ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 4

บทที่ 4 หาเงิน

เช้าวันถัดมา อวี้ฮ่าวหรานเปิดตาขึ้นพร้อมกับสัมผัสได้ว่าตอนนี้ในจุดตันเถียนของเขามันมีพลังวิญญาณเข้ามาเติมเต็มบ้างแล้ว แต่เขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเพราะหลังจากบ่มเพาะไปทั้งคืนพลังวิญญาณในจุดตันเถียนมันเพิ่มขึ้นมาแค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เมื่อเทียบกับการบ่มเพาะที่ดินแดนแห่งเทพ การบ่มเพาะที่โลกนั้นถือว่าย่ำแย่กว่ามาก

“ไหนลองดูสิว่าตอนนี้เนตรเทวะพอจะใช้การได้หรือยัง!”

อวี้ฮ่าวหรานโคจรพลังวิญญาณไปที่ดวงตาทันทีเพื่อดูความเปลี่ยนแปลง

หืม?

แสงสีทองเปล่งประกายที่ดวงตาทั้งสองข้างของเขา จากนั้นภาพที่ดวงตาของเขาเห็นก็เริ่มเปลี่ยนไป

กำแพงที่กั้นขวางระหว่างห้องกลายเป็นโปร่งใสต่อเนตรเทวะของเขาเอง

พี่เลี้ยงหนิงในตอนนี้กำลังวุ่นอยู่ในห้องครัว ส่วนหลี่หรงก็ดูเหมือนว่าจะยังไม่ตื่น เธอยังคงนอนอยู่บนเตียงด้วยชุดนอนผ้าซาตินบางเบาด้วยท่าทางที่ชายใดเห็นก็ต้องมีจิตใจหวั่นไหวกันบ้าง

เมื่อเห็นภาพนี้อวี้ฮ่าวหรานอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว และเบนสายตาไปทางห้องของลูกสาวของเขาแทน

ถวนถวนในขณะนี้ตื่นแล้วเรียบร้อย เด็กน้อยกำลังใช้นิ้วเล็กน่ารักขยี้ตาตัวเอง และพยายามจะลุกขึ้นจากเตียง

อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกอบอุ่นอยู่ในใจเมื่อเห็นภาพลูกสาวตัวน้อยที่เขาเฝ้าฝันหามาเป็นหมื่นปี เขาอยากจะดูเธอต่อไปอีกแต่น่าเสียดายที่จู่ ๆ ภาพที่เขาเห็นมันก็เริ่มเบลอและต่อมาเขาก็รู้สึกปวดที่ดวงตาเป็นอย่างมาก จนท้ายที่สุดภาพที่เป็นกำแพงโปร่งแสงก็จางหายไปเหลือแค่เพียงภาพแบบเดิมที่มนุษย์ปกติควรจะเห็น

สิ่งนี้เกิดขึ้นจากการที่พลังวิญญาณในร่างกายของเขาได้ถูกใช้จนหมดแล้ว ความพยายามในการบ่มเพาะของเขาทั้งคืนมันหมดไปกับการที่เขาใช้เนตรเทวะแค่เพียง 5 วินาที

“แบบนี้มันไม่ดีแน่ ถึงแม้ว่าเคล็ดวิชาเทพมารกลืนสวรรค์จะไม่จำเป็นต้องมีแก่นแท้ดวงวิญญาณเทวะในการบ่มเพาะ แต่การบ่มเพาะที่โลกนี้มันก็ช้าเกินไป แล้วแบบนี้เมื่อไหร่ที่ข้าจะสามารถพัฒนาตัวเองไปจนถึงระดับที่แข็งแกร่งพอจะช่วยภรรยาของข้าได้กันเนี่ย? ไม่ได้ ๆ ต่อจากนี้ข้าต้องหาทางอื่นแทน ข้าคงต้องหาเงินให้ได้เยอะ ๆ เพื่อที่จะได้เอาไปซื้อพวกของวิเศษที่มีพลังวิญญาณสถิตอยู่ภายในที่มีอยู่ในโลกนี้ แล้วดูดซับพวกมันมาบ่มเพาะร่างกายของข้าแทน”

แต่แล้วเมื่อคิดถึงเรื่องหาเงินอวี้ฮ่าวหรานก็เริ่มปวดหัวจี๊ด

เมื่อ 3 ปีที่แล้วหลังจากที่เขาเรียนจบเขาก็แต่งงานกับหลี่เม่ยทันที เขาแทบไม่มีประสบการณ์การทำงานใด ๆ เลย แล้วยิ่งโดยเฉพาะเมื่อถวนถวนเกิดเขาก็แทบจะอยู่แต่บ้านอย่างเดียว

ส่วนตอนที่เขาอยู่ที่ดินแดนแห่งเทพเขาก็เอาแต่บ่มเพาะ ซึ่งยิ่งเขาแข็งแกร่งมากขึ้นเขาก็ยิ่งไม่ต้องหาเงินเอง

แต่แล้วในระหว่างที่อวี้ฮ่าวหรานกำลังปวดหัวกับเรื่องหาเงิน จู่ ๆ ประตูห้องนอนของเขาก็ถูกเปิดออกอย่างแผ่วเบา

ถวนถวนที่กำลังกอดตุ๊กตาหมีอยู่ในอ้อมแขนยืนมองดูอวี้ฮ่าวหรานที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยสายตาโล่งใจจากหน้าประตู

“ถวนถวนเข้ามาให้พ่อกอดทีสิ” อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เมื่อเห็นลูกสาวตัวน้อยของตัวเองยืนอยู่หน้าประตู อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกเหมือนว่าหัวใจตัวเองกำลังหลอมละลาย มหาจักรพรรดิเทพแห่งสวรรค์ชั้น 33 ผู้เคยผลาญชีวิตทุกเผ่าพันธุ์ไปมากมายกลายเป็นแกะเมื่ออยู่ต่อหน้าลูกสาวของตัวเอง

ในทางกลับกัน ถวนถวนกลับก้าวถอยหลังไป 2-3 ก้าว ซึ่งทำให้อวี้ฮ่าวหรานไม่กล้าที่จะทำอะไรต่อ เพราะกลัวว่าลูกสาวของเขาจะยิ่งกลัวเขามากไปกว่าเดิม

หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง ถวนถวนก็ดูเหมือนจะรวบรวมความกล้าได้สำเร็จและเอ่ยขึ้นเสียงเบาว่า “คุณพ่อ…”

อันที่จริงแล้วถวนถวนจำหน้าตาพ่อแม่ของตัวเองได้แม่นอยู่แล้ว เพราะเธอเปิดอัลบั้มดูรูปทุกวัน แต่เมื่อวานสภาพของอวี้ฮ่าวหรานตอนที่อยู่หน้าประตูมันซกมกเกินไปจนดูเหมือนขอทาน ซึ่งทำให้ถวนถวนรู้สึกหวาดกลัว

แต่หลังจากนั้นเมื่อเขาอาบน้ำเสร็จ ถวนถวนก็จำเขาได้อย่างแม่นยำ และนั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเด็กน้อยถึงหยุดหลี่หรงไม่ให้ทำร้ายพ่อของเธอ

ตอนนี้เด็กน้อยตระหนักได้แล้วว่าพ่อของเธอได้กลับมาแล้วจริง ๆ

เช้านี้ที่เด็กน้อยรีบตื่นมาเปิดประตูห้องนอนหลักดูก็เพราะว่าเธออยากจะยืนยันอีกครั้งว่าพ่อของเธอจะไม่หายไปไหนอีกแล้วจริง ๆ

“ลูกรักของพ่อ!” เมื่อพูดประโยคนี้จบ อวี้ฮ่าวหรานก็รู้สึกทนไม่ไหวอีกแล้ว เขาลุกพรวดขึ้นจากเตียง และเดินอย่างรวดเร็วเข้าไปกอดถวนถวน เด็กน้อยที่เขาคิดถึงอยู่ทุกวันเป็นเวลา 3 หมื่นปี

“ลูกพ่อ จากนี้ไปพ่อขอสาบานว่าพ่อจะไม่มีวันทำให้หนูรู้สึกเสียใจอีก” อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยคำสาบานออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

ผ่านไปสักพักใหญ่ เมื่อหลี่หรงตื่นขึ้นและออกมานอกห้องนอน ภาพที่เธอได้เห็นที่ห้องนั่งเล่นก็คือถวนถวนกำลังขี่คออวี้ฮ่าวหรานอย่างสนุกสนานด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแบบที่เธอไม่ได้เห็นมานานมากแล้ว

หลี่หรงผงะเล็กน้อยกับท่าทางมั่นใจของอวี้ฮ่าวหราน แต่แล้วจากนั้นเธอก็พยักหน้าและพูดว่า “ถ้างั้นพวกเราไปซื้อโทรศัพท์ให้นายกันก่อน ฉันจะได้ส่งไฟล์งานทั้งหมดที่เกี่ยวกับลูกค้า และผลิตภัณฑ์ของเราให้นายเห็น”

จากนั้นไม่นานทั้งคู่ก็ไปแวะที่ห้างใกล้ ๆ เพื่อซื้อโทรศัพท์และเบอร์โทร

“ค่าโทรศัพท์เครื่องนี้จะหักจากเงินเดือนของนาย” หลี่หรงเอ่ยขึ้นด้วยท่าทาง ‘เจ้านาย’ และเดินจากไปเมื่อพูดจบ

อวี้ฮ่าวหรานได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่นพลางส่ายหัว ดูเหมือนว่าน้องภรรยาของเขาคนนี้คงจะโกรธเขามากจริง ๆ เขาคงจะต้องให้เวลาเธอสักหน่อย หรือไม่ก็ต้องรอจนกว่าเขาจะไปพาภรรยาของเขาเองกลับมาได้สำเร็จ เธอคงจะดีขึ้น…

จากนั้นไม่นานอวี้ฮ่าวหรานก็ได้รับไฟล์ข้อมูลทุกอย่างจากหลี่หรง

อวี้ฮ่าวหรานเปิดอ่านมันไม่นานก็จำรายละเอียดได้ครบอย่างขึ้นใจ

ผลิตภัณฑ์ของบริษัทหลี่หรงนั้นเป็นยาจีน และพวกอาหารเสริมต่าง ๆ ส่วนลูกค้าที่เธอต้องการเซ็นสัญญาด้วยก็คือบริษัทเวชภัณฑ์ยักษ์ใหญ่แห่งเมืองฮ่วยอัน เจ้าของบริษัทชื่อเฉิงกัวอัน อายุ 56 ปี และมีลักษณะนิสัยที่แปลกประหลาด เขาชอบมีอคติกับเจ้าของบริษัทอายุน้อย และเป็นคนที่เข้าถึงได้ยากมาก

“ยากมากงั้นเหรอ?” อวี้ฮ่าวหรานยิ้ม และเดินทางไปตามที่อยู่บริษัทนี้ทันที

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง อวี้ฮ่าวหรานก็ได้เดินทางมาถึงบริษัทที่เป็นเป้าหมายของเขา บริษัทเวชภัณฑ์ซานฮ่วยอัน

“คุณเฉิงตอนนี้ยังมาไม่ถึงบริษัท คุณนั่งรอที่ล็อบบี้ไปก่อน” พนักงานสาวตรงประชาสัมพันธ์เอ่ยกับอวี้ฮ่าวหราน

อวี้ฮ่าวหรานดูเวลาที่นาฬิกา ตอนนี้ 9 โมงครึ่ง มันยังมีเวลาเหลืออีกเยอะกว่าโรงเรียนของถวนถวนจะเลิก เขาสามารถรอได้…

แต่แล้วหลังจากรอไป 5 ชั่วโมง และคำพูดของพนักงานก็ยังเหมือนเดิม ความอดทนของอวี้ฮ่าวหรานก็มาถึงจุดสิ้นสุด

“โรงเรียนจะเลิกในอีก 1 ชั่วโมงครึ่ง!” อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกโมโหพร้อมกับเดินออกไปจากตึก จากนั้นเขาแหงนหน้ามองตึก 8 ชั้นด้วยสายตาเย็นชา

ที่ดินแดนแห่งเทพนั้นไม่มีใครสักคนที่กล้าให้เขารอแม้แต่วินาทีเดียว!

‘ฮึ่ม! ข้าไม่ยอมง่าย ๆ หรอก นี่เป็นงานแรกของข้า ข้าจะพลาดไม่ได้ อย่างน้อย ๆ ข้าก็ต้องขึ้นไปดูให้เห็นหน้าสักหน่อยว่าไอ้คนที่มันปล่อยให้ข้ารอแบบนี้หน้าตามันเป็นยังไง!’