ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 140

เจียงนวนนวนหัวเราะคิกคัก

"ไอ้เด็กเวร แกหัวเราะทำไม!" เจียงเวยโกรธเกรี้ยวกับเสียงหัวเราะของเธอจนเธอหน้าเขียวคล้ำถมึงทึงทันที เธอยังไม่ได้คิดบัญชีกับพวกเขาเลย

เซียวเถียนเถียนขวางทางเจียงเวย "เจียงเวย เธออยากทำอะไรล่ะ นี่คือร้านอาหาร ถ้าเธออยากทำตัวเหมือนมนุษย์ป้าก็ออกไปที่ท้องถนนซะ จะได้ไม่ส่งผลกระทบต่อการรับประทานอาหารของลูกค้าคนอื่นๆ "

ชายสวมหูฟังที่กำลังรออยู่ที่แผนกต้อนรับเกิมทีแค่อยากจะแพ็คอาหารกลางวันกลับบ้าน แต่เนื่องจากมีเสียงรโวยวายทำให้เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

แต่เรื่องแบบนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา และเขาก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งด้วย

ลูกค้าคนอื่นๆ มองดูพวกเขาพร้อมกัน และดูเหมือนไม่พอใจบ้าง

พนักงานเสิร์ฟเดินเข้าไปห้ามเธอ

แต่กลับถูกเจียงเวยด่ายกใหญ่เลย

โดยไม่คาดคิด ต่อมาเจียงเวยถึงหยิบถ้วยกาแฟบนโต๊ะแล้วหดใส่ไปที่เซียวเถียนเถียน

ทุกคนรอบตัวต่างตกใจกับการกระทำของเธอ

"แม่บุญธรรม!" เจียงเหยียนเหยียนลุกขึ้นและถอดแว่นกันแดดออก เขาก็หยิบแก้วน้ำมาเทใส่หน้าเจียงเวยเช่นกัน

เนื่องจากเธอโดนน้ำ การแต่งหน้าของเธอจึงเลอะเทอะเล็กน้อย

"ไอ้สารเลว แกกล้าดียังไงมา..."

เจียงเวยยกมือขึ้นด้วยความโกรธจัด และกำลังจะตบหน้าเจียงเหยียนเหยียน

เมื่อเซียวเถียนเถียนกำลังจะหยุดเธอ ชายที่หูไวตาไวคนหนึ่งก็เข้ามาจับข้อมือของเธอ

ชายคนนั้นถอดหูฟังออก และแสดงสีหน้าเย็นชาด้วยความรังเกรียจ "สมองของคุณมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า? คุณก็อายุปูนนี้แล้ว ยังคิดเล็กคิดน้อยกับเด็กอีกเหรอ"

เจียงเวยอึ้งไป และกัดริมฝีปากของเธอเมื่อเห็นผู้คนรอบตัวต่างนินทาเธออยู่ เมื่อกี้นี้เธอ​ใจร้อนมากจนลืมตัวไปว่าที่นี่คือสถานที่สาธารณะ

เจียงเหยียนเหยียนมองไปที่ชายคนนั้น และชายคนนั้นก็สบตาเข้ากับเขาด้วย และจู่ๆ เขาก็หันไปมองเซียวเถียนเถียนที่กำลังใช้ทิชชู่เช็ดเสื้อผ้าตัวเองอยู่ "ในฐานะเป็นแม่ ขนาดสอนให้เด็กหนีเรียนเหรอ"

เจียงเหยียนเหยียนชะงักชั่วคราวและขมวดคิ้ว

หนีเรียนงั้นเหรอ?