ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 14

เซียวหลานโกรธจัดจากเจียงเซิงไม่มีที่ระบาย จนเธอทนไม่ไหว เมื่อกลับถึงบ้านเธอรีบวิ่งไปฟ้องเจียงเซิ่นทันที

เจียงเซิ่นวางหนังสือพิมพ์ลง เห็นได้ชัดว่าเขาตกใจเล็กน้อย "เซิงเซิงกลับมาแล้วเหรอ?"

"ใช่ค่ะ ตอนนี้เธอเป็นดีไซเนอร์เครื่องประดับชื่อดังระดับสากลโซรา อย่าว่าแต่เวยเวยกับฉันเลย ฉันได้ยินเวยเวยบอกเธอกล้าดีแม้แต่หน้าของท่านซือยังไม่ไว้"

หลังเจียงเซิ่นรู้ว่าลูกสาวของเขาเจียงเวยมีสัมพันธ์กับท่านซือ เขาก็ให้กับความสำคัญกับเจียงเวยมาก

และเจียงเซิงกล้าดีที่จะโต้แย้งกับท่านซือ เพราะงั้นเจียงเซิ่นจึงไม่สามารถนั่งอยู่เฉยๆได้

ยังไงซะเจียงเซิ่นไม่เพียงแต่ต้องการรักษาหน้าเท่านั้น แต่เขาไม่ต้องการที่จะเป็นศัตรูกับตระกูลซือ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเขาจะทนเห็นลูกเขยที่ร่ำรวยโกรธเคืองได้อย่างไร

เจียงเซิ่นพับหนังสือพิมพ์แล้ววางลง "นังตัวดี ไม่ได้เจอกันหกปี ทำไมถึงได้ยั่วยุท่านซือได้"

เซียวหลานนั่งข้างเขาและจับแขนเขาไว้ ทำท่าทีเสียใจ "นั่นสิคะ วันนี้ฉันไปเตือนเธอที่บริษัท เธอยัง... เธอยังดุฉันอีก ที่รัก เซิงเซิงเชื่อฟังคุณมาตลอด ถ้าปล่อยให้เธอทำเช่นนี้ต่อไป ถึงตอนนั้นถ้าท่านซือจะต่อว่าเวยเวยไปด้วย คงจะแย่มากเลยนะคะ"

ใบหน้าของเจียงเซิ่นหม่นลง แล้วพูดอย่างจริงจังว่า "พรุ่งนี้ผมจะให้เธอกลับมา"

เซียวหลานรู้สึกได้ใจ เมื่อได้ยินอย่างนั้น

คำพูดของเธอสู้นังแพศยาเจียงเซิงไม่ได้ เธอไม่เชื่อว่า เจียงเซิ่นพ่อของเธอจะก็จัดการกับเธอไม่ได้

*****

ระหว่างมื้ออาหารเย็น เมื่อเจียงเซิงได้เห็นแก้มของเจียงหนวนหนวนบวมแดง เธอก็ขมวดคิ้วแน่น "หนวนหนวน หน้าของหนูไปโดนอะไรมา?"

"มามี้ วันนี้เราไปทานข้าวกับแม่บุญธรรม เราได้พบกับแม่ของเจียงเวย ไม่รู้ว่าแม่ของเจียงเวยเป็นอะไร เธอถามเราว่าเราเป็นลูกของแม่หรือเปล่า แถมยังลงมือตีตบตีหนวนหนวนอีกครับ"

ใบหน้าของเจียงเซิงเย็นชาลงทันที แทบหักตะเกียบในมือ หากไม่ใช่เพราะกลัวทำให้เด็กๆตกใจเธอหยิบมีดออกจากบ้านไปแล้ว

นังบ้าเซียวหลาน มิน่าวันนี้ถึงได้แจ้นไปหาเธอ

ไม่สิ เซียวหลานรู้ได้ยังไงว่าเธอมีลูก?

แถมยังมั่นใจมากว่าเป็นลูกของเธอ?

เจียงหนวนหนวนยกมือขึ้นวางบนหลังมือของเธอ "มามี้ อย่าโกรธเลยนะคะ หนูไม่เจ็บหรอก หนูแค่เสียใจเพราะลูกของคนอื่นมีแด้ดดี้คอยปกป้อง แต่หนูไม่มี"

หัวใจของเจียงเซิงสั่นไหว ดวงตาของเธอหรี่ลง แม้ว่าเธอจะให้สภาพแวดล้อมการเจริญเติบโตที่ดีแก่ลูกได้ แต่ยังไงก็ทำให้พวกเขาขาดความรักของพ่อ

เธอรู้สึกผิดต่อลูกๆ เพราะเธอไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไงกับลูกๆเรื่องพ่อของพวกเขา

เพราะแม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้...

"มามี้ครับ ทำไมแด้ดดี้ถึงทิ้งพวกเราไปล่ะ?" เจียงเหยียนเหยียนเงยหน้าขึ้นถามอย่างจริงจัง

เจียงเฉินเฉินก็พยักด้วยหน้าเช่นเดียวกัน "นั่นสิ นั่นสิ ทำไมแด้ดดี้ถึงไม่ต้องการพวกเราแล้ว?"

ขณะที่เจียงเซิงต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง เจียงหนวนหนวนก็ร้องไห้เสียงดังอยู่ข้างๆเธอ "แด้ดดี้ต้องมีผู้หญิงอื่นแน่ๆถึงไม่ต้องการมามี้ของพวกเราแล้ว ฮือฮือฮือ"

เจียงเฉินเฉินและเจียงเหยียนเหยียนมองหน้ากัน การแสดงของน้องสาวจะดีเกินไปแล้ว

"อย่าร้องไห้สิ หนวนหนวน ไม่ใช่แบบนั้นสิหน่อย แด้ดดี้ของพวกหนูไม่ได้ทิ้งพวกหนู"เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น เจียงเซิงได้เพียงเช็ดน้ำตาและเกลี้ยกล่อมเธอ

เจียงหนวนหนวนหยุดร้องไห้และมองเธอด้วยตาที่แดงก่ำ "จริงเหรอคะ?"

เจียงเซิงกัดฟันยิ้มสู้ "ใช่ แด้ดดี้ของพวกหนูจะทิ้งพวกหนูได้ยังไง"

"แล้วมามี้ทำไมถึงไม่เคยเล่าเรื่องแด้ดดี้ให้เราฟังเลย ทำไมแด้ดดี้ถึงทิ้งพวกเราไปด้วยล่ะคะ?"

เจียงหนวนหนวนคิดที่จะเค้นถามจนถึงที่สุด

เมื่อเห็นดวงตาของเด็กทั้งสามตกลงมายังเธอ เจียงเซิงปิดปากกล่าวอย่างเศร้าโศก "หยุดพูดเถอะ ที่มามี้ไม่พูดถึงแด้ดดี้ของพวกหนู เพราะแด้ดดี้ของพวกหนูเสียชีวิตตั้งแต่ยังหนุ่ม หญ้าขึ้นเต็มสุสานแล้วตอนนี้"

เด็กน้อยทั้งสาม: "..."

มามี้คะ มามี้พูดโกหกแบบนี้ไม่ละอายใจบ้างเลยเหรอ?