ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 209

แม้ว่าเซียวเถียนเถียนจะสูง 1.65 เมตร แต่สไตล์การแต่ตัวที่เธอชอบแบบแนวสาวน้อย เมื่ออยู่ต่อหน้าลู่ลี่เซินที่สูง 1.9 เมตรนั้น เธอดูเตี้ยไปหน่อยเล็กน้อย แต่ว่าเธอหน้าอกเล็กนั้นมันมากเกินไป!

ไม่ร้ายแรงมาก แต่มันเป็นการดูถูกชัดๆ

เจียงเฉินเฉินระเบิดหัวเราะออกมา

"เจียงเฉินเฉิน หนูอย่ามากเกินไปนะ หนูร่วมหับกับคนประเภทนี้เพื่อรังแกฉันเป็นแม่บุญธรรม เชื่อหรือไม่ว่าฉันจะฟ้องแม่ของหนูไป!"

เจียงเฉินเฉินรีบวิ่งไปหาเธอและกอดเธอพลางทำท่างอ "แม่บุญธรรม หนูผิดแล้ว คุณอย่าบอกแม่หนูนะ"

เมื่อเห็นเจียงเฉินเฉินทำตัวแอ๊บแบ๊วต่อหน้าเธอ เซียวเถียนเถียนก็อดไม่ได้ที่ชื่นชมเขาน่ารักจนใจละลายเลย

สีหน้าของเจียงเฉินเฉินเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเขาเห็นสายเรียกเข้าบนนาฬิกาอัจฉริยะ "อุ๊ย แม่มารับหนูแล้ว!"

เซียวเถียนเถียนพาเจียงเฉินเฉินออกจากโรงเรียน และเห็นโรลส์รอยซ์ที่น่าสะดุดตามากจอดอยู่ที่หน้าประตู

"แม่จ๋า" เจียงเฉินเฉินเห็นเจียงเซิงเดินลงจากรถจึงรีบไปกอดเธอ

เจียงเซิงลูบหัวเขาเบาๆ "ทำไมออกมาช้าจัง..."

ขณะที่เธอพูดอย่างนั้น เธอก็เงยหน้าขึ้นมองเซียวเถียนเถียนที่กำลังเดินเข้ามา แล้วมองไปที่เจียงเฉินเฉินอีกครั้ง "หนูก่อปัญหาหรือเปล่า"

"ไม่ ไม่เลย หนูก่อปัญหาอะไร หนูแค่อยากกินปีกไก่ทอดก็เลยให้แม่บุญธรรมเอามาให้หนูนะ!"

"ใช่ๆๆ เฉินเฉินเป็นเด็กดีมาก ฉันมาส่งปีกไก่ทอดเท่านั้น" เซียวเถียนเถียนฝืนยิ้มอย่างประจบประแจง

เจียงเซิงมองไปที่ทั้งสองคน ไม่รู้ว่าทำไมเธอไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไร

"พ่อจ๋า พ่อจ๋า พ่อก็มาด้วยเหรอ" เจียงเฉินเฉินเปลี่ยนเรื่องทันทีและขึ้นไปบนรถโดยตรง

เจียงเซิงหันไปมองเซียวเถียนเถียน "ให้แวะไปส่งเธอไหม?"

"อย่าดีกว่า ฉันขับรถมาเอง อีกอย่าง ฉันไม่กล้ารบกวนเวลาครอบครัวอย่างพวกเธอหรอก" เธอไม่ต้องการเป็นก้างขวางคอ

เจียงเซิงโบกมือ "ก็ได้ งั้นเรากลับก่อนนะ"

ณ ตระกูลเจียง

"ดูสิว่าลูกสาวของนายปฏิบัติต่อหลินหลินอย่างไร เธอยังขับไล่หลินหลินกลับมาด้วย" หลังจากที่เจียงหลินกลับมา เธอก็บ่นกับผู้เฒ่าเจียง ซึ่งทำให้ผู้เฒ่าเจียงตำหนิเจียงเซิ่นบนโต๊ะอาหารตรงๆ เลย

ถึงยังไงเธอยังคาดหวังว่าเจียงหลินจะมีความสัมพันธ์กับท่านเจ๋วได้ แต่เจียงเซิงคนนั้นกลับไล่เจียงหลินกลับบ้านโดยไม่บอกล่วงหน้าแต่อย่างใดเลย

เจียงหลินกัดริมฝีปากของเธอด้วยความคับข้องใจ "คุณย่า ฉันแค่พูดคุยกับพี่เขยไปสองสามคำเท่านั้น เธอก็ไล่ฉันออกแล้ว"

"เจียงเซิงก็จริงๆ เลย ตอนแรกเธอเป็นคนที่บอกว่าจะจัดการให้เธอไปทำงานพาร์ทไทม์ แต่กลับไม่เพียงแต่กลายเป็นพนักงานทำงานหนัก ตอนนี้ยังถูกไล่ออกอย่างไร้เหตุผล นี่เป็นการดูหมิ่นหญิงชราอย่างฉันมาก"

ยิ่งผู้เฒ่าเจียงคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไร เธอก็ยิ่งโกรธมากเท่านั้น และความรู้สึกของเธอที่มีต่อเจียงเซิงก็ยิ่งแย่ลงไปอีก "ไม่ได้การ พรุ่งนี้ฉันต้องไปหาเธอเพื่อหาความยุติธรรมให้หลินหลิน"

ทันทีที่เธอพูดจบ เจียงเซิ่นก็วางตะเกียบลงอย่างแรง

ที่โต๊ะอาหารนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง