ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 440

บทที่ 440 คนหยาบคาย

บทที่ 440 คนหยาบคาย

“ฮึ่ม ไอ้เด็กนั่นเล่นงานพวกพ้องฉันไปเมื่อเดือนก่อน ฉันจะทนได้ยังไง? ฉันอุตส่าห์พยายามแผ่ขยายอำนาจมาตั้งหลายปี”

ว่าจบเขาก็เงยหน้าขึ้นมองตึกสูงในตัวเมืองซึ่งอยู่ห่างออกไป สายตาเต็มเปี่ยมความเยือกเย็น

“คราวนี้ฉันจะทรมานอวี้ฮ่าวหรานให้ตายด้วยมือตัวเอง! ไม่ปล่อยให้ครอบครัวของมันหน้าไหนรอดไปได้เด็ดขาด!”

“ฮ่า ๆๆ เป็นถึงหัวหน้าองค์กรอสรพิษ แต่นายต้องลงมาจัดการเอง แต่ฉันชอบนะ ครั้งนี้ถึงเวลาที่มันจะได้ลิ้นรสยาพิษของฉันแล้ว!”

ชายร่างสูงผอมและชายวัยกลางคนซึ่งอยู่ข้าง ๆ หัวเราะลั่น

“ได้ เริ่มเตรียมการกันเถอะ ถึงเวลาพิสูจน์ให้เห็นอำนาจขององค์กรอสรพิษของฉันแล้ว!”

ทั้งคู่พูดคุยกันขณะเดินกลืนหายเข้าไปท่ามกลางฝูงชน เวลาล่วงเลยเข้าวันใหม่ในไม่ช้า

วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันที่สองของถวนถวน การประชุมผู้ปกครองถูกจัดขึ้น แต่หลี่หรงมีงานยุ่งมากจนไม่สามารถมาเข้าร่วมได้

อวี้ฮ่าวหรานมาถึงโรงเรียนอนุบาลแอปเปิ้ลแดงในเวลาแปดโมงครึ่ง

“ยังเช้าอยู่เลยค่ะ กิจกรรมยังไม่เริ่มเลย”

ทันทีที่เขาเดินเข้ามาในโรงเรียนอนุบาลกับถวนถวน สวีรุ่ยก็เอ่ยทักทายมาแต่ไกล

“สวัสดีค่ะครูสวี! พ่อจ๋า หนูไปเล่นกับเพื่อนนะคะ”

เด็กหญิงกล่าวทักทาย ก่อนวิ่งผ่านคุณครูสาวไป

อวี้ฮ่าวหรานไม่ได้ห้าม หลังเห็นลูกสาวเข้าห้องเรียนไป เขามองสวีรุ่ยซึ่งเดินเข้ามาหา

“วันนี้กิจกรรมเริ่มกี่โมงเหรอครับ?”

“ตอนเก้าโมงครึ่งค่ะ คุณมาเร็วเกินไป ตอนนี้ยังไม่มีใครอยู่ที่ห้องพักครู คุณไปนั่งพักที่นั่นก่อนไหมคะ”

ยากจะมีโอกาสอยู่ตามลำพังกับชายตรงหน้า สวีรุ่ยจึงอดจะยินดีในใจไม่ได้

“ครับ ไปกัน”

อวี้ฮ่าวหรานไม่ปฏิเสธ และถือโอกาสไปคุยเรื่องการเรียนของถวนถวน

ภายในห้องพักครู

ดูเหมือนจะเป็นอย่างที่เธอบอก ทุกคนไปเตรียมการประชุมจึงไม่มีใครอยู่ที่นี่

“เชิญนั่งลงก่อนค่ะ”

สวีรุ่ยกล่าวเชิญ พลางก้มลงหยิบแอปเปิลจากลิ้นชักวางลงบนโต๊ะ

“ทางโรงเรียนไม่มีของต้อนรับคุณเลยน่ะค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ”

อวี้ฮ่าวหรานกวาดสายตามอง ห้องพักครูแบบนี้ชวนให้เขาย้อนนึกถึงความทรงจำในอดีต

ตอนเขายังเด็ก ทุกครั้งที่มาห้องพักครู อวี้ฮ่าวหรานมักมีท่าทีตื่นตระหนกเสมอ

เมื่อนึกขึ้นได้ในตอนนี้ว่าตนเป็นผู้อมตะ ก็ทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจออกมา

“คะ? คุณคิดอะไรอยู่เหรอคะ?”

เมื่อเห็นท่าทางของเขา สวีรุ่ยก็อดถามขึ้นไม่ได้

“ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่นึกถึงเรื่องในอดีตน่ะครับ”

อวี้ฮ่าวหรานได้สติเมื่อได้ยินคำเธอ ก่อนรีบเก็บสีหน้า

“เมื่อวานถวนถวนเป็นยังไงบ้างครับ?”

เขาถามถึงเรื่องที่เป็นห่วงที่สุด

“ค่ะ ถวนถวนเป็นเด็กดีมาก ในบรรดาเด็กทั้งหมด เธอเป็นคนที่…”

“ปังปังปัง!”

เสียงเคาะประตูหนัก ๆ พลันดังขึ้นขัดประโยคของสวีรุ่ย!

“ใครคะ?”

เธอนิ่วหน้าถามขึ้น

เสียงเคาะประตูดังเสียจนเกือบคิดว่าจะพังประตูเข้ามา

“ปัง!”

ประตูถูกถีบเปิดออกในจังหวะต่อมา! เป็นชายหนุ่มคนหนึ่งวัยต้นสามสิบเดินเข้ามา

“ให้ตาย! ทำไมมาอยู่ที่นี่กันสองคน? ครูคนอื่นไปไหนกันหมด? ตายไปกันหมดแล้วเหรอ?”