ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 268

"วันนี้เจอหมูป่า ตอนปีนขึ้นไปบนต้นไม้อาจไม่ระวังจนเผลอบิดเท้าไปมั้ง" เพราะเธอมุ่งหน้าจะปีนขึ้นที่สูงเท่านั้น ความเจ็บปวดที่ข้อเท้าแพลงจึงถูกกลบไปด้วยความกลัวในใจเธอ เมื่อได้สติกลับมาถึงพบว่าได้รับบาดเจ็บ

"ทำไมคุณถึงอยู่ในเขตหวงห้าม สถานที่นี้อันตรายมาก"

"นี่เป็นพื้นที่หวงห้ามงั้นเหรอ?" เจียงเซิงสับสน

หลัวหยิงพยักหน้า และคนข้างๆ เธอก็ตอบว่า "ป่าลึกนี้เป็นป่าลึกดึกดำบรรพ์ที่ยังไม่ได้รับการพัฒนา มีสัตว์ร้ายมากมายอยู่ในนี้ด้วย ที่คุณพบแค่หมูป่าก็ถือว่าโชคดีมาก"

แม้แต่พวกเขาก็ไม่กล้าเข้ามาแบบง่ายๆ การเจอหมูป่าก็ไม่ได้เป็นอันตายอะไร หากคนที่ไม่มีประสบการณ์เจอกับหมีหรือฝูงหมาป่า มีชีวิตมากแค่ไหนก็ไม่พอใช้

เจียงเซิงเงียบ แต่คิดอะไรบางอย่างได้ ใบหน้าของเขาก็ดูแย่ลง

ตอนที่กลับมาถึงค่ายฝึกก็ดึกมากแล้ว เมื่อพวกครูฝึกกลับมา ใบหน้าที่เคร่งเครียดของพวกเขาก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

แต่เนื่องจากเจียงเซิงบุกเข้าไปในพื้นที่หวงห้าม เขาก็โกรธมากเช่นกัน "เขตหวงห้ามคือสถานที่แบบไหนคุณไม่รู้หรือไง? เข้าไปเพียงลำพังจะรนหาที่ตายหรือไง?"

"ขอโทษค่ะ"

เมื่อเห็นเจียงเซิงขอโทษจากใจจริง ครูฝึกก็ไม่ได้พูดอะไรมาก "ในเมื่อไม่ได้เป็นอะไร ต่อไปห้ามทำเรื่องเสี่ยงๆ แบบนี้อีก การฝึกในวันนี้ผมจะถือว่าคุณขาด และจะลงโทษคุณด้วยการปัดกวาดสนามกีฬาในพรุ่งนี้เช้าเพื่อเป็นการตักเตือน"

เจียงเซิงกลับมาที่หอพัก เมื่อติงเมิ่งหลานเห็นเธอ เธอก็รีบเดินไปหาเธอ "คุณได้กลับมาสักที คุณเป็นอะไรไหม ทำไมคุณถึงไปยังพื้นที่หวงห้ามล่ะ?"

เจียงเซิงวางกระเป๋าบนร่างกายของเธอลง "ฉันถูกวั่งฉีพาไปที่นั่นโดยเจตนา"

"วั่งฉี?" ติงเมิ่งหลานดูประหลาดใจ "ไม่น่าแปลกใจเลย...แต่ทำไมเธอถึงทำอย่างนี้กับคุณ?"

"ฉันไม่รู้" เจียงเซิงจำได้ว่าเธอไม่ได้มีเรื่องกับใคร แต่วั่งฉีกลับจงใจพาเธอไปยังพื้นที่หวงห้ามและทิ้งเธอไว้ที่นั่นตามลำพัง

ถ้าไม่ใช่เธอโชคดี เธออาจจะกลับมาไม่ได้เลย

อย่างไรก็ตาม เธอจะเก็บแค้นนี้ไว้ รอจนกว่าเธอจะหาเหตุผลให้ได้ก่อน "ติงติง มีมาม่าไหม"