ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 36

บทที่ 36 ตลาดของเก่า

“ไสหัวไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันฆ่าแกแน่!”

หลังจากตบหลี่จิงเทียนจนลงไปนอนกองกับพื้น อวี้ฮ่าวหรานก็จ้องเขม็งไปที่ฝั่งตรงข้ามและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

หลี่จิงเทียนนั้นไม่เชื่อแน่นอนว่าฝั่งตรงข้ามจะกล้าฆ่าเขาจริง ๆ เขาจึงเตรียมที่จะอ้าปากเถียงกลับ แต่ก่อนที่เขาจะทันได้อ้าปากพูดอะไรออกไป เขาก็ได้เห็นสายตาที่มันน่าหวาดกลัวราวกับไม่ใช่ของมนุษย์ แต่มันกลับอยู่ในดวงตาของอวี้ฮ่าวหราน!

เมื่อเผชิญกับการจ้องของอดีตจักรพรรดิเทพ แน่นอนว่ามนุษย์ธรรมดาอย่างหลี่จิงเทียนจะกล้าอ้าปากพูดอะไรออกมาได้ยังไง

ไม่เพียงแค่หลี่จิงเทียนจะพูดอะไรไม่ออกและขยับตัวไม่ได้เพราะความกลัว แต่ความกลัวนี้มันถึงขนาดทำให้เขาหายใจไม่ออกเหมือนกับมีวิญญาณร้ายกำลังบีบคอเขาอยู่

โชคยังดีที่อวี้ฮ่าวหรานต้องการแค่สั่งสอนเขาเท่านั้น ดังนั้นเมื่อผ่านไปครู่หนึ่งหลี่จิงเทียนก็รู้สึกว่าตัวเองสามารถหายใจออกได้แล้ว และสามารถขยับตัวได้ตามเดิม ซึ่งเป็นโอกาสให้เขารีบหนีออกไปแบบล้มลุกคลุกคลาน

“ฮ่าวหราน ๆ ใจเย็น ๆ ก่อน ลูกชายของพ่อเป็นคนไม่มีเหตุผลแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว เอาไว้เดี๋ยวหลังจากนี้พ่อจะสั่งสอนเขาเอง ลูกอย่าโกรธเขาเลย!”

เมื่อเห็นว่าลูกชายของตัวเองกลัวอวี้ฮ่าวหรานจนวิ่งหนีออกไปในสภาพน่าอนาถ หลี่ชงซานก็ได้สติจากความโกรธ เขารีบพูดให้อวี้ฮ่าวหรานใจเย็นทันที

หลังจากนั้นทุกคนก็นั่งลงและดื่มกันไปอีกหลายอึกเพื่อทำให้ใจเย็นลง

เมื่อเห็นว่าบรรยากาศกลับมาเป็นปกติแล้วหลี่ชงซานก็อดไม่ได้ที่จะถามอวี้ฮ่าวหรานในสิ่งที่ยังคาใจเขาอยู่ “ฮ่าวหราน บอกพ่อตาคนนี้หน่อยได้ไหมว่าลูกทำยังไงถึงสามารถช่วยบริษัทของพ่อได้แบบนั้น พ่อไม่โง่เหมือนลูกชายของพ่อที่จะเชื่อว่าหากปราศจากการแทรกแซงโดยบริษัทยักษ์ใหญ่บริษัทของพ่อจะพ้นวิกฤตมาได้แบบนี้ มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย”

“อ้อ บังเอิญว่าผมได้มีโอกาสไปรู้จักกับเจ้าของบริษัทในเมืองนี้อยู่คนหนึ่ง อันที่จริงผมเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าเขาจะช่วยขนาดนี้”

ถึงแม้ว่าคำตอบของอวี้ฮ่าวหรานมันจะฟังดูลวก ๆ แต่จากท่าทีการพูดที่สงบนิ่งของอวี้ฮ่าวหราน มันกลับทำให้ผู้คนในห้องโถงต่างไม่มีใครคิดว่าอวี้ฮ่าวหรานพูดจาไร้สาระ

สิ่งนี้มันทำให้ผู้คนของตระกูลหลี่มองอวี้ฮ่าวหรานเปลี่ยนไป เขาดูเป็นคนที่ลึกลับและน่าหวาดเกรงมากกว่าเดิม

“อืม…เด็กคนนี้มีคนหนุนหลังที่ไม่ธรรมดาเลย คนหนุนหลังของเขาจะต้องเป็นเจ้าของบริษัทอันดับต้น ๆ ในเมืองแน่นอน”

“ใช่…ว่าแต่คนคนนั้นเป็นใครกัน และอวี้ฮ่าวหรานไปรู้จักได้ยังไง และทำไมคนคนนั้นถึงยอมช่วยอวี้ฮ่าวหรานทันทีที่เขาโทรไปแบบนั้น?”

“…”

ผู้คนในห้องโถงต่างกระซิบกระซาบกันเบา ๆ ซึ่งหลี่ชงซานก็ได้ยินบทสนทนาเหล่านั้นทั้งหมด

“เอาล่ะ ๆ ในเมื่อลูกพูดมาแบบนี้พ่อตาคนนี้ก็ไม่สงสัยอะไรแล้ว มาเถอะ! วันนี้พวกเรามาดื่มฉลองกัน วันนี้ฉันหลี่ชงซานขอดื่มกับลูกเขยที่น่าภาคภูมิใจคนนี้ให้เมาจนหัวราน้ำไปเลย ฮ่าฮ่าฮ่า!”

เมื่อเห็นว่าอวี้ฮ่าวหรานไม่ต้องการที่จะเปิดเผยข้อมูลอะไรมากมายนัก หลี่ชงซานจึงไม่อยากรบเร้ามากเกินไปให้ฝั่งตรงข้ามเสียอารมณ์ เพราะไม่ว่ายังไงตอนนี้บริษัทของเขาก็ปลอดภัยแล้ว เรื่องที่ว่าอวี้ฮ่าวหรานขอให้ใครช่วยนั้นมันจึงไม่ได้สลักสำคัญอะไรจนถึงขนาดที่เขาต้องรู้ให้ได้

ทางด้านของอวี้ฮ่าวหรานเองก็ยกแก้วพร้อมกับพยักหน้าให้กับหลี่ชงซานเล็กน้อยเพื่อให้เกียรติ แต่แล้วจู่ ๆ เขาก็นึกถึงไข่มุกเม็ดที่หลี่ชงซานฝากหลี่หรงเอามามอบให้เขา เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามเรื่องราวเกี่ยวกับมัน

“เอ่อ…พ่อตาครับ ไข่มุกที่พ่อฝากหลี่หรงเอามามอบให้ผมคราวก่อนมันสวยมาก ๆ เลย พ่อได้มันมาจากที่ไหนงั้นเหรอ?”

“ฮ่าฮ่า พ่อก็ไม่รู้เหมือนกันว่าบรรพบุรุษของตระกูลพ่อไปได้มันมาจากไหน แต่พอพ่อเห็นว่ามันดูล้ำค่าดีพ่อก็เลยฝากหลี่หรงมอบให้ลูกนั่นล่ะ”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าเมื่อได้ยินคำตอบนี้ของหลี่ชงซาน

ดูเหมือนว่าทางเดียวที่จะหาของแบบนี้เจอ คงต้องไปหาดูตามตลาดขายของเก่าสินะ?

หลังจากดื่มกันไปได้อีกเกือบ 2 ชั่วโมง งานเลี้ยงก็เลิกรา

ทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน

เช้าวันถัดมา

วันนี้ก็ยังคงเป็นวันหยุดของถวนถวนเหมือนเดิม และด้วยการดูแลของหลี่หรงและพี่เลี้ยงหนิง อวี้ฮ่าวหรานจึงไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรมากมายเกี่ยวกับเทพธิดาน้อยของเขา วันนี้เขาจึงตั้งใจว่าจะใช้เวลาว่างออกไปตระเวนหาของวิเศษที่ตลาดขายของเก่าสักหน่อย

เขาอยากได้อะไรที่มันเหมือนกับไข่มุกที่เขาได้รับมาจากหลี่ชงซาน เพื่อเอามาบ่มเพาะตัวเอง

การที่เขาจะฆ่าล้างตระกูลอู๋ได้โดยที่ไม่โดนกฎหมายเล่นงานนั้นเขาจำเป็นต้องมีพลังที่สามารถต่อกรกับรัฐบาลได้!

…

ไม่นานอวี้ฮ่าวหรานก็ขับรถมาถึงตลาดขายของเก่าแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้บ้านเขามากที่สุด ร้านค้าที่นี่ส่วนใหญ่เป็นแบบตั้งโต๊ะขายกันง่าย ๆ ซึ่งบนโต๊ะก็จะมีสินค้าที่เป็นพวกของเก่าวางระเกะระกะซ้อนกันอยู่มากมายราวกับว่าพวกมันเป็นของไร้ค่า