ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 14

เซียวหลานโกรธจัดจากเจียงเซิงไม่มีที่ระบาย จนเธอทนไม่ไหว เมื่อกลับถึงบ้านเธอรีบวิ่งไปฟ้องเจียงเซิ่นทันที

เจียงเซิ่นวางหนังสือพิมพ์ลง เห็นได้ชัดว่าเขาตกใจเล็กน้อย "เซิงเซิงกลับมาแล้วเหรอ?"

"ใช่ค่ะ ตอนนี้เธอเป็นดีไซเนอร์เครื่องประดับชื่อดังระดับสากลโซรา อย่าว่าแต่เวยเวยกับฉันเลย ฉันได้ยินเวยเวยบอกเธอกล้าดีแม้แต่หน้าของท่านซือยังไม่ไว้"

หลังเจียงเซิ่นรู้ว่าลูกสาวของเขาเจียงเวยมีสัมพันธ์กับท่านซือ เขาก็ให้กับความสำคัญกับเจียงเวยมาก

และเจียงเซิงกล้าดีที่จะโต้แย้งกับท่านซือ เพราะงั้นเจียงเซิ่นจึงไม่สามารถนั่งอยู่เฉยๆได้

ยังไงซะเจียงเซิ่นไม่เพียงแต่ต้องการรักษาหน้าเท่านั้น แต่เขาไม่ต้องการที่จะเป็นศัตรูกับตระกูลซือ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเขาจะทนเห็นลูกเขยที่ร่ำรวยโกรธเคืองได้อย่างไร

เจียงเซิ่นพับหนังสือพิมพ์แล้ววางลง "นังตัวดี ไม่ได้เจอกันหกปี ทำไมถึงได้ยั่วยุท่านซือได้"

เซียวหลานนั่งข้างเขาและจับแขนเขาไว้ ทำท่าทีเสียใจ "นั่นสิคะ วันนี้ฉันไปเตือนเธอที่บริษัท เธอยัง... เธอยังดุฉันอีก ที่รัก เซิงเซิงเชื่อฟังคุณมาตลอด ถ้าปล่อยให้เธอทำเช่นนี้ต่อไป ถึงตอนนั้นถ้าท่านซือจะต่อว่าเวยเวยไปด้วย คงจะแย่มากเลยนะคะ"

ใบหน้าของเจียงเซิ่นหม่นลง แล้วพูดอย่างจริงจังว่า "พรุ่งนี้ผมจะให้เธอกลับมา"

เซียวหลานรู้สึกได้ใจ เมื่อได้ยินอย่างนั้น

คำพูดของเธอสู้นังแพศยาเจียงเซิงไม่ได้ เธอไม่เชื่อว่า เจียงเซิ่นพ่อของเธอจะก็จัดการกับเธอไม่ได้

*****

ระหว่างมื้ออาหารเย็น เมื่อเจียงเซิงได้เห็นแก้มของเจียงหนวนหนวนบวมแดง เธอก็ขมวดคิ้วแน่น "หนวนหนวน หน้าของหนูไปโดนอะไรมา?"

"มามี้ วันนี้เราไปทานข้าวกับแม่บุญธรรม เราได้พบกับแม่ของเจียงเวย ไม่รู้ว่าแม่ของเจียงเวยเป็นอะไร เธอถามเราว่าเราเป็นลูกของแม่หรือเปล่า แถมยังลงมือตีตบตีหนวนหนวนอีกครับ"

ใบหน้าของเจียงเซิงเย็นชาลงทันที แทบหักตะเกียบในมือ หากไม่ใช่เพราะกลัวทำให้เด็กๆตกใจเธอหยิบมีดออกจากบ้านไปแล้ว

นังบ้าเซียวหลาน มิน่าวันนี้ถึงได้แจ้นไปหาเธอ

ไม่สิ เซียวหลานรู้ได้ยังไงว่าเธอมีลูก?

แถมยังมั่นใจมากว่าเป็นลูกของเธอ?

เจียงหนวนหนวนยกมือขึ้นวางบนหลังมือของเธอ "มามี้ อย่าโกรธเลยนะคะ หนูไม่เจ็บหรอก หนูแค่เสียใจเพราะลูกของคนอื่นมีแด้ดดี้คอยปกป้อง แต่หนูไม่มี"

หัวใจของเจียงเซิงสั่นไหว ดวงตาของเธอหรี่ลง แม้ว่าเธอจะให้สภาพแวดล้อมการเจริญเติบโตที่ดีแก่ลูกได้ แต่ยังไงก็ทำให้พวกเขาขาดความรักของพ่อ

เธอรู้สึกผิดต่อลูกๆ เพราะเธอไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไงกับลูกๆเรื่องพ่อของพวกเขา

เพราะแม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้...

"มามี้ครับ ทำไมแด้ดดี้ถึงทิ้งพวกเราไปล่ะ?" เจียงเหยียนเหยียนเงยหน้าขึ้นถามอย่างจริงจัง

เจียงเฉินเฉินก็พยักด้วยหน้าเช่นเดียวกัน "นั่นสิ นั่นสิ ทำไมแด้ดดี้ถึงไม่ต้องการพวกเราแล้ว?"

ขณะที่เจียงเซิงต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง เจียงหนวนหนวนก็ร้องไห้เสียงดังอยู่ข้างๆเธอ "แด้ดดี้ต้องมีผู้หญิงอื่นแน่ๆถึงไม่ต้องการมามี้ของพวกเราแล้ว ฮือฮือฮือ"

เจียงเฉินเฉินและเจียงเหยียนเหยียนมองหน้ากัน การแสดงของน้องสาวจะดีเกินไปแล้ว

"อย่าร้องไห้สิ หนวนหนวน ไม่ใช่แบบนั้นสิหน่อย แด้ดดี้ของพวกหนูไม่ได้ทิ้งพวกหนู"เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น เจียงเซิงได้เพียงเช็ดน้ำตาและเกลี้ยกล่อมเธอ

เจียงหนวนหนวนหยุดร้องไห้และมองเธอด้วยตาที่แดงก่ำ "จริงเหรอคะ?"

เจียงเซิงกัดฟันยิ้มสู้ "ใช่ แด้ดดี้ของพวกหนูจะทิ้งพวกหนูได้ยังไง"

"แล้วมามี้ทำไมถึงไม่เคยเล่าเรื่องแด้ดดี้ให้เราฟังเลย ทำไมแด้ดดี้ถึงทิ้งพวกเราไปด้วยล่ะคะ?"

เจียงหนวนหนวนคิดที่จะเค้นถามจนถึงที่สุด

เมื่อเห็นดวงตาของเด็กทั้งสามตกลงมายังเธอ เจียงเซิงปิดปากกล่าวอย่างเศร้าโศก "หยุดพูดเถอะ ที่มามี้ไม่พูดถึงแด้ดดี้ของพวกหนู เพราะแด้ดดี้ของพวกหนูเสียชีวิตตั้งแต่ยังหนุ่ม หญ้าขึ้นเต็มสุสานแล้วตอนนี้"

เด็กน้อยทั้งสาม: "..."

มามี้คะ มามี้พูดโกหกแบบนี้ไม่ละอายใจบ้างเลยเหรอ?

จากนั้นสายของเซียวเถียนเถียนโทรเข้ามาพอดิบพอดี เจียงเซิงกำลังคิดว่าจะหลอกล่อเด็กน้อยทั้งสามคนนี้ได้อย่างไร ดีเลย

เธอลุกขึ้นเดินไปที่ระเบียงเพื่อรับสาย "ฉันกำลังกินข้าวอยู่ มีอะไรหรือเปล่า?"

แต่ปลายสายกลับเป็นเสียงของชายแปลกหน้าดังเข้ามาตามสาย: "คุณเป็นญาติของคุณเซียวใช่ไหมครับ? นี่คือกองตำรวจจราจร..."

เจียงเซิงรีบไปที่สถานีตำรวจทันที และเห็นเซียวเถียนเถียนนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างน่าสงสาร

เธอสูดหายใจเข้า แล้วก้าวเข้าไปหาเธอ "เจ๊ เกิดอะไรขึ้น?"

"ฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจชนรถคนอื่น และฉันฉันฉัน เป็นคนที่ฉันไม่กล้าหือด้วย"

คราวนี้เธอชนเข้ากับผู้มีอิทธิพลเข้าให้เสียแล้ว

หากพ่อของเธอรู้ เธอกลับไปจะต้องถูกถลอกหนังแน่

เจียงเซิงจ้องมองเธอ "แกชนรถของใคร"

เซียวเถียนเถียนมองเข้าไปข้างในอย่างระมัดระวัง ในขณะนี้เองตำรวจจราจรคนหนึ่งเดินออกจากห้องทำงานพร้อมกับชายสองคนอย่างสุภาพ

และผู้ชายคนนั้นก็บังเอิญดันเป็นซือเย่เจ๋วที่ตายยากเสียด้วยสิ

สีหน้าของเจียงเซิงแข็งทื่อทันที เธอมองไปทางเซียวเถียนเถียน กัดฟันกรอดๆ "แกเก่งมากที่เลือกชนคน ทำไมแกไม่ชนเขาให้ตายล่ะ?"

เซียวเถียนเถียนขมวดคิ้วและพูดอย่างไร้เดียงสา "ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันรีบ ใครจะรู้..."

เธอตกตะลึงเมื่อชนเข้ากับรถโรลส์-รอยซ์ เมื่อเห็นคนในรถเธอก็รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า

ซือเย่เจ๋วเห็นเจียงเซิงดวงตาของเขาหม่นลง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาคิดถึงเจียงเวยที่เข้าหาเขาเมื่อคืนนี้ ทำไมเขาถึงได้นึกถึงผู้หญิงคนนี้ราวต้องมนต์

เขาเดินตรงมาหาพวกเธอ สายตาตกไปอยู่บนร่างของเธอ "ผู้ค้ำประกันที่เธอพูดถึงคือคุณเหรอ?"

เจียงเซิงฉีกยิ้มเล็กน้อย "ใช่ค่ะ เรื่องนี้เพื่อนฉันเป็นคนผิดเอง ทำตามขั้นตอนแล้วกัน คุณซือคุณว่ามาเลยว่าต้องการค่าชดเชยเท่าไหร่"

สีหน้าของซือเย่เจ๋วยังคงนิ่งเฉย "ไม่จำเป็นต้องมีการชดเชย ยังไงซะรถคันนั้นก็ถือว่าเป็นเศษเหล็กแล้ว"

เศษเหล็ก?

เจียงเซิงมองไปที่เซียวเถียนเถียน "ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ?"

เซียวเถียนเถียนส่ายหัว "เปล่านะ แค่บุบเข้าไปแค่นั้น"

หลัวเชว่ที่อยู่ด้านข้างอธิบายยิ้ม "คุณหนูใหญ่ตระกูลเจียง รถทั้งหมดของท่านซือจะซื้อใหม่เท่านั้นไม่ซ่อม ต่อให้ตะปูหลุดสักที่ก็ถือว่าเป็นเศษเหล็กแล้ว"

"เพราะงั้นพวกคุณหมายความว่า ให้เพื่อนฉันชดเชยด้วยรถคันใหม่ให้พวกคุณงั้นเหรอ?" ใบหน้าของเจียงเซิงเหยเกขึ้นมาในทันใด

หลัวเชว่รับอย่างสมเหตุสมผล "อันนี้ก็ต้องขึ้นอยู่กับพวกคุณจะยอมไหม"

"พวกคุณ..."

ความเกรี้ยวกราดของเจียงเซิงกำลังจะปะทุ เซียวเถียนเถียนรีบฉุดชายเสื้อของเธอ ให้เธอชดใช้ด้วยรถคันหนึ่งเธอไม่มีปัญญาหรอกนะ

เจียงเซิงรู้ดีว่า ชายคนนี้ไม่ได้ขาดแคลนเงินทอง ต้องไม่เอ่ยปากให้เซียวเถียนเถียนชดใช้รถคันหนึ่งอยู่แล้ว ที่เขาทำเป็นลำบากใจเพราะต้องการ"แก้แค้น"เธอเสียต่างหาก

"ดูเหมือนว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลเจียงจะไม่พอใจกับผลลัพธ์นี้?"

ซือเย่เจ๋วจับจ้องเธอ เดิมทีเรื่องนี้ให้ตำรวจจราจรจัดการเรื่องนี้ก็พอแล้ว เขาก็ไม่ได้คิดจะให้หญิงสาวชดเชยด้วยรถหนึ่งคันจริงๆหรอก

เพียงแต่ผู้ค้ำประกันที่เธอเรียกมาคือเจียงเซิง เมื่อนึกถึงสิ่งที่เจียงเวยพูดเมื่อคืนนี้ เขากลับรู้สึกร้อนใจเล็กน้อย

อารมณ์ของเขาไม่เคยถูกใครกระทบได้เลย ต่อให้เป็นผู้หญิงก็ตาม

วันนี้เขาได้รับการยกเว้นเพราะเด็กสองคนนั้นทำให้เขาโกรธ แต่ตอนนี้อารมณ์ของเขาได้รับผลกระทบเพราะเธอ?

และผู้หญิงคนนี้ทำแบบนั้นกับเจียงเวยเมื่อหกปีก่อนจริงๆเหรอ?

ถ้างั้นเขาก็จะคอยดูว่าเธอจะทำอะไรได้บ้างเพื่อเพื่อนของเธอ