ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 121

*ขาวเน็ตหญ้า: ก็คือนักออกแบบหน้าใหม่คนนั้นใช่ไหม ไม่คาดคิดว่าเธอถึงทำเรื่องแบบนี้ด้วย ที่แท้มีผลงานดีๆ ก็ไม่เท่ากับว่าคนๆ นั้นมีคุณธรรม ฉันล่ะจะไม่ซื้อเครื่องประดับจากไวน์เนอร์อีกแล้ว *

กลุ่มขาวเน็ตมุ่งเป้าไปยังคอมเม้นต์ในเฟซบุ๊กของเจียงเวยเพื่อด่าทอเธอ

*ขาวเน็ตต้นหอมไม่ใส่น้ำตาล: หยุดชี้แจงอะไรได้แล้ว หลักฐานชัดเจนซะขนาดนั้นแล้ว ลบเฟซบุ๊กไปซะ *

*ขาวเน็ตกินดีอยู่ดี: แค่เธอเนี่ยนะก็คู่ควรเป็นนักออกแบบด้วยเหรอ เสียดายของเหล่านั้นจริงๆ? *

*ขาวเน็ตคนใหญ่: น่าตลกไหมล่ะ คนที่ออกแบบผลงานสไตล์โกธิคนั้นกลับไม่รู้จักดิล่า และได้ยินว่าเธอได้เรียนรู้เรื่องการออกแบบเพียงหนึ่งเดือนเองก็สามารถออกแบบผลงานที่สมบูรณ์แบบอย่างนั้น น่าเหลือเชื่อจริงๆ ฉันสงสัยว่าผลงานเหล่านั้นไม่เกี่ยวกับเธอด้วยเลย *

......

ณ ตระกูลเจียง

เมื่อโดนขาวเน็ตด่าทออย่างนั้นเจียงเวยก็ไม่กล้าเล่นโทรศัพท์อีก เธอเกือบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว

เซียวหลานเดินไปหาเธอด้วยความกังวลใจ ก่อนหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาและอ่านดูคอมเม้นต์ร้ายๆ พวกนั้น แล้วพูดอย่างห่วงใยว่า "ทำไมกลายเป็นแบบนี้ได้ ลูกประกาศคำชี้แจงแล้วไม่ใช่เหรอ"

"ฉันไม่คาดคิดว่าเสิ่นหมิงจูถึงมีความสามารถโยนความผิดทั้งหมดมาใส่ฉัน น่ารำคาญ ทั้งหมดเป็นเพราะนังเจียงเซิงนั่น ทั้งๆ ที่คนที่โดนต้องเป็นเธอ"

เจียงเวยกัดเล็บของตัวเองอย่างหนัก เล็บมือเกือบจะหักอยู่แล้ว

ตอนนี้ ตระกูลเสิ่นเริ่มโจมตีตระกูลเจียงแล้ว เธอกลัวว่าพ่อของเธอจะสงสัยอะไรเข้าก็เลยออกหน้าไปชี้แจง แต่แล้วผลไม่เป็นไปอย่างที่คิด กลับโดนเสิ่นหมิงจูเล่นงานเข้า

ให้ตายสิ ทั้งหมดล้วนต้องโทษเจียงเซิง

ถ้าไม่ใช่เพราะเจียงเซิงมีซือเย่เจ๋วคอยปกป้อง เสิ่นหมิงจูจะลงมือกับเธอได้ยังไง

"นังตัวดีนั่นกำลังจะทำให้เราแม่ลูกสองคนอยู่ไม่มีสุข ดูเหมือนว่าเราต้องเล่นใหญ่แล้ว"

เจียงเวยมองไปยังแม่ของเธอ "เล่นใหญ่ยังไงกัน"

เซียวหลานพูดอย่างมีเลศนัยว่า "แน่นอนว่าโยนเรื่องนี้ไปให้เจียงเซิงนี่น่ะ ในเมื่อเธอไม่อยากให้ลูกมีชีวิตที่ดี แล้วเราจะยอมปล่อยเธอใช้ชีวิตดีๆ ได้ยังไง? "

"อย่าลืมนะว่า ทำไมคนที่อยู่ในห้องรับแขกเมื่อคืนจะกลายเป็นคุณหนูเสิ่นล่ะ แน่นอนว่าเป็นนังเจียงเซิงนั่นวางแผนไว้ แล้วคุณหนูเสิ่นจะไม่เกลียดเธอได้ยังไง ขอเพียงแค่โยนความผิดไปให้เจียงเซิง เธอก็ไม่รอดหรอก"

เธออยากจะให้ลูกสาวของเธอโต้แย้งกับคุณหนูเสิ่นเพื่อเอาตัวรอดอย่างสบายๆ งั้นเหรอ?

อย่าแม้แต่จะคิด

**

ตกเย็น

ซือเย่เจ๋วมาถึงชั้น ที่ 16 พนักงานในชั้น 16 เกือบเลิกงานหมดแล้ว และมีเพียงไฟในห้องทำงานยังสว่างอยู่

เขาเดินไปยังหน้าห้องทำงานของเจียงเซิง เห็นแต่ว่าเจียงเซิงกำลังนอนพักอยู่บนโต๊ะพร้อมมือข้างหนึ่งยังจับปากกาอยู่ และบนโต๊ะยังมีต้นฉบับการออกแบบที่วาดเสร็จแค่ครึ่งหนึ่ง

ซือเย่เจ๋วเดินไปข้างๆ เธอ และวางปากกาในมือของเธอลง มองลงไปยังผู้หญิงที่กำลังนอนหลับอยู่

มีแต่เวลาที่เธอนอนเท่านั้น ถึงดูเป็นคนน่ารัก

เขาอุ้มเจียงเซิงขึ้นมา และเจียงเซิงเพียงขยับตัวให้อยู่กับที่ที่นอนสบายกว่า ไม่มีแนวโน้มจะตื่นขึ้นมา

"คุณนี่นอนหลับได้สนิทมากสินะ"

มองไปที่ผู้หญิงในอ้อนแขนของตัวเอง ดวงตาของซือเย่เจ๋วฉายแววอย่างช่วยไม่ได้

เมื่อกลับไปถึงคฤหาสน์ตระกูลซือ ซือเย่เจ๋วยังอุ้มเจียงเซิงเข้าบ้านด้วย

เด็กๆ สามคนยังนั่งกินข้าวข้างๆ คุณท่านซือ และเมื่อเห็นพ่ออุ้มแม่กลับมา สีหน้าของทุกคนต่างก็ดูตกใจมาก

ซือเย่เจ๋วกอดเธอขึ้นชั้นบน และเจียงเฉินเฉินยังอยากเดินตามไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นแต่ก็โดนคุณท่านซือดึงกลับมา "หนูน้อยเอ๊ย จะไปทำอะไร"

เจียงเฉินเฉิน "ก็หนูอยากไปดูพ่อแม่สักหน่อยนะ"

"ปู่ว่าหนูไปก่อปัญหามากกว่า" คุณท่านซือพูดอย่างจนใจ "พ่อแม่ของหนูต้องให้เวลาส่วนตัวกับพวกเขานะ ไม่งั้น พ่อของหนูจะตามจีบแม่ของหนูสำเร็จได้ยังไงล่ะ"

"ก็จริงด้วย จนถึงตอนนี้แม่ยังไม่ยอมรับพ่ออีกเลยนะ" เจียงนวนนวนพูดอย่างน่ารัก