ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 267

ในอีกด้านหนึ่ง เจียงเซิงกำลังคลำหาอยู่ในป่าเป็นเวลานาน แต่เธอไม่ทราบตำแหน่งเฉพาะของค่ายฝึกรวม ดังนั้นเธอจึงปวดหัวมาก

เธอจะถูกขังอยู่ในป่าจริงๆ หรือ?

แต่หากเธอเดินต่อไป เจ้าหน้าที่กู้ภัยอาจจะตามหาเธอได้ยากขึ้น ดังนั้นจึงควรอยู่ในที่เดิมจะดีกว่า

เจียงเซิงวางสัมภาระข้างหลังลง และนั่งลงบนพื้น ทันใดนั้น เธอก็ได้ยินเสียง "หวด" ในพุ่มไม้ด้านหลังเธอ

เจียงเซิงยืนขึ้นอย่างช้าๆ หันหน้าไปมองดูการเคลื่อนไหวด้านหลังต้นไม้ และตะโกนออกมาว่า "วั่งฉี?"

ไม่มีการตอบสนองแต่อย่างใด แต่การเคลื่อนไหวก็หยุดลงในไม่ช้า

ในไม่ช้า เธอดูเหมือนได้เห็นเงาดำมืด

แต่มันไม่ใช่เงาของมนุษย์อย่างแน่นอน

เจียงเซิงหยิบกระเป๋าเดินทางของเธอขึ้นอย่างระมัดระวัง แล้วก้าวถอยหลัง พุ่มไม้ก็แกว่งไปมาครู่หนึ่ง และหมูป่าที่มีขนสีดำและฟันแหลมคมก็เดินออกมาจากที่นั่น

เจียงเซิงมีเหงื่อเย็นออกมาทั้งตัว และตัวแข็งอยู่กับที่ ไม่กล้าขยับตัวเลย สิ่งแรกที่แวบขึ้นมาในสมองของเธอคือไม่ใช่วิ่งเพราะเธอรู้ว่าเธอจะไม่มีทางวิ่งเร็วกว่ามันได้

และเธอก็ตระหนักว่าหมูป่าไม่มีเจตนาที่จะโจมตีเธอเลย ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถทำอะไรหุนหันพลันแล่นได้

เธอแค่เคลื่อนไหวอย่างช้าๆ โดยหลีกเลี่ยงการสบตากับหมูป่า และอดไม่ได้ที่กำมืออันเย็นชาของเธอแน่นขึ้น

"ปัง"

บังเอิญเหยียบกิ่งไม้เข้าแล้วมีเสียงหักดังขึ้น

ก่อนที่เธอจะหายใจได้ จู่ๆ หมูป่าก็วิ่งเข้ามาโจมตีเธอเสียก่อน

เจียงเซิงทิ้งกระเป๋าแล้ววิ่งไปหลังต้นไม้อย่างรวดเร็ว เธอหันกลับมาและเห็นหมูป่าชนเข้ากับต้นไม้ ฉวยโอกาสที่มันยังมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็รีบปีนขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่อีกต้นหนึ่ง

หมูป่าชนกับต้นไม้ที่เธอปีนอีกครั้ง ต้นไม้เขย่าจนเกือบทำให้เธอร่วงลงมาจากต้นไม้ โชคดีที่เธอปีนขึ้นไปบนกิ่งไม้ที่หนากว่าได้ทันเวลา เพื่อรักษาจุดศูนย์ถ่วงของเธอให้คงที่