ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 185

จู่ๆ มีข้อความหนึ่งก็เด้งขึ้นมาบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือของเธอ

เจียงเซิงละสายตา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและอ่านข้อความ ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็เปลี่ยนไปก่อนรีบก็ลุกขึ้นยืน

เธอวิ่งออกไปอย่างเร่งรีบ และเชนเข้ากับแฟรงค์ แฟรงค์ก็ถามขึ้นย่างเร่งรีบ "เซิงเซิง เกิดอะไรขึ้น?"

"พ่อของฉันเกิดเรื่องแล้ว" เจียงเซิงวิ่งออกโดยไม่ได้พูดอะไนมากกว่านั้น

เมื่อแฟรงค์เห็นสีหน้าที่เร่งรีบของเธอ บวกกับได้ยินเธอพูดว่าเจียงเซิ่นเกิดเรื่อง เขาก็เปลี่ยนสีหน้าด้วย เขาควรไปบอกท่านเจ๋วดีกว่า

เจียงเซิงมาที่ลานจอดรถใต้ดินและเห็นว่าประตูรถของพ่อเธอเปิดอยู่ และพ่อของเธอนอนนิ่งอยู่บนพวงมาลัย

"พ่อ!" กำลังที่เธอจะเดินเข้าไปดูก็พบว่าจู่ๆ ก็มีคนเอาไฟฟ้าช็อต มาช็อตเธอ ก่อนจะหมดสติไปเธอก็เห็นหน้าผู้ชายที่ทำให้เธอเป็นลมไป

ผู้ชายคนนี้...

สุดท้ายก็ล้มลงกับพื้นอย่างช้าๆ

ชายสวมหน้ากากอีก 2 คนนำเธอขึ้นรถตู้ ชายที่มีแท่งไฟฟ้าดึงหมวกลงแล้วเดินไปนั่งที่เบาะข้างผู้โดยสาร

ประตูรถปิดลงและรถก็แล่นออกไปอย่างรวดเร็ว

**

ณ ถนนใต้ดินของตลาดมืด

เจียงเซิงตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ จากอาการชา แล้วพบว่าเธอนอนอยู่บนเตียงโครงเหล็กเย็นๆ โดยมีมือและเท้าของเธอถูกล่ามไว้

นี่มันอะไรกัน!

เธอจำได้ว่าเธอไปที่ลานจอดรถเพื่อตามหาพ่อของเธอ แล้ว...

ผู้ชายคนนั้น!

เธอมองไปรอบๆ ห้องที่มีแสงสลัว ผนังสีเหลืองกระดำกระด่างเต็มไปด้วยหนังสือพิมพ์ มีเพียงโต๊ะหนึ่งตัวและเตียงโครงเหล็กหนึ่งตัวในห้อง และไม่มีเฟอร์นิเจอร์อื่นใดอีก

เธอนั่งตะแคงข้าง ดึงโซ่แล้วพบว่ามันล็อคอยู่

จู่ๆ ประตูก็ถูกผลักเปิดออก และมีผู้ชายหลายคนเดินเข้ามาโดยทุกคนสวมหน้ากากไปหมด

"จับเธอไว้" ชายคนนั้นเพิกเฉยต่อคำพูดของเธอ ชายที่อยู่ข้างๆ เธอจับเธอไว้แน่น ชายที่ถือเข็มฉีดยาก็ดึงมือของเธอออก

"หยุด หยุด...อ๊า!"

เข็มฝังเข้าเนื้อมือของเธอ แต่กล้ามเนื้อไม่คลายตัวภายใต้สถานการณ์ตึงเครียด เมื่อเขาฉีดสารอันเย็นเยือกเข้าไปนั้น ความเจ็บปวดทำให้แขนทั้งแขนเริ่มชา

"ปล่อยฉันไป…" เจียงเซิงรู้สึกว่าเลือดในร่างกายของเธอเริ่มเดือด และแม้แต่ประสาทสัมผัสและจิตสำนึกของเธอก็ผิดปกติเนื่องจากการไหลเวียนของสารในร่างกายของเธอ

ชายคนนั้นยิ้ม "ใจเย็นๆ ของแบบนี้จะไม่ทำให้เธอตายหรอก มันแค่ทำให้เธอเสพติดนิดหน่อย"

เมื่อเจียงเซิงได้ยินคำว่าเสพติด เธอก็สูญเสียความสงบทันที

"ไอ้สารเลว ปล่อยฉันนะ!"

เจียงเซิงกัดฟัน แต่ไม่เพียงแต่เธอไม่สามารถใช้กำลังได้เท่านั้น ขนาดฝ่ามือของเธอก็เริ่มมีเหงื่อออก และร่างกายของเธอก็รู้สึกเบามาก ภายใต้ฤทธิ์ของยา เธอรู้สึกว่าภาพรอบตัวเธอเริ่มเปลี่ยนไป

เธอไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดอีก และรู้สึกเหมือนเพดานทั้งใบกำลังหมุนอยู่