ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 453

บทที่ 453 หลี่หรงมาทำงานสาย

บทที่ 453 หลี่หรงมาทำงานสาย

อวี้ฮ่าวหรานเก็บของ จึงเห็นสีหน้าอ่อนระโหยของอีกฝ่ายเมื่อเผลอเงยหน้ามอง

อะไรทำให้เธอผล็อยหลับไปทั้งยังกินบะหมี่ไม่หมดกัน? ความสงสัยผุดขึ้นในใจเขา

หลังเก็บกวาดโต๊ะเรียบร้อย เขาจึงนั่งลงบนโซฟาและแตะตัวปลุกเธอ

“หืม…มีอะไรเหรอ…?”

หลี่หรงตาปรือ เมื่อหันไปมองและเห็นว่าเป็นพี่เขย เธอจึงตื่นเต็มตามากขึ้น

“พี่เขย…กลับมาแล้วเหรอ?”

“อืม ทำไมถึงมาหลับอยู่บนโซฟาได้ล่ะ? ยังไม่ได้อาบน้ำเลยนี่”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้ารับ

หลี่หรงท่าทีงุนงง เมื่อย้อนนึกจึงจำได้ว่าเธอผล็อยหลับไประหว่างกินบะหมี่

“อ้าว…แล้วบะหมี่ฉันไปไหนล่ะ? ฉันยังทานไม่หมดเลย”

เธอกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แต่ไม่พบถ้วยบะหมี่ของตน อวี้ฮ่าวหรานถึงกับพูดไม่ออกเมื่อได้เห็น

ถึงอย่างไรเธอก็เป็นถึงนายใหญ่ของบริษัท เหตุใดถึงได้ทำให้คนมองรู้สึกสงสารขนาดนี้?

“พี่ทิ้งไปแล้ว ถ้าเธอยังหิว เราออกไปทานข้างนอกด้วยกัน เธออายุเท่าไหร่แล้ว? ร่างกายจะแย่เอาได้”

เขารู้สึกว่าตนต้องดูแลอีกฝ่ายในฐานะพี่เขยที่ดี

“แต่…แต่พรุ่งนี้ฉันงานยุ่ง ออกไปกินคงไม่ทัน เรื่องในบริษัทมันวุ่นวายมากเลย”

“ควบรวมกิจการคราวก่อนก็เป็นไปได้ด้วยดีไม่ใช่เหรอ? ทำไมเธอถึงยังยุ่งอยู่ล่ะ?”

อวี้ฮ่าวหรานงุนงง หลังจากเขาช่วยฮัวหรงไปครั้งก่อน สิ่งต่าง ๆ น่าจะผ่านพ้นไปได้อย่างราบรื่น

“ไม่ใช่ว่ามีปัญหาหรอกพี่เขย กิจการที่ควบรวมต้องใช้การจัดการขั้นสูง หลังจากบริษัทฉันคัดเลือกและไล่พนักงานออก ก็เหลือผู้จัดการระดับสูงไม่มาก

หลี่หรงตัดสินใจเล่าให้พี่เขยฟัง

“มันยากที่ฉันจะหาว่าคนเพิ่งควบรวมเข้ามาแอบทำอะไรเอาไว้ มีหลายคนที่ต่อต้านการตัดสินใจของฉันด้วยเหตุผลต่าง ๆ นานา”

“เธอเลยเป็นกังวลเหรอ?”

อวี้ฮ่าวหรานเข้าใจสถานการณ์ของเธอในทันที

“ใช่ ส่วนใหญ่เป็นเรื่องวุ่นวาย ยากจะรับมือกับคนเก่าคนแก่น่ะ”

หลี่หรงคอตก ท่าทีดูเคร่งเครียด

ทันทีที่ควบรวมกิจการให้ใหญ่ขึ้น ปัญหาก็มีมากขึ้นตาม

เธอยินดีที่จะสนันสนุนเรื่องนี้ในตอนแรก และไม่ได้นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนี้

“ในเมื่อรับมือยากก็ไล่ออกไปเลยสิ”

อวี้ฮ่าวหรานอดนิ่วหน้าไม่ได้ เขาซื้อบริษัทให้หลี่หรง ทว่าไม่ต้องการให้มันมาทำให้เธอลำบากเช่นนี้

“ไม่ได้นะ! พี่เขยจะไล่ออกใครได้ตามใจได้ยังไง? หลายคนเป็นผู้ถือหุ้นของบริษัท ถ้าไม่สามัคคีกันต่อไปจะตัดสินใจทำอะไรคงจะยากขึ้น”

หลี่หรงหน้างอขณะเอ่ยท้วง หญิงสาวคิดแผนมากมายในหัว หากแต่คงไม่สามารถแก้ไขได้ภายในข้ามคืน

“แล้วตอนนี้เธอต้องเป็นยังไงล่ะ? เหนื่อยไม่ใช่เหรอ?”

อวี้ฮ่าวหรานรู้ว่าเรื่องภายในบริษัทไม่ง่าย ตอนนี้เขาสนใจเพียงหญิงสาวตรงหน้า มากกว่ากิจการจะเดินหน้าต่อได้หรือไม่

ถึงอย่างไรหากเธอไม่ต้องการทำต่อ ยังมีครอบครัวคอยหนุนหลังอยู่

หลี่หรงตรองดูเมื่อได้ยินคำเขา

“อืม…ก็ทั้งเหนื่อยและมีความสุขค่ะ”

อวี้ฮ่าวหรานนิ่งงัน

“ฉันดีใจที่ได้เห็นบริษัทของฉันโตขึ้น แต่… คนแก่พวกนั้นก็คอยขวางทางฉันทุกวันเลย!”

หลี่หรงเห็นพี่เขยนิ่งไป เธอจึงรีบอธิบายต่อ

“อ๋อ!”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้า เขาเข้าใจแล้ว

“พรุ่งนี้เธอเรียกประชุมผู้บริหาร พี่จะไปประชุมด้วยตัวเอง”

หลังตัดสินใจเป็นมั่นเป็นเหมาะ อวี้ฮ่าวหรานก็บอกเธอเช่นนี้

“อืม แล้วบะหมี่ฉันล่ะ? ทิ้งไปแล้วจริงเหรอ?”

หลี่หรงพยักหน้ารับ ก่อนกลับไปถามเรื่องก่อน