ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 366

บทที่ 366 พลาดท่า

บทที่ 366 พลาดท่า

พลังวิญญาณแปลกประหลาด มันไม่ได้โจมตีร่างของทั้งสองคนโดยตรง!

มันหมุนวนสะเปะสะปะ กำลังภายในของพวกเขาแตกสลายไม่อาจกลับมารวมกันใหม่ได้

จุดทุ่นพลังถูกทำลาย กำลังภายในทั้งหมดสูญสิ้น

“ฮ่า ๆ! ดี! น้องอวี้ ฉันไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณของนายยังไงเลย!”

เมื่อเห็นเช่นนี้ โจวเฟยหู่ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ เขาเลิกคิ้วมองมาอย่างซาบซึ้งใจ

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้ารับ หันหลังเตรียมจากไปเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายสบายดี

“คนจากพยัคฆ์เวหาน่าจะใกล้มาถึงแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อนแล้วกัน”

เห็นเขาตั้งท่าจะกลับ โจวเฟยหู่พลันนึกบางอย่างขึ้นได้ จึงโพล่งถามทันที

“นี่ เดี๋ยวก่อน! น้องอวี้ ตอนนี้หวังเหยียนปลอดภัยหรือเปล่า? ฉันได้ยินจากเฉียนเวยก่อนหน้านี้…”

“ตอนนี้เขาอยู่บ้านฉันเอง”

ไม่ทันได้พูดจบ อวี้ฮ่าวหรานก็ตอบแทรกขึ้น เท้ายังคงสาวก้าวเดินออกจากชั้นใต้ดินแห่งนี้

“ดี…โชคดีมาก!”

โจวเฟยหู่ถอนหายใจอย่างโล่งอก เหตุการณ์ก่อนหน้านี้นับว่าชวนให้เขาสิ้นหวังไม่น้อย!

…

เมื่อกลับมาถึงบ้าน อวี้ฮ่าวหรานอยู่หน้าประตู เขาได้ยินเสียงถวนถวนดังลอดออกมา

“ฮิฮิ ลุงหวังสุดยอดไปเลยค่ะ! เมื่อกี้หนูจับตามองไม่คลาดสายตาเลยนะ!”

เด็กหญิงตัวน้อยส่งเสียงเริงร่า ไร้แววหวาดกลัว

“ฮ่า ๆ ไหนดูซิว่าอีกข้างเป็นยังไง”

หวังเหยียนหัวเราะลั่น ดูเหมือนจะกำลังเล่นมายากลให้เธอดูอยู่

เมื่ออวี้ฮ่าวหรานเปิดประตูออก เขาก็หยุดมือทันที

“เอ๋? ลุงหวัง นิ่งไปเลยแฮะ”

ถวนถวนกำลังตื่นเต้น เมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งไป ใบหน้าเล็กของเธอพลันงอง้ำเล็กน้อย

“ต่อเถอะ ไม่ต้องสนใจฉันหรอก” อวี้ฮ่าวหรานอมยิ้มเผยความอ่อนโยน

“อื้อ…ได้…ได้เลย”

หวังเหยียนดูกระอักกระอ่วนอยู่บ้าง เมื่อได้ยินคำเขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากเล่นมายากลต่อไป

ถึงอย่างไรมันก็เป็นเพียงกลที่เอาไว้ใช้หลอกเด็ก

เวลานี้เขาเป็นห่วงความปลอดภัยของโจวเฟยหู่มากกว่า ขาดการติดต่อไปก่อนหน้านี้ แน่นอนว่าต้องตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน

อวี้ฮ่าวหรานหลุดขำเบา ๆ เดินไปนั่งข้างเขา

“ฮ่า ๆ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า โจวเฟยหู่ปลอดภัยแล้ว นายกลับไปก็น่าจะได้เจอเขา”

อวี้ฮ่าวหรานนั่งมองหวังเหยียนเล่นมายากลอย่างจริงจังด้วยความเพลิดเพลิน ท่าทางดูผ่อนคลายกว่าก่อน

เมื่อหวังเหยียนรู้ว่าโจวเฟยหู่ปลอดภัยแล้ว เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ด้วยความสำนึกในบุญคุณ เขาจึงทุ่มเทเล่นมายากลให้เด็กหญิงดูเต็มที่

“ไหนทายสิครับว่าลูกบอลอยู่ถ้วยไหน?”

“อืม… ถ้วยนี้ค่ะ!”

สีหน้าเจ้าตัวน้อยเปี่ยมล้นสนใจ ครุ่นคิดอย่างหนัก ก่อนชี้ถ้วยที่คว่ำอยู่ด้านหนึ่ง

หวังเหยียนเปิดถ้วยออกพร้อมส่งยิ้ม ไม่มีสิ่งใดอยู่ข้างใน

“โถ่! ทายผิดซะแล้ว” ถวนถวนว่าขึ้นอย่างเสียดาย

“ฮ่า ๆ จริง ๆ แล้วไม่มีลูกบอลทั้งสองถ้วยเลยต่างหากครับ” เขายิ้มและเปิดอีกถ้วยหนึ่งซึ่งไม่มีลูกบอลอยู่เช่นกัน

“หา…ลูกบอลไปไหนล่ะคะ?”

เด็กหญิงท่าทีงุนงง เป็นภาพที่ชวนให้อวี้ฮ่าวหรานพลอยยิ้มตาม

ชายคนนี้หลอกล่อเด็กเก่งจริง ๆ

หวังเหยียนหัวเราะเมื่อเห็นหน้าตาเหลอหลาของเธอ

“ฮ่า ๆ อยู่ในกระเป๋าเสื้อของหนูเองไง”

“เอ๋?”

เธอล้วงเข้าไปในกระเป๋าและพบลูกบอลจริง ๆ!

“จริงด้วย! สุดยอดเลยค่ะ!”