะหันหลังให้เขาเร็วราวกับพลิกหนังสือเช่นนี้ วันก่อนอีกฝ่ายยังพูดดีกับเขาอยู่เลยไม่ใช่เหรอไง?

“สัญญา? ฮ่า ๆ ฉันสัญญาอะไรกับแกเมื่อไหร่? อย่ามาพูดจามั่วซั่วใส่ฉันนะโว้ย!” กงซุนซาเยาะเย้ยเมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย

“ไม่! คุณพูดเอาไว้ชัดเจนเลย! พวกเราตกลงกันหมดแล้ว…”

“บัดซบ! น่ารำคาญ!”

หลิ่วอวี้จิงทนไม่ไหวอีกแล้วกับเสียงร้องคร่ำครวญที่น่ารำคาญของหลี่อิงไห่ เขาลุกขึ้นจากโซฟาและเดินไปกำคอหลี่อิงไห่ด้วยมือเดียวอย่างรุนแรง

“พ่อคนนี้จะบอกความลับกับแกก็ได้! จริง ๆ แล้วแกเป็นแค่เครื่องมือของพวกฉันเท่านั้น แค่เครื่องมือ! ดังนั้นในเมื่อแกไร้ประโยชน์ พวกฉันก็แค่เขวี้ยงแกทิ้งไปซะ! เอาล่ะ ถ้าตอนนี้แกยังไม่ไสหัวออกไปอีก ฉันจะทำให้แกเดินไม่ได้ไปตลอดชีวิตที่เหลือ!”

เขาขู่ด้วยความหงุดหงิดก่อนที่จะโยนหลี่อิงไห่ลงไปที่พื้น

วันนี้เป็นวันที่เขาอารมณ์ไม่ดีสุด ๆ

“ฉัน…”

หลี่อิงไห่หวาดกลัวจนแทบหยุดหายใจกับการถูกจู่โจมอย่างกะทันหันแบบนี้ หลังจากที่ถูกโยนลงไปที่พื้น เขาก็ตัวสั่นและไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก

“ไสหัวไปได้แล้ว!”

เมื่อเห็นว่าหลี่อิงไห่ยังไม่ออกจากห้องไป หลิ่วอวี้จิงตวาดอีกรอบพร้อมกับเตะส่งอีกฝ่ายให้กระเด็นออกไปนอกห้อง!

“ถุย! รู้จักเจียมกะลาหัวซะบ้าง! คนอย่างแกมีสิทธิ์อะไรมากล้าต่อรองกับคนอย่างพวกฉัน!”